Geen genade

•~•2•~•

2 soldaten gaan ieder aan een kant van de deuropening staan.
De andere twee komen op Melanie af en grijpen ieder een arm.

Ze trekken haar van het bed af.
Kasper springt van het bed af en rent achter Melanie aan, die de trap af gesleept wordt.

Hij mauwt hard en rent zo snel als zijn kleine pootjes het kunnen. 

Melanie nadert de voordeur en wordt verblind door het felle zonlicht.
Haar moeder is hard aan het huilen en loopt achter haar aan.

De soldaten trekken Melanie mee over de vieze straat, waardoor haar schoenen besmeurd worden met modder en paardenpoep.

Ze hijgt hevig en huilt nog harder dan eerst.
Ze ziet hoe Kasper achter haar aan rent, maar wordt opgepakt door moeder.

"Kasper!" Roept Melanie.
"Het komt goed jongen! Ik kom gauw weer terug! Maxiem mag voor je zorgen!"

Maxiem knikt.
Hij neemt de kat over van moeder en aait het beestje over zijn kop.

Melanie draait zich weer om en ziet hoe allemaal mannen en vrouwen worden meegenomen.
Zij is bijna de enige die meegesleept wordt.

Ze probeert op haar voeten te staan.
De snelheid die de soldaten hebben zorgt ervoor dat ze sneller loopt dan dat ze eigenlijk kan.

Ze lopen naar een groot plein, waar in het midden een grote fontein staat.

Het water maakt een zacht geluid, die wordt overmeesterd door het gehuil van mensen, het gestamp van de soldaten en alle andere dingen die je alleen bij deze periodes hoort.

De soldaten komen plots tot stilstand en laten Melanie los.
Doordat het zo snel gebeurd verliest ze haar evenwicht en valt op de grond.

Ze valt in een vieze modderdrap, waardoor haar gezicht en jurk vies worden.

Een andere vrouw naast haar pakt geschrokken Melanie's arm en trekt haar omhoog.
"Gaat het?" Vraagt ze.

Melanie knikt.

"Goed."
Ze glimlacht en gaat weer op haar plek staan.
Melanie gaat naast haar staan en veegt ondertussen over haar wangen, die besmeurd zijn met modder.

Ze bekijkt haar jurk.
Hij ziet er vreselijk uit.

"Ik heet Margaret." Zegt de vrouw.
Melanie zwijgt.
Margaret kijkt naar Melanie die treurig naar haar schoenen kijkt.
"Hoe heet jij?"

Melanie kijkt op.
"Eh... Melanie."

"Zo heet mijn zus ook." Zegt Margaret verbaasd.
"O."

"Kop op. We overleven het wel. Dit spel zal heus niet al te moeilijk zijn." Zegt Margaret.

Ze probeert bemoedigend over te komen, maar vanbinnen weet ze dat Melanie geen vrienden wilt zijn. 1 van hun moet namelijk sterven.

Margaret zwijgt en kijkt terug naar de fontein, waar de soldaten allemaal bij gaan staan.

Melanie kijkt op en ziet hoe de officier naar buiten komt.

Hij klimt een trappetje op en gaat op een podiumpje staan.
"Dames en heren." Begint hij.
Zijn luide stem galmt door de lucht.