Zij komt op tv.
Bijna elke weekdag is ze te zien.
Ze is, gewoon een bv.
Een bv zoals alle andere wordt er gedacht.
Maar eigenlijk is er geen andere.
Geen enkele bv. is gewoon.
Ze hebben allemaal hun privé.
Allemaal hun leven.
Hun goede en minder goede dagen.
Hun verlangen naar iets beter, wanneer het weer eens tegen zit .
Ook zij, dat weet ik.
Dat weet ik omdat ik dat voel, omdat ik dat zie.
Ik zie achter dat lieve en stoere personage van haar meer dan wat ik had mogen zien.
Ik zie de tranen en knokkende vuisten. Ik zie de woede, frustratie en pijn. De luide klanken van haar gegil hoor ik nog steeds in mijn oren klinken. Het gesnik dat het gegil zachtjes doet afsterven klinkt. Het blijft hoorbaar. De tranen die over haar wangen lopen drogen niet . Ze blijven. Voor eeuwig in haar, hart doorstromen
JE LEEST
Wat Ik Denk Te Weten Over Mezelf En Anderen.
PoetryHet is alles wat je denkt maar niet wilt denken. Alles wat je voelt en niet wilt voelen. Het is alles die de leegte vult van niets en niets die de ruimte steelt van alles
