Trying to run

Hoofdstuk 9

Ik blijf spartelen op zijn rug, maar ik weet dat het helemaal geen zin heeft.

Dan ga ik maar weer roepen...

"Help, hier ben ik!" Roep ik zo hard ik kan. "Stil" sist Kayne naar me.

Sissen? Alleen slangen sissen.

Ik laat een hoorbare zucht als ik het huis vanachter de bomen zie opduiken. Daar staat het huis waar ik het meeste voor vrees. Het huis waarvan ik probeer te ontsnappen.

En hier ben ik weer.
Terug van mijn mislukte ontsnappingspoging.

Lekker bezig Hope.

"Kayne, wil je me alsjeblieft neerzetten?" Vraag ik poeslief als ik zie dat we steeds dichterbij het huis komen.

Ik voel langzaam maar zeker al het bloed naar mijn hoofd stijgen.
Geen prettig gevoel.

"Wil je me alsjeblieft neerzetten? ik krijg hoofdpijn."

In een soepele beweging draait hij mij om zodat is als een bruid in zijn armen lig. "Dankjewel" bedank ik hem zuchtend.

We zijn nog naar 5 meter weg van het
huis.

"Hope wil je dit alsjeblieft nooit meer doen?"

4 meter.

"We gaan je zo trainen zodat je jezelf kan verdedigen zegen andere drugsdealers."

3 meter.

"We gaan je leren schieten, messen werpen, jezelf verdedigen en aanvallen met niets meer dan je armen en benen."

2 meter.

"Hope luister je wel?"

1 meter.

"Ik krijg je hier weg oke? Ik leg je een andere keer mijn verhaal uit, maar nu moet je me vertrouwen. Denk je dat je dat kunt?"

0 meter.

Hij kijkt me betekenisvol aan.
Bijna zink ik in zijn zeeblauwe ogen.
Bijna, maar ik weet mezelf te redden.
Langzaam knik ik als antwoord op zijn vraag. Woorden weet ik niet uit te brengen.

Met een zwaai gooit hij de deur open en stapt naar binnen met een grijns op zijn gezicht geplakt.

"Tijd om je wat vechtkunsten te leren."

Ik snap deze jongen echt niet.
Eerst wilt hij me hier wegkrijgen en nu is hij enthousiast om mij te trainen?
Ik vertrouw hem niet.

Nog steeds niet.

Zodra hij binnen is doet hij de deur op slot. Een diepe zucht verlaat mijn lippen. Ontsnappen zit er dus niet meer in vandaag. Er schiet me een vraag te binnen.

"Hé Kayne, moet je eigenlijk niet op school zijn?" Vraag ik.

Hij kijkt verrast, maar niet alsof hij zin heeft om te antwoorden.

"Ik ben ziek"

"En dat geloven ze?" Vraag ik verbaast.

"Ze zullen wel moeten" antwoord hij stug.

Oke dan, sunshine.

We lopen een grote zaal binnen met bijna alle wapens die je je kunt wensen.
Een boog, messen, een bijl, een speer en een geweer.

Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik in het trainingscentrum van the hunger games zit. Als Kayne mijn verraste blik ziet moet hij lachen.
"Heb je er zin in? Vraagt hij.
Ik antwoord met slechts een knikje.

Ik wil geen mensen vermoorden.

Ik loop gelijk naar de boog toe.
Deels omdat ik Katniss vibes heb, maar vooral omdat ik van school weet dat ik erg goed in de roos kan schieten.

"Ik zou daar nog maar even mee wachten"

Vragend kijk ik hem aan. Ik ben hier toch om te leren vechten? Wil ik iets doen is het ook niet goed.

"We gaan eerst opwarmen, ren maar vijftien rondjes"

Mijn mond valt open. Vijftien? Jemig, ik ben hier om beter te worden en dan moet ik beginnen met een marathon?

"Je vangt vliegen zo" is het enige wat hij hierop te zeggen heeft.

Ik laat een zucht en begin met rennen.

"Wees altijd voor bereid op een aanval" gaat Kayne verder.

Ik ben toch geen ninja warrior?

Maar toch knik ik.

Na vele rondjes en veel steek in mijn zij ben ik bezig met het laatste rondje.
Wanneer ik over de helft ben verdwijnen mijn voeten van de grond en beland ik met een knal op de vloer.
Boos kijk ik naar boven, maar ik laat het hier niet bij. Kayne is te druk bezig met lachen dat hij het niet door heeft dat ik mijn voeten tegen zijn benen aantrap, waardoor hij ook valt.

Had ik niet moeten doen.

En weet je waarom?
Hij land bovenop mij.

Hij kijkt me met een grijns aan.
Ik kijk hem met een chagrijnige blik aan. Zijn hoofd komt steeds dichterbij.
Ik draai mijn hoofd weg.
Maar weet je wat?

Langzaam draai ik mijn hoofd terug.

Wat heeft het voor zin?

Tot mijn grote angst laat ik het toe.
Ik laat het toe hoe hij steeds dichterbij komt. Ik draai niet weg. Integendeel zelfs, ik kom dichterbij.
Onze lippen raken elkaar.
Het gevoel in onbeschrijfelijk.
Even denk ik niet aan de ontvoering.
Even denk ik niet aan die keer dat Kian mij sloeg. Ik denk niet aan mijn mislukte ontsnappingspoging.

Alleen hij en ik.

En het voelt geweldig.

--------------------------------------
Ja hoor mensen, hier is het dan.
De kus! Hahaha het moment is daar. Reageer als je tips of ideeén hebt (of gewoon een leuke opmerking😉) en dan zie ik jullie bij het volgende hoofdstuk.
Tot dan!

Xxx