Wat Ik Denk Te Weten Over Mezelf En Anderen.

. 149.

Er is  oh zo veel gebeurt. 

Het lijkt me nu allemaal pas te bezinken. 

Precies of alles nu pas verandert. 

Alsof mijn leven nu pas instort. 

Ach ja, ik ben altijd laat geweest in dingen. 

Ik was bijna twee toen ik kon lopen en pas negen als ik kon fietsen. 

Ik zal dus altijd wel de laatste zijn. 

Nu weer, ik ben pas de laatste die echt beseft dat je nu weg bent en dat je nooit meer zal terug komen. 

Daarnet heb ik huilend in mijn bed gelegen en gekeken naar jouw foto. 

Ik begon verhalen tegen jou te vertellen alsof jij mij nog kan horen. 

Misschien is dat ook wel zo, ik zou het niet weten want ik ben nog levend. 

Allee dat denk dan toch. 

Soms voelt het niet echt dat ik leef, eerder verdooft .

Maar ik ben niet dood natuurlijk al zou ik dat soms wel willen. 

Klinkt misschien dom, maar weg van de wereld zijn  lijkt me zo fijn. 

Hoe leuk zou dat zijn wie daarboven met twee net zoals vroeger.

Lekker grappen en grollen. 

Ik weet wel dat dat een dom idee is, maar er even over dromen mag. 

Toch? 

Het is toch normaal dat ik soms van deze enge wereld wil ontsnappen? 

Ik wil me veilig voelen en oh zo zorgeloos. 

Ik wil geen angsten meer. 

Ik wil geen dagen meer waarin ik enkel naar zuurstof moet happen omdat ik geen adem krijg. 

Ik wil me gezond voelen. 

Ik wil me gelukkig voelen.

Ik weet dat dat ooit weer ga lukken, maar wanneer is de vraag. 

Weet jij dat? Kan jij het me zeggen? 

Of ben jij even radeloos als ik? 

Ach ja waarom bekogel ik je toch met al die vragen. Je hebt al zoveel geleefd en gevochten. 

Ik zal je, maar laten doen. 

Rust, maar zacht