Hoofdstuk 20

127 4 7
                                    

Hope Hudson
Net wanneer ik boos wil worden, klinkt er geschreeuw. Haastig kijk ik op.
Wat gebeurt er? Precies wanneer ik opkijk barst het glas van de ramen.
Beschermend sla ik mijn armen voor mijn hoofd. Ik voel het scherpe glas langs mijn arm en een deel van mijn wang snijden. Een pijnlijke steek schiet door mijn heup. Ik kijk voorzichtig naar beneden en zie een groot stuk glas in mijn heup.  Ik moet hier wegkomen.

Ik probeer op te staan van mijn stoel wat mij nog net lukt. Wankelend probeer ik naar de deur te rennen totdat er mannen in de deuropening verschijnen. Het is niet de angstaanjagende blik in hun ogen die mij bang maakt. Dat is hun geweer.

Net wanneer ik wil gillen begint mijn vader te roepen.

"Ze horen bij ons Hope! Ze gaan je hier weghalen!" Roept mijn vader.

Dit stelt mij echter niet gerust en ik probeer nog steeds weg te komen van de mannen. Precies wanneer de voorste man naar mijn arm grijpt zakt hij door zijn knieén. Geschrokken sla ik mijn handen voor mijn mond. Ik kijk om mij heen, zoekend naar iemand die mij kan helpen. Kian en Kayne zijn in een gevecht beland, Cole is gewond en Dylan probeert hem te helpen. Mijn ouders en Luke zijn ook aan vechten. De mensen die hier niets van snappen rennen naar de uitgang, waaronder de medewerkers. Niemand zou nu naar mij toe kunnen komen.

Nu kijk ik weer naar de dode man die bij mijn vader hoort. Achter hem staat een jongen die niet ouder kan zijn dan 17 met een geweer in zijn hand.
Zijn zwarte haar zit door de war en zijn ogen staan zo donker dat ik er rillingen van krijg. Ik durf te wedden dat hij bij Kian hoort. Net wanneer ik mij om wil draaien om weg te rennen hoor ik een knal van een geweer en voel ik een erge pijn in mijn rug. Ik slaak een verschrikte kreet en zak door mijn kniéen.  Het laatste wat ik meekrijg is dat Kayne en Luke naar mij toe rennen.

Dan word het zwart.

---------------------------------------------
Wat gebeurde er allemaal? Leeft hope nog? Sorry voor een kort hoofdstuk maar cliffhangers zijn gewoon leuk on te schrijven :)
Tot volgend hoofdstuk!

Xxx

Trying to runWhere stories live. Discover now