The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 43

Allereerst: Het spijt me echt vreselijk dat ik al zolang niet heb geupdate! Ik schaam me werkelijk dood! Sorry!!(4 miljoen keer). Het is bijna vakantie en ik beloof dat ik dan wat vaker ga updaten, want dit kan zo echt niet!

Vorige keer heb ik gevraagd om vragen in te sturen voor een eventuele Q&A. Zeg even, in de reacties, wat je er van vind! Het zou namelijk kunnen dat je het alleen maar zooi vind, zou kunnen! En stuur vragen in. Kan via een priveberichtje naar mijn account, of door een reactie hier onder! Laat wat van je horen! Veel leesplezier! X Eva

Pov Marit

'Welkom in het spookbos. Hier zijn vliegende geesten, krakende eekhoorns en een paar mysterieuze bommen te vinden! Enjoy your day!' Met een grijns kijk ik Kiki aan die terug kijkt met een blik van 'WTF?'.  Ik grijns even en kijk weer recht voor me uit. 'Krakende eekhoorns?!' 'Ja. Je weet wel. Van die oranje-rode beesten. En ze kraken. Logisch! Duhu.' Ik doe een hairflip en kijk vervolgens achterom waardoor ik recht in Lars ogen kijk. Die schudt lachend zijn hoofd. 'Concentreer je nu maar op het vinden van je ouders.' Met een saluerend gebaar draai ik me om en draaf Tessa aan.

'Stop!' schreeuwt Kiki opeens, waardoor iedereen bijna gelijk stil staat. 'Wat is er?' vraag ik geschrokken. 'Moet je zien!' Ze gilt alsof ze net een geest heeft gezien, wat me trouwens niet zou verbazen, ik heb geen idee wat me nog allemaal te wachten staat. Ik draai om en draaf terug naar Kiki die met een wit gezicht naar iets wijst. Ik krijg het zelfde gezicht als ik zie wat er op de grond ligt. Een vleugel. Niet van een vogel of een of ander vliegbeest, nee zo'n vleugel een Pegasus ook heeft...

'What the fack is dat?!' 'Een vleugel!' 'Dat zie ik ook nog wel!' 'Waarom vraag je het dan!' 'Weet ik niet! Hoe komt dat daar?' 'Dat kan ik toch ook niet weten!' 'Koppen dicht nu!' brult Lars opeens en gelijk is iedereen stil. 'Mensen! Dat meiden zo erg kunnen gillen!' 'He! Ik gilde niet!' zeg ik beledigt. Lars zucht en kijkt me even aan. 'Oke! Mensen! Dat meiden, behalve Marit, zo erg kunnen gillen!' Ik grinnik even en kijk naar het enorme geval wat op de grond ligt.

Hoe kan ik hier langs zijn gereden zonder dat ik het heb gezien? Dan moet je wel echt blind zijn!De vleugel is ongeveer drie meter lang en een meter breed. Ik stijg af en loop langzaam naar het gevaarte toe. 'Kijk uit Marit! Dit kan een val zijn.' Ik zet een stap naar achteren. Hoe kan ik bij dat ding komen zonder in een of andere val te komen? Ik pak een steentje en gooi dat in de richting van de vleugel. De vleugel is echt, dat wel. Maar het is goed zichtbaar. Ik pak mijn telefoon en maak een paar foto's. 'Lars, help eens.' Ik ga tegen een boom aanstaan. 'Wat wil je gaan doen?' 'In de boom klimmen en bladeren over het dinges heen gooien.' Lars knikt en maakt zijn handen tot een kommetje en ik ga er in staan.

Eenmaal in de boom ga ik op een grote, stevige tak staan en ga er eens goed opspringen. Takken, bladeren en alles wat er in een boom kan zitten valt van de tak af en komt precies op de vleugel te recht. Na een tijdje is van de vleugel niks meer te zien. Met een paar sprongen ben ik uit de boom en pak een zakmes. Met het mes kerf ik een paar rare tekens in de boom en dan stijg ik weer op. 'Let's go! We gaan door!'

'Marit! Ik ga niet meer achteraan rijden, hoor!' zegt Kiki. 'Prima. Ga jij maar achter Floortje rijden, Lars kan achteraan.' Kiki knikt tevreden en houd haar paard in. Na een tijdje komen we bij een open plek uit. 'Ik begin open plekken zo langzamer hand heel erg irritant te vinden.' mompel ik. 'Laten we hier om heen rijden.' De rest knikt en we rijden om de open plek heen. Open plekken zijn gewoon griezelig. Mijn wapen lag daar een keer, ik ben daar aangevallen... Wat boeit het ook, het is gewoon eng.

~

Eindelijk, na een paar uur te hebben gereden komen we bij een plek waar we wel halt moeten houden. Een enorme rots verspert het pad. Die rots heb ik wel eens eerder gezien. Diep graven... 'Wat sta jij met moeilijk gezicht te kijken?' Vragend kijkt Milou me aan. 'Ik heb deze rots eerder gezien... Maar ik kan niet plaatsen wa-' Opeens weet ik het weer. Een droom. Toen ik nog in Nederland was! Daar kreeg ik altijd dromen! Een droom ging over een enorme rots. En het wapen dat aan het gloeien was. Meer weet ik niet. 'Joehoe! Marit!' Milou zwaait voor mijn gezicht, springt als een clown en doet allemaal vreemde dingen om mijn aandacht te trekken. 'Een droom. Ik heb deze rots in een droom gezien... En mijn vader zei dat ik voor dit geval moest uitkijken...'