ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Nine

Ο γάμος το ίδιο βράδυ  ορίστηκε για έναν  μήνα αργότερα και καλεσμένοι ήταν σχεδόν όλη η πόλη.
Για ακόμη μία φορά ο Ντάρσυ χάθηκε το ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί.
Δεν άντεχε την τόση χαρά που επικρατούσε στο χώρο, έτσι αποσύρθηκε στο δωμάτιο του λίγη ώρα αργότερα.
Η Έιμι δεν μπορούσε να μην τον συναντήσει πριν τελειώσει η βραδιά. Πέθαινε να τον δει μοναχό μακριά απ' όλους,μακριά απ' τη φασαρία και τα φώτα.
Έκανε το γύρω της αίθουσας μόνη και αφού βεβαιώθηκε πως δεν ήταν εκεί ανέβηκε κρυφά στον επάνω όροφο με την ελπίδα να τον βρει στο δωμάτιο του.
Χτύπησε απαλά την πόρτα και περίμενε να ακούσει τη φωνή του ενώ έλεγχε το χώρο μη και εμφανιστεί κανείς.

"Τι είναι Φελίσια,σου είπα πως δεν χρειάζομαι κάτι",τον άκουσε να λέει.

Παίρνοντας μία βαθιά ανάσα τρύπωσε  μέσα κλείνοντας πίσω της την πόρτα με ορμή και έμεινε λαχανιασμένη να τον κοιτάζει, ενώ έβρισκε σιγά σιγά την αναπνοή της..

"Τι θες εσύ εδώ?",η φωνή του ακούστηκε τόσο αυστηρή που της θύμησε τον πατέρα της όταν τη μάλωνε. Για λίγο σάστισε και δεν ήξερε τι να απαντήσει,όμως γρήγορα έγινε η Έιμι που μόνο εκείνος γνώριζε τόσο καλά.

"Μην φωνάζεις έτσι σε μένα Ντάρσυ",απάντησε με το ίδιο αυστηρό ύφος.
"Γιατί έφυγες απ'τη γιορτή?".

Την κοίταξε με εξεταστικό ύφος πριν της απαντήσει,"γιορτή το λες εσύ αυτό? Αν δεν το κατάλαβες ως τώρα Έιμι, αυτό εκεί κάτω δεν ήταν γιορτή αλλά...",ήθελε να της πει πολλά,να γίνει ακόμα πιο αυστηρός μαζί της όμως ήξερε πως δεν ήταν μόνη της σε αυτό. Ήταν κι ο Έντουαρντ κι εκείνος δεν είχε ιδέα το τι συνέβαινε μεταξύ τους.

Δεν είχε πάει με σκοπό να τσακωθεί μαζί του. Περπάτησε προς τη μεριά του και στάθηκε μπρος στο παράθυρο κοιτάζοντας έξω τη φωτισμένη αυλή. Αν δεν αρραβωνιαζόταν τον Έντουαρντ σήμερα η βραδιά θα ήταν πέρα για πέρα υπέροχη.
Σφίχτηκε η καρδιά της για άλλη μία φορά εκείνο το βράδυ,στη σκέψη αυτή.

"Δεν τον ήθελαν αυτόν τον αρραβώνα και δεν θέλω ούτε αυτό το γάμο",του είπε δειλά μα αποφασισμένη να του μιλήσει.

"Τον επεδίωξες όμως,έτσι δεν είναι?",ήταν σκληρός μαζί της,τα λόγια του χτυπούσαν απευθείας το κέντρο της καρδιάς της.

"Πώς τολμάς να το λες αυτό Ντάρσυ? Δεν θα επεδίωκα ποτέ ένα γάμο με κάποιον που δεν...Με κάποιον που δεν θα αγαπούσα",γύρισε προς το μέρος του. Τα μάτια της γυάλιζαν και δεν ήταν γιατί ήθελε να κλάψει. Θυμωνε να τον ακούει να της ρίχνει ευθύνες που την έκαναν να φαίνεται στα μάτια του, φτηνή.