Wat ik denk te weten.
Is stiekem niets.
Het is gewoon mijn eigen fantasie.
Het is gewoon wat ik wil maar het is niet echt.
Het is gewoon mezelf blaasjes wijsmaken.
Het is gewoon hopen op beter.
Hopen dat alles weg ga.
Dat iedereen gezond is.
Dat iedereen blij is.
Maar ik weet,
dat dat niet zo is.
En dat de mensen die ik wil verbannen.
Niet verbannen zullen zijn.
De muziek die ik altijd wil horen ooit verloren zal gaan.
De woorden die ik wil typen ooit niet meer zullen gaan.
De zinnen die ik tegen mensen wil zeggen worden dicht geknepen.
Mijn gedachten die ik wil houden uit mijn hoofd worden getrokken.
En alles wat ik kwijt wil er blijft spoken.
En dan die ene luide schreeuw.
Van de pijn.
De verdiende pijn.
JE LEEST
Wat Ik Denk Te Weten Over Mezelf En Anderen.
PoetryHet is alles wat je denkt maar niet wilt denken. Alles wat je voelt en niet wilt voelen. Het is alles die de leegte vult van niets en niets die de ruimte steelt van alles
