"Hiç bir yere gidemezsin. Konuşmamız gereken şeyler var."
Sehun, Luhan'ın kolundan tuttuğu gibi odaya sürükledi.
'Hayvan gücü var herifte. Bravo,insan olduğuna hayatta inanmam.'
"Beni... hatırlıyor musun?"
"Seni hatırlıyor muyum? Hmm. Ne bileyim valla karşımda duruyor gibisin ama bilemedim."
Sehun boş boş baktı.
'Ne.kadar.komik.'
"Hatırla Luhan, eğer hatırlamazsan ayrılmam gerekecek."
'Bana ilk kez düzgün bir cümle içinde adımla seslendi. Asdffgg. Sanırım bu gidişle teen girl dergisi okuyacağım.'
"Nereye gitmen gerekiyor? Neden?"
"Soru sorma, sadece hatırla. Çocukken,yaklaşık 9 yaşlarındayken, arkadaşın olmuş muydu?"
"Hayır olmamıştı. Ben psikopat bir asosyaldim. Bütün herkesin kanını-"
"Peltek çocuk? "
Luhan'ın gözleri kocaman oldu. Bir saniye duruldu.
"Sen bunu nereden biliyorsun? "
"Demek... o sensin. "
"Kim benim? Ben kimim? Ben ben miyim? Ben aslında var mıyım? Ben bu saçma noktaya nereden geldim?"
Sehun gözlerini devirdi.
"Hatırlayabildiğim kadarıyla, hep aptaldın."
Luhan dudak büzdü.
Evet... Ve 6 köşeli jetonu ancak düştü.
"Sen? Peltek çocuk! "
"Evet o benim."
"Vay be... Büyümüşsün kerata."
"Aynısı senin için geçerli değil. "
"Ama sen yemek yiyordun, gülüyordun, seni ağaca işerken de görmüştüm."
'Doğuştan sapık.'
"Aslında... O zamanları tam hatırlayamıyorum. "
"Hatırlayamıyor musun?"
"Hayır. Bildiğin kadarını bana anlatmalısın."
Luhan gülümsedi.
"Çok gıdıklanırdın."
"Ben mi?"
"Evet sen."
"Son 10 yıldır hiç gıdıklanmadım."
"Bakalım! "
Luhan HunHan(r)ca onu gıdıklamaya başladı.
Sehun... deli gibi gülüyordu.
'Ama nasıl olur? Ben insan dokunuşlarını tam hissedemem... onunkini nasıl?... ve bu arada daha fazla gıdıklarsa öleceğim.'
Luhan onun kahkahlarını görünce çok mutlu olmuştu.
'(Orjinali Kris'e ait olan) Cold City Guy imajın buraya kadarmış.'
Sehun gerçekten dayanamıyordu. O şeylerden sonra insanlar ona dokunmuştu ama tam hissetmemişti. Sanki eşyalara dokunur gibi olmuştu.
Oysa Luhan...
Her dokunuşu yakıyordu.
Sehun daha fazla ayakta duramadı ve yere yığıldı. Luhan durmadı ,hala gıdıklıyordu.
