နားထဲကုိ၀င္လာတဲ့ၾကမ္းတမ္းဆူညံေသာ
အသံမ်ားေၾကာင့္
ကေလးရင္ဘတ္ေပၚေခါင္းတင္အိပ္ေနရာမွ
လန္႕နုိးသြားခဲ့ရတယ္
တုိင္ကပ္နာရီကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့
မနက္ေလးနာရီ
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးအစုံကုိပြတ္သပ္ရင္း ထုိင္ရာကအထ
၀ုန္းခနဲအသံတစ္ခုနဲ႕အတူ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အိပ္ခန္းတံခါးကပြင့္သြားခဲ့ျပီး
ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဘူးေသာ
လူငါးေယာက္ေလာက္၀င္လာခဲ့တယ္
ဟင္..........ဘယ္သူေတြလဲလုိ႕ေမးမယ့္
ဟန္ျပင္ရေသး
သူတုိ႕ထဲကနွစ္ေယာက္က
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေခၚထားတဲ့
Doctor နဲ႕ Nurse ကို
အသီးသီးခ်ဳပ္ကုိင္လ်က္
ပါးစပ္ေတြကုိပိတ္ထားတာကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့
ကြ်န္ေတာ့မ်က္လုံးေတြျပဴးက်ယ္သြားရတယ္
" Lu သခင္ၾကီးကေခၚခိုင္းလုိက္တာမုိ႕
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕နဲ႕အတူျပန္လုိက္ခဲ့ပါ"
သြားျပီ ................
မုိက္ခနဲျဖစ္သြားရတဲ့ေခါင္းရယ္
တလွပ္လွပ္ခုန္လာတဲ့ရင္ရယ္
ေဘးနားကကုတင္ကုိလက္ေထာက္လိုက္ျပီး
" ခင္ဗ်ားတို႕ဘယ္လုိရွာေတြ႕လဲ
ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး
လုိက္လဲျပန္မလုိက္ဘူး
ပါးကုိေျပာေပးပါကြ်န္ေတာ့ကုိ
စြန္႕ပစ္လုိက္္ပါေတာ့လုိ႕"
" သူေ႒းမၾကီးကေတာ္ေတာ္ေလးကုိ
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနျပီး
ဆရာေလးကုိပဲတေမးထဲေမးေနတာ
အေျခအေနေတာ္ေတာ္မေကာင္းပါဘူး
ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ"
မားကဘယ္လုိေနေကာင္းနုိင္ပါ့မလဲ
နွလုံးေရာဂါသည္တစ္ေယာက္အတြက္
ကုိယ့္သားသမီးကုိစြန္႕ပစ္လုိက္ရတယ္
ဆိုတာထက္ပုိနာက်င္စရာေကာင္းတာ
ဘယ္ရွိပါ့မလဲ
မရည္ရြယ္ပါပဲ ျပိဳဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္ထု
ကုိ သိမ္းလုိက္ဖုိ႕မတတ္နိုင္စြာ
ထုိင္ခုံေပၚကုိသာ ပုံက်သြားခဲ့ရတယ္
" မားက ေတာ္ေတာ္ေလးဆုိးေနလား"
YOU ARE READING
အတိတ္၊ပစၥဳပန္၊အနာဂါတ္အားလုံးထိုသူပိုင္၏......
Fanfiction~~~ သံသရာအဆက္ဆက္ ေပါင္းစည္းရပါေစလို႔ ေလာဘေတြမႀကီးပါဘူး အခုရွင္သန္ေနရတဲ့ဘဝေလးမွာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႔ကုိပဲႀကိဳးပမ္းမိတာ ဘဝနဲ႔ခ်ီၿပီးမွားသတဲ့လား ~~~ Oh Sehun
