ျပန္ေမ့သြားတဲ့ကေလးကုိေပြ႕လုိ႕
ကြ်န္ေတာ္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့အခ်ိန္
ေဒါက္တာကုိဟုိလူေတြကလႊတ္ေပးလုိက္တာမုိ႕
ကုတင္ေပၚျပန္တင္ ...........
ေဒါက္တာကစမ္းသပ္စရာရွိတာေတြ
စမ္းသပ္ျပီး
အကုန္တည္ျငိမ္သြားျပီဆုိေတာ့မွ
အေနာက္မွာဘယ္အခ်ိန္တည္းက
ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့EXO member ေတြ
သူတုိ႕ကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္ရုံကလြဲလုိ႕
ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိမွလဲမေမးနုိင္
ဟုိလူထြားေတြကလဲ
အေရွ႕မွာထုိင္ေနဆဲ ဘာမွလဲမေျပာ
သူတုိ႕ေၾကာင့္ကေလးကနိုးလာတာမုိ႕
ေက်းဇူးပဲတင္ရေတာ့မလုိေတာင္
ျဖစ္ေနတယ္ေလ
တစ္ေန႕လုံးကေလးလက္ကုိသာ
ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့တာ
2 နာရီေလာက္မွာ ကေလးျပန္နိုးလာခဲ့တယ္
ကုတင္ေပၚကျပဳတ္က်တဲ့အရွိန္နဲ႕
ထိခိုက္မိသြားတဲ့ ပါးျပင္ေပၚက
ျခစ္ရာေလးေတြကုိ
ေဆးလိမ္းေပးေတာ့
ကေလးက ကြ်န္ေတာ့ကုိေသခ်ာ
စူးစိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္
ဘာတစ္ခြန္းမွေတာ့မေမး
အခ်ိန္အၾကာၾကီးလွဲေလ်ာင္းခဲ့တာကလြဲရင္
ေန႔စဥ္သြင္းရတဲ့ေဆးေတြေၾကာင့္
ကေလးက စကားေတာ့ေကာင္းေကာင္း
ေျပာေနနုိင္တဲ့အေနအထား
ဆရာ၀န္ေမးတာေတြကုိလုိက္ေျဖေနတဲ့
ကေလးကုိၾကည့္ရင္း
ကုိယ္ေတြမွာသာ
စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းၾကည့္သလုိ
ရင္တလွပ္လွပ္
" အာရုံေၾကာကုိထိသြားတာမုိ႕ ဟို.......... "
" ကိစၥမရွိဘူးေျပာပါေဒါက္တာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလုံးလက္ခံဖုိ႕အသင့္ပါပဲ"
ကုတင္ေပၚကကေလးကုိၾကည့္ေတာ့လဲ
ေခါင္းညိတ္ျပီးဆက္ေျပာဖုိ႕အခ်က္ျပတာမုိ႕
" အားမနာပါနဲ႕
ဖုံးကြယ္ထားလုို႕လဲမရဘူးမွတ္လား"
လုိ႕တုိက္တြန္းလိုက္ေတာ့မွ
" အဲ့ဒါက................ ေျခေထာက္ေတြ
အေၾကာေသသြားခဲ့တာပါ
လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့
ေအာက္ပုိင္းေသတာေပါ့ေလ"
ေမ်ွာ္လင့္ထားျပီးသားပါလုိ႕မည္သုိ႕ပင္ဆုိေစ
မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္မွာခက္ခဲလွေပစြ
YOU ARE READING
အတိတ္၊ပစၥဳပန္၊အနာဂါတ္အားလုံးထိုသူပိုင္၏......
Fanfiction~~~ သံသရာအဆက္ဆက္ ေပါင္းစည္းရပါေစလို႔ ေလာဘေတြမႀကီးပါဘူး အခုရွင္သန္ေနရတဲ့ဘဝေလးမွာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႔ကုိပဲႀကိဳးပမ္းမိတာ ဘဝနဲ႔ခ်ီၿပီးမွားသတဲ့လား ~~~ Oh Sehun
