"Baba?"
Tekerlekli sandalyenin gıcırtısıyla yaşlı adam kaşlarını çattı. Bu sesi her duyduğunda sinirleniyordu.
Arkasını döndü ve sandalyesini kendisine yaklaştıran oğlunu gördü.
"Annem..."
"Kes artık şunu, Taehyung!"
Taehyung irkilmişti. Olanları anlamaya çalışıyordu sadece.
"O kadın bir hain, artık onu sormayı bırak."
"Onu nereye götürdüler?" Babasının sözü üzerine titreyerek sordu Taehyung.
"Hainlerin olması gereken yere. Dışarıya."
Taehyung'un gözleri büyüdü.
"Ama... Ama orası hiç güvenli değil! Sürekli çatışmalar olduğunu söylüyorlar, gördükleri herkesi yağmalayıp öldüren bir çeteden bahsettiler ve..-"
Yaşlı adam öfkeyle gürledi. "Sen nereden bileceksin ki?! Bana söylediğin bunca şeyi kanıtlayamazsın, kendi başına tuvalete bile gidemiyorsun, çocuk! Benimle her şeyi biliyormuşsun gibi konuşma!"
Taehyung'un boğazına oturan yumru, yutkunmasını engelliyordu.
"Zaten hiçbir işime yaramıyorsun. Annen gibisin, Taehyung. İkiniz de parazitsiniz."
Taehyung kaşlarını çattı. Artık büyümüştü ve babasının alıştığı sözleri bile canını yakıyordu. Zoruna gidiyordu hareketsiz bacaklarının bir suçmuşçasına yüzüne vurulması.
"O zaman neden beni de onunla göndermedin?" dedi kararlı ve ateş saçan bakışlarını babasına yönelterek.
Babasıysa artık yüzüne bakmıyordu, gözleri boşluktaydı. Bir şey düşünüyor gibiydi.
Bir anda kendisine döndü ve yeni düzeltilmiş sakallarını kaşıdı.
"Çünkü baban seni işe yarar hale getirmenin bir yolunu buldu, canım."
Gelen kadın sesiyle Taehyung sandalyesini hareket ettirmeden başını o yöne çevirdi.
Babasının yeni gözdesiydi. Annesi daha buradayken bu kadınla görüşmeye başlamıştı ama şimdi... Annesi orada olmadığı için karı-koca gibiydiler.
Taehyung bu kadın hakkında pek bir şey bilmiyordu ama uzun zamandır izliyordu. Sürekli bahçede eğitimini izlediği kendisinden yaşça büyük çocuğun kadına attığı kötü bakışları biliyordu. Bu kine sebep olabilecek ne yaptığını merak ediyordu kadının.
Aklına takılan bir soru da neden şimdiye kadar bir çocuk sahibi olmadıklarıydı. Babası çok fazla kadınla birlikte olmuştu, çoğundan da sıkıldığı zaman bir iftiraya kurban verip kendinden uzaklaştırmıştı.
Ama yine de umutlandı Taehyung. Belki babası işe yarar hale geldiğinde kendisiyle gurur duyardı, hatta güzel bir söz bile söyleyebilirdi.
Her zaman olduğu gibi sevgiye olan açlığı gözünün önündeki canavarı görmesine engel olmuştu.
***
Bu sefer öfkeli değildi yaşlı adam. Tekerli sandalyenin gıcırtısı odayı dolduruyordu ama o, köşesinde oturmuş; memnuniyetle yapılanları izliyordu.
"Masaya uzanmana yardım edeceğim." dedi Taehyung'un başındaki doktor. Merkezde bulunan bütün doktorlar nefeslerini tutmuş, deneyin başlamasını bekliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
crossfire | kim taehyung.
Fanfiction"Yani hatırladığım her anın saçma bir simülasyondan ibaret olduğunu mu söylüyorsun? Ya sana dokunurken hissettiklerim, sen son nefesini verdiğinde çektiğim acı... Bana bunların sahte olduğunu söyleyemezsin, asker."
