Herkezin bir umudu vardır, bir savaşı, bir kaybedişi, bir acısı,bir yalnızlığı, bir hüznü ... Çünkü Herkesin bir gideni vardır ,içinde bir türlü uğurlayamadığı.
Benim ise annemdi bana en güzel duyguları yaşatan hem tatlıyı hem acıyı tattıran. Ellimi uzatığımda kimseyi bulamıyorum var olan şeyse onun yokluğu , içimi acıtan kalbime kaynamış kurşun döken, patlamalarda oluşan ateş. İçim yanıyordu ama buz gibiydim elleri ısıtırdı ancak beni .Annemi sadece rüyalarda görmek yetmiyordu bana, sıcacık eli ile buz kesilmiş vücuduma dokunup dokunduğu yerin ateş kesilmesini istiyordum. Tüm olanları unutmak yeniden başlamak istiyordum. Onca yaptığım hataya karşı beni yeniden öpmesi adımı söylemesini. Her yer her yerde sanki kalbimin parçaları yere dağılmış ,acı veriyor her geçen gün.
Üzerimi değiştirecek halim yoktu 5 dakikadan beri babam ve Amy beni içeride bekliyordu. Odamdan çıkmadığım 9 ay boyunca orası bana yabancı gibi geliyordu. Babamı özlemiştim , ma onu görünce ve onun gözündeki özlemi içim daha parçalanacaktı gitmek istemiyordum. Çevremdeki kuru kalabalık yalnızlıktan beterken beni anlayacak insan yanımda değildi her şeyimi alıp gitmek istiyorum
İçeriye sessizce yürürken o lanet olası tahta gıcırtısı tüm sessizliği yarıp geçti, gözümün babama kayması ile aniden kafasını kaldırdı. Gözleri annemin özlemi ile doluydu değişmemişti gözlerinin etrafı kızarmış. Hafif sakalları çıkmıştı değişmemişti hiç bir şey sadece annem gitmişti ama üzerimizde çok büyük etki bırakmıştı...
Babam ayağa kalktı gözümü babamdan Amelia'a çevirdim .Elleri ağzını kapamış ağlama isteği ile zar zor dayanıyordu belli etmemesi elinde değildi.. Tekrar babam baktığımda bana hafifçe güldü , ona sıkıca sarılmak gitmesine izin vermemek ağlamak bağırmak istiyordum. Kollarımı boynuna doladım O anda ağzımda zor tuttuğum hıçkırığı kaçırdım.O na dokunmamak kötü hissettiriyordu Sarılamamak, gittiğini düşünmek. Sevdiğiniz birine sarılmak,tüm Dünya'yı kucaklamaktı aslında.
''Zena''dedi. O güçsüz çıkmak için çabalayan sesiyle sesinin tınısını nefesini hissetmeyi özlemiştim. Sadece sarılmak istiyordum canım yanmasını ateşini dindirmek için. Ama dinmiyordu ne kadar buz döksem, okyanus getirsem geçmeyecek gibiydi.O orada artık benim bir parçam olarak kalacaktı Annemden geriye kalan tek şey.
''Seni özledim baba''Sonunda demiştim. Gerçekler yalanların altında sıkışıp kalmıştı onları oradan kurtaracaktım izin vermeyecektim onları oraya ittirmeyecektim.
''Bende seni kızım,bende seni''dediğinde kafasını omzumdan çekti ve kafamın üstünü öptü.Kafasını kaldırdığında ağladığını o zaman görmüştüm galiba bende ağlıyordum.Yaşlar babamın omzuna üşüyor oradan kıyafetinin içine giriyordu bundan rahatsız değildi oda benim gibi tüm acılara,ateşlere son vermek istiyordu çaresi olarak beni görüyordu.
Ama ben değildim.Ben bitmiştim,her tarafım acı ve ateş içinde kıvranırken ona nasıl yardım edebilirdim ki ?. Benim çarem kim olacaktı .
JE LEEST
BİLİNMEYEN
FantasySenin bildiğin aşk... "Senin bildiğin aşk biyolojik bir dürtüden ibaret; hormonlarınla kimyandan kaynaklanıyor. Kolaylıkla değişebilir - kimyandaki ufacık bir değişim "en yüce gerçek" sandığın o aşkın yok olmasına yetecektir. Sen tutkuya "aşk" diyor...
