Trying to run

Hoofdstuk 15

"Wat?" Stotter ik. Bang kijk ik Kayne aan. Bang voor het antwoord dat hij mij gaat geven.

"Die man is je vader." Antwoord Kayne.
Geschrokken sla ik mijn handen voor mijn mond. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan.
"Wist jij dit al vanaf het begin?"
Hij slaat zijn ogen neer en knikt.
In een snelle beweging draai ik mij om en ren ik de kamer uit.

Ik moet Kian spreken.

Ik storm de eetkamer binnen, het is tenslotte lunchtijd. Maar ik zie geen Kian. Dylan en Cole eten rustig een tosti maar kijken verbaast op als ze mij zien staan. Het is waarschijnlijk ook een raar zicht.

Ik kom binnen storen, kijk zo boos als mogelijk is en de tranen houden maar niet op met stromen.
Net voordat Cole wat wilt zeggen houd ik hem tegen.

"Waar is Kian?" Vraag ik schoor.
"In zijn kamer." Antwoordt Cole.
Ik knik dankbaar en ren weer weg.

Wanneer ik zijn kamer binnen kom ligt hij rustig in zijn bed met zijn telefoon in zijn handen.

"Ik kom zo Dylan, eet nou maar gewoon die tosti van je!" Snauwt Kian zonder op te kijken.

Ik laat een ongemakkelijke kuch horen wat hem laat opkijken. "Hope? Wat doe je hier?" Vraagt hij verbaast.
"En waarom huil je?"

"Waarom huil ik? Misschien omdat iemand mij net de godverdomme waarheid heeft vertelt over dat etentje!
Misschien omdat mijn vader een gevaarlijke drugsdealer is! En dan vergeet ik het belangrijkste. Ik ben fucking ontvoerd!" Snauw ik aan één stuk door.

Hij lijkt helemaal niet van zijn stuk gebracht door mijn uitbarsting.

Eikel.

"Hope waarom ben je boos op míj? Ik ben niet diegene die al je hele leven tegen je liegt" begint Kian kalm.

Hope, doe wat je moeder je geleert heeft. Haal rustig adem en tel tot tien.
Geweld is nooit de oplossing. Rustig probeer ik adem te halen.

Één.

"Als ik jou was zou ik mijn familie nooit meer willen zien."

Twee.

"Je vader vermoord mensen. Zonder er zelfs maar één keer over na te denken."

Drie.

"Waarom denk je dat je vader niks zei over zijn werk? Kijk eens naar jezelf."

Vier.

"Je kan dit niet aan, Hope. Je bent te zwak."

Vijf.

"Je héle familie wist hier van."

Zes.

"Zelfs je lieftallige broer. Wat was zijn naam ook alweer? Luke toch?"

Krak!

Dat was het geluid van Kian zijn neus die breekt onder de kracht van mijn vuist.

Dat was de druppel.
Laat mijn broer hier buiten.

Trots kijk ik naar het resultaat.
Het doet mij goed dat zijn neus nu scheef staat. Het doet mij goed dat hij weet wat pijn is. Al is het maar voor heel even.

Deze is voor jou, Luke.

Zijn gezicht staat op onweer. Dit is het juiste moment voor mij om te maken dat ik wegkom. Ik heb geen zin in een gebroken neus. Kian waarschijnlijk ook niet, maar ach. Die verdiende hij.

Ik draai me om en ren weg. Tot mijn grote verbazing komt er niemand achter mij aan. Na een tijdje rennen kom ik bij mijn kamer aan. Met een zwaai gooi ik de deur open en zak huilend in elkaar. En zo blijf ik een tijdje liggen. Totdat ik snikkend in slaap val.

-------------------------------------------
Hoofdstuk 15! Ergens vind ik het toch een beetje zielig voor Hope. Maar het word beter! Zal ik het volgende hoofdstuk doen in de ogen van Kayne? Dan is de gene die alles meemaakt en denkt niet Hope, maar Kayne. Ik denk dat ik dat wel ga doen. Dat geeft dan misschien een hele andere blik op Kayne. Tips, vragen of ideeén?
Laat het me weten. Tot volgend hoofdstuk.

Xxx