That Woman

Chapter 12

Gary's P.O.V.

Pumunta ako sa iba pang mga paintings niya. He's too close. Enough to make my heart beats fast and I hate it. I hate it when I can't control my emotions. I hate it when I'm tensed. And I don't know why the hell on earth is this happening to me.

"Is it your first time to paint something new?" I composed myself. Nakatalikod ako sa kaniya. Narinig ko namang sumagot siya. "Yes, I'm into abstracts."

Humarap ako sa kaniya at nakita kong sinusulat niya sa ibabang parte ng painting ang Forlorn. "Do you paint?" he asked.

"No."

"Want to paint with me?" tumingala siya sa akin. Nag-iwas naman ako ng tingin at huminga.

"Seriously Boss? Isang kamay lang ang libre sa akin ngayon."

"Kailangan ba dalawang kamay ang libre para sa pagpinta?"

"Depende. But I can't paint."

"Come on, parang may hindi ka naman daw kayang gawin. Paint with me Gary." Napairap na lang ako at kinuha ang isang canvas na may kalakihan at humarap sa kaniya. Habang nagpipinta kami ay nagtatanong siya.

"Gary..." tiningnan ko siya. May kinuha siya sa bulsa niya at hinagis sa akin yun at agad ko namang sinalo. Nang makita ito ay ibinulsa ko na muna. I uttered my thanks as I stroke the paint brush to the canvas. "Ahm. Where did you get that? Pwede kang maging instant millonaire kung ititinda mo yan."

"Sabi ni tatay bigay daw sa akin ito ng nanay ko. And I don't have plans to sell it, memories should be kept not to throw. Kahit na masakit pa ang mga yun." kung alam mo lang... At kung alam ko lang lahat.

"Where's your Mom?"

"Tatay told me before that she died when she gave birth to me. If you're thinking kung paano nagkaganito ang nanay ko, she's rich. But since nagtatago nga kami noon at mapride ang tatay ko. Wala siyang balak na ipakilala ako sa pamilya ng nanay ko." Time will come at mamemeet ko din ang totoo kong magulang. Pagkatapos ng ilang oras, natapos na din ako sa pagpipinta. Tumayo ako at nagstretch, nakita ko naman si Keji na tumayo na din. Lumapit ako sa kaniya at tiningnan ang pinaint niya. Napataas naman ang kilay ko.

"It's my eyes." sabi ko. Mata ko na parang nakatingin sa malayo. May pagkahalong abstract ito. Gumamit siya ng blue at iba-ibang blending nito. Ang pinagkaiba lang, puno ito ng emosyon. Yung sakin kasi ngayon, alam kong blangko.

"Yeah. Wala lang, bigla lang pumasok sa isip ko." nakita kong sinulat niya ang Oculus, Latin word ng eyes. Kaya pala tingin siya ng tingin kanina. Buti hindi siya nahirapan, nakatagilid kasi ako.

"Woah..." tinignan ko lang siya sa ekspresyon niya nang makita ang painting ko.

"You painted me?!"

"Sabi mo."

"I told you to paint with me, not to paint me." napairap na lang ako. Lumapit ako sa kaniya. Tiningnan ko naman ang sariling gawa. Si Keji, nakaupo habang nagpipinta. Pinaint ko kung anong itsura niya habang nagpipinta.

"I thought you don't know how to paint."

"I do. But I don't paint because I have no enough time and I thought I can't paint because of my condition."

"You're better than me!"

"Ariela look at my lego house! It's beautiful!" tinaasan ko lang siya ng kilay.

"Bleeh! Mas maganda yung akin, two story! Yung sa iyo isa lang!" asar ko sa kaniya pero dahil mabait siya at love niya ako hindi siya napikon.