ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Five

Η επιστροφή της Έιμι είχε ταράξει για τα καλά τις ισορροπίες στη ζωή του Ντάρσυ.
Εκείνη επισκεπτόταν σχεδόν καθημερινά το σπίτι των Μάξγουελ επιζητώντας την συντροφιά του,εκείνος πάλι δεν καταλάβαινε γιατί το έκανε αυτό, αφού και για τους δύο είχε περάσει πλέον η παιδική ηλικία που τους είχε φέρει κάποτε τόσο κοντά.
Μέσα του πίστευε πως ο μόνος λόγος που το έκανε η Έιμι ήταν γιατί τον λυπόταν έτσι μόνος και μαγκούφης που ήταν, καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα όλη μέρα κλεισμένος στο σπίτι.

"Πού  είναι?",ρώτησε τη Φελίσια η Έιμι μπαίνοντας φουριόζα στην κουζίνα λαχανιασμενη απ' το τρέξιμο.

"Πάλι εδώ κοκόνα μου. Ποιον ψάχνεις?",η Φελίσια έβλεπε τον εκνευρισμό του Ντάρσυ από τότε που είχε επιστρέψει η ανιψιά της και δεν ήθελε η μικρή να τον ταράζει, εξόν κι άμα είχε άλλα πράγματα στο νου της.

"Ο Ντάρσυ, δεν ήταν στον κήπο. Είναι στο δωμάτιό του?'.

Έλυσε την ποδιά της και την άφησε σε μία καρέκλα. Έπειτα έπιασε την κοπέλα απ' το χέρι και την έβαλε να κάτσει ενώ έκατσε και η ίδια απέναντι της.

"Μήπως έχεις κάτι που θα θέλες να μου πεις μάτια μου?",ήλπιζε στην αγάπη που της είχε η κοπέλα να ανοίξει την καρδιά της για να μπορέσει κι εκείνη όσο μπορεί να βοηθήσει. Η Φελίσια ήταν η μόνη που δεν έβλεπε ή δεν πίστευε πως η αναπηρία του Ντάρσυ ήταν ικανή να σταθεί εμπόδιο σε έναν μελλοντικό γάμο.

"Τι εννοείς,δεν έχω κάτι να σου πω",χαμήλωσε το βλέμμα γιατί πίστευε πως η θεία της είχε πάντα την ικανότητα να διαβάζει τη σκέψη της.

"Λέω μάτια μου πως στην ηλικία σου θα έπρεπε να είσαι όλο βόλτες και χορούς κι εσύ περνάς τη μέρα σου συνέχεια εδώ κάνοντας παρέα στο Ντάρσυ".

"Είναι που είναι φίλος μου και δεν θέλω να είναι όλη μέρα μόνος εδώ μέσα χωρίς καμιά παρέα. Τον... Λυπάμαι"είπε μα δεν ήταν αυτή η αλήθεια.

Η Φελίσια έπιασε μία κίνηση, με την άκρη του ματιού​ της είδε τον Ντάρσυ στο διάδρομο έξω απ' την κουζίνα, με σκυμμένο το κεφάλι να γυρίζει την καρέκλα του για να φύγει. Είχε ακούσει την κουβέντα και σίγουρα οι τελευταίες λέξεις της Έιμι,έστω κι αν δεν ήταν αληθινές,θα πρέπει να τον πλήγωσαν πολύ.

"Κακώς τον λυπάσαι κοκόνα μου,γιατί ο Ντάρσυ δεν είναι όλη μέρα στο σπίτι μόνος χωρίς παρέες. Συχνά με τον Έντουαρντ και φίλους βγαίνουν και γυρίζουν το πρωί",πρόλαβε να πετάξει η Φελίσια με πιο δυνατή φωνή ώστε να ακούσει αυτός που την ενδιέφερε. Και την άκουσε.
Κοντοστάθηκε και έκατσε να ακούσει τη συνέχεια.