De angstaanjagende aardappel

Hoofdstuk 9 - De transformerendkunnende man

Daar liepen ze dan. Opeens keek Piet met een bedenkelijke blik naar Sofie:"Waarom heet je eigenlijk Sofie? Ik bedoel... Het is een meisjesnaam.", de laatste zin zei hij heel zacht. "Ik denk dat mijn ouders dronken waren ofzoiets... Weet ik veel. Waarom heet jij Piet?", was Sofie's antwoord. "Mijn ouders zijn geobsedeerd door Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten, vandaar.", Piet schonk hem een scheve glimlach met een knipoog. "Aha...", zei Sofie bedenkelijk. In stilte liepen ze weer verder.

Eenmaal aangekomen bij de villa blijft Piet staan. "W-wat doe je?", zegt Sofie. "Dit is jouw missie, ik kan je hierbij niet helpen, sorry.", zegt Piet met een Bernie Broemer/heshas hoffelhof-achtige stem. Sofie kijkt hem bang aan, "Nu klink je heel eng." "Hoezo dat, m'n jongen?" "J-jij b-b-ent P-p-piet niet h-hê?

Langzaam loopt Sofie achteruit. "Waarom denk je aaaaaaargghhhhh!", Piet's gezicht begint te vervormen, hij wordt langer en krijgt grotere handen met langere vingers. Sofie geeft een keiharde meisjesgil en rent dan weg, weg van zijn enge mentor, weg van de villa, weg uit deze stad en weg uit dit land.

Achter hem hoort hij de menselijke kalkoen kakelen en rennen. Kakelen? Bang kijkt Sofie om en daar rent de engste kalkoen die hij ooit heeft gezien, hij heeft een bril op en een bloemetjesrugzak om, hij heeft menselijke handen en voeten, maar toch... Het is een kalkoen, ookal heeft hij precies dezelfde biggenoogjes van meneer Broemer/Hoffelhof. 

Na een nog hardere meisjesgil rent Sofie nog harder door, onder het hijgen door zegt hij telkens tegen zichzelf "Laat dit een droom zijn, laat dit een droom zijn, laat dit een droom zijn." "Dit is waanzin, dit is waanzin, dit is waanzin." "Ik moet stoppen en normaal ademhalen.", na dat laatste gezegd te hebben stopt Sofie met rennen, de kakelende mentor/treinchauffeur rent nog een stukje door, moment dat hij bij Sofie is ploft hij op de grond neer. De hopeloze jongen kijkt bang naar de man/kalkoen die tegenover hem zit. "Eindelijk pakaaakkk, ik paakkakakk dapakakakk pakakaaakakkaakkakaaaak!", zegt hij. Sukkelig staat de kalkoen op en transformeert weer naar zijn menselijke vorm, "Beter, wat ik wilde zeggen: Eindelijk, ik dacht dat je nooit zou stoppen met rennen." Sofie zegt niks en kijkt nog steeds bang naar de transformerendkunnende man tegenover hem. 

Wat een eeuwigheid leek te duren staat de man op, uit zijn bloemetjesrugzak haalt hij twee stukken touw, met een zucht gaat hij weer zitten en kijkt - om de één of andere reden - gefascineerd naar de stukken touw. Sofie kijkt alsof zijn rare mentor gek is geworden en vraagt:"meneer, gaat uhm... Gaat het wel?", Sofie probeert zo normaal mogelijk te kijken ookal is hij doodsbang voor de stukken touw en de man die ze vast heeft.

"Ja, m'n jongen, het gaat.", hij kijkt naar Sofie, alsof hij uit zijn trance is geraakt doet hij één stuk touw zonder moeite om de handen van de jongen tegenover hem. Sofie kijkt bang en probeert tegen te stribbelen, "Dat heeft geen nut, m'n jongen, blijf maar gewoon stil zitten, dan doet het, het minste zeer.", Sofie wil het uitgillen van de pijn, hij heeft ze zo strak gedaan. "M-meneer, mogen ze a-alstublieft w-wat minder strak... A-alstublieft?"

De man kijkt Sofie aan, "Natuurlijk, m'n jongen.", zegt hij rustig, alsof er niks aan de hand is pakt hij Sofie's handen - met rode striemen - vast, maakt de touwen los, geeft een kusje op Sofie's handen - met  rode striemen - en doet de touwen weer vast, nu wat minder strak. Sofie zit nog steeds hetzelfde op de grond, hij durft geen kik te geven, geen geluidje te maken. De man - die zonet nog intiem naar de handen van Sofie had gekeken - doet nu het andere stuk touw om Sofie's voeten, voorzichtig trekt hij aan de uiteinden zodat het niet te strak zit. Alweer staat meneer Broemer/Hoffelhof op en pakt nu een spuitje uit zijn bloemetjesrugzak. Sofie kijkt ernaar alsof dit de laatste paar seconden van zijn leven zijn. De man gaat weer zitten en drukt het spuitje in Sofie's arm. 

Sofie krijgt vlekken voor zijn ogen, kort daarna wordt alles zwart...

Hahahahah cliffhanger ;p Okee... sorry, sorry, sorry dat het zo lang duurde... ik had het MEGA druk (voor mijn gevoel) en ik steek best wel veel tijd in een hoofdstuk schrijven ;) Maar goed... Hier is het 9e hoofdstuk! :D X Kiwi (en Kroos <3)