The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 5

Stel dat ik die babyprinses ben, dan zijn die mensen op de foto waarschijnlijk mijn ontvoerders. En mijn ouders zouden dan misschien wel in het complot van die ontvoerders moeten zitten! Oke, dit is officieel mega eng.

What the fack.

Stel dat...

No way, dat kan echt niet.

-----------------------------------------------------------

De volgende ochtend word ik om half tien wakker. Mét koppijn. Ik loop naar de badkamer en neem een paracetamol. Ik loop weer terug naar mijn kamer en ga op mijn bed liggen. Ik zucht diep en pak de foto. Wie ben ik? Zijn mijn ouders wel echt mijn ouders?

Na een half uur op mijn bed te hebben gelegen, kleed ik me aan en ga naar beneden. Mijn ouders zitten in de woonkamer koffie te drinken. Zal ik iets zeggen? Ik durf niet... 'Goedemorgen,' zeg ik dan maar en ik loop door naar de keuken. Ik schenk koffie in een.beker en loop terug naar de woonkamer. 'Lekker geslapen?' vraagt mijn moeder. Ik knik. 'Ik was op de zolder gisteren.' Ik schrik van mijzelf. Zei ik dat? 'Oh, leuk. Nog dingen gevonden?' vraagt mijn moeder zonder op te kijken van har tijdschrift. Ik knik. 'Babyfoto's.' Opeens kijken mijn ouders alle twee op met een angstaanjagende blik in ogen. Ik schrik ervan. 'Waar heb je die gevonden?' vraagt mijn vader dringend. 'In een doos.' Mijn ouders kijken elkaar aan. Is het dan misschien toch waar?

'Ehh... Nou... Eigenlijk... We wilden je het vertellen... maar...' zegt mijn moeder. 'Wat wilde jullie vertellen?' vraag ik, maar ik weet het al lang. Het is waar. Dit kan niet waar zijn.

'Eh.. Nou eigenlijk... vertel jij het maar.' Ze knikt naar mijn vader. 'Eh, tja...' Hier was mijn vader blijkbaar niet op voor bereid. Hij zucht. 'Oké. Toen Chris geboren was, werd er bij mama bevestigt dat ze onvruchtbaar was. Omdat Chris alleen was en we meerdere kinderen wilden besloten we een pleegkind te nemen. Ik bedoel iemand te adopteren. Toen we een kindje zochten, vonden we uiteindelijk jou. We konden jou ophalen bij een station. Toen we daar kwamen stonden er twee mannen met capuchon's op te wachten met een Maxi-Cosi. Waar jij dus in zat. Je moeder en ik vonden het zaakje een beetje een vreemd luchtje hebben, maar we hebben je toch mee genomen, want we wilden je heel graag. Eigenlijk ben je dus geadopteerd. Het vreemde is alleen dat de mannen niet zeiden waar jij vandaan kwamen.'

Hierna valt mijn leven letterlijk in duigen. Alles is gelogen. 'Waarom hebben jullie dit nooit gezegd?' vraag ik. 'We wilden het wel doen, maar we zagen hoe vrolijk en gelukkig je was. We wisten niet waar je vandaan kwam, maar daar moest het vast vreselijk geweest zijn. We durfden niet.' Mijn moeder begint zachtjes te huilen.

Na een paar minuten zo te hebben gezeten besluit ik wat te zeggen. 'Ik heb wat opgezocht. Ik ben in 2001 geboren en toen dacht ik, misschien staat er iets op internet over mezelf. En misschien klinkt het vreemd, maar ik heb wat gevonden. In 2001 is er een meisje verdwenen. In de beschrijving stond dat het een prinsesje was en allemaal dingen die ik niet begreep. Er stond een foto bij van het gezin en die baby had de kleren aan die ik in een doos vond op de zolder. Dus ik denk dat ik dat ben.'

Na een best wel lang gesprek, ga ik naar buiten, even rijden met Tessa. Ik rij naar het bos en laat mijn gedachten terug gaan naar het gesprek van net.

Mijn ouders waren nogal verbaast geweest toen ik zei dat het meisje in dat artikel een kroonprinses was. M'n pa wilde gelijk de website zien en zei toen, nadat hij de foto had gezien, ook dat het goed zou kunnen dat ik die kroonprinses was. M'n moeder had al die tijd niks gezegd. Als ik daar aan denk, ben ik blij dat ik het gezegd heb. 

Als ik weer thuis ben, loop ik naar binnen. Mijn moeder staat in de keuken. 'Marit, kan jij even een paar pizza's bestellen, of Chinees, of friet, maakt niet uit. Ik heb het eten aan laten branden.' Ik geef mezelf een facepalm. 'Dat gebeurt gelukkig nooit, hè?' Mijn moeder geeft me een duw. 'Sarcast.' Ik pak mijn mobiel. 'Wat voor soort pizza?' 'Hawaï, pepperoni en doe maar wat vreemds.' Standaard antwoord.

Ik zou eigenlijk best graag mijn echte ouders willen zien. Mijn hand gaat onbewust weer naar het kettinkje, wat gelijk weer oplicht. Bij elke aanraking licht het op de laatste tijd. Waar zou ik vandaan komen? Heet ik echt Victoria? Wat een kut naam. Wie ben ik?

Pov onbekend.

'Majesteit! We krijgen een signaal binnen uit Nederland.' 'Dat is de buitenwereld!' 'Inderdaad, en het signaal wijst er op dat dit een signaal van een koninklijk juweel zou moeten zijn.' 'Wát zeg je?!' 'Het is een signaal van een koninklijke ketting.' 'Weet je dit zeker?' 'Zeer zeker. En het signaal komt steeds vaker binnen.' De man staart voor zich uit. Zou ze dan toch nog leven?

Hallootjes. Tadam tadam tadam. Ik schrijf dit op het moment dat ik over de grens van Nederland naar België ga. Super spannend... Kuch.

One Direction is perfect.

Nou, ik zou het natuurlijk amazayn vinden als jullie op de vote-knop drukken. En de volg-knop. En even een comment tikken.

Ik praat weer eens te veel.

Ik ga er vandoor.

De ballennnnn!

Evamoos