*BÖLÜME BAŞLAMADAN ÖNCE MEDYADAKİ ŞAHESERE BİR GÖZATMANIZI İSTİYORUM. ZİRA İÇİMİ TİTRETTİ.♡*
Bu bölüm her şeyin daha iyi anlaşılması için geçmişten kesitler şeklinde bölümler var. Kafanızın iyice karışmasını istemediğimden artık bam bam bam girmek istiyorum. QKSÇWÇNQŞWMAÖKDŞQÖXWÇ
***
Kaşları hizasında terden tutam tutam alnına yapışmış saçlarını karıştırdı genç çocuk.
"Bunu yapmak istemiyorum. Bırak, annemin laboratuvarına gideyim. Lütfen, amca. Zaten onu yıllardır görmüyorum, elimde bir tek laboratuvarı kaldı."
Bir işe yaramayacağını bilse de yalvarmaya devam ediyordu. Amcası babasından daha iyi niyetliydi, belki biraz daha uğraşsa kendisine yardım edebilirdi.
Adamın gözlerinde tereddütü gördü.
Ama yeterli değildi.
"Bu kadar mızmızlanma yeter, Hoseok." diye homurdandı. "Babanı tanımıyormuş gibisin. Gelecekte harika bir asker olmanı istiyor."
Tabii ki de tanıyordu.
Annesini kendisini zehirlemekle suçlamış, meydana çıkarıp herkesin önünde günlerce işkence ettirmişti.
Ama itibarlı biri olması bu suçunu bile örtmüş, günler sonra akıllardan silmişti. Annesi hakkında tek bildiği şey yaralı olarak Başkan'ın bölgesinden zor bela çıkabildiğiydi.
Ara sıra esnaflardan gelen bilgi dışında hiçbir şey bilmiyordu, Hoseok. Ama böylesi iyiydi, annesi hayattaydı.
Hoseok gözlerini devirdi. "Ama ben istemiyorum! Bir doktor olacağım. Buna hiçbir şey engel olamaz. Ben kimseyi öldürmek istemiyorum, bir insanı en kolay nasıl öldüreceğimi öğrenmek de! 14 yaşındayım, amca. On dört! Babam neden bunu yapıyor? Sanki her an bir savaş çıkacakmış da beni ortasına atacakmış gibi."
Amcası alnını kırıştırıp başını öne eğdi ve sıkıntıyla iç çekti.
Hoseok biliyordu, amcası asla cevap vermeyecekti havada asılı kalmış sorularına.
Bakışları gökyüzüne çıktı ve ağlamamak için savaş verdi. Bir de ağlarsa babasından kesin dayak yerdi.
Bir erkek asla ağlamaz, Hoseok.
Ağlamak kızlara göredir, Hoseok. Erkekler zayıf olmamalıdır. Kendini kontrol etmeyi öğren.
Kes mızmızlanmayı, Hoseok. Acıya alışamayacaksan benim himayem altında yaşama.
Hoseok irkildi.
Gözleri enstitünün karanlık kalan tarafındaki pencerelerden birine kaydı. Küçük bir silüet başını kaldırmaya çalışarak tekerli sandalyesinden onları izliyordu.
"O da kim?" diye mırıldandı Hoseok rahatsız olarak.
"Enstitünün en küçüğü olduğumu sanıyordum."
Amcası şaşkınlıkla arkasına dönüp pencereye doğru baktığında panikledi. Öyle ki yeğenine talim yaptırdığı demir sopayı elinden düşürmüştü.
"H-hiçkimse."
Hoseok şüpheli gözlerle amcasını süzdü.
Tekerlekli sandalyedeki çocuk en fazla 3-4 yaşındaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
crossfire | kim taehyung.
Fanfiction"Yani hatırladığım her anın saçma bir simülasyondan ibaret olduğunu mu söylüyorsun? Ya sana dokunurken hissettiklerim, sen son nefesini verdiğinde çektiğim acı... Bana bunların sahte olduğunu söyleyemezsin, asker."
