LOSSE HANDEN

DRIE

DRIE
Brother, Kodaline
Vroeger - Eli

'Zal je goed op je broertje passen, Jona?' vroeg zijn moeder.

Zijn ouders zouden even naar de stad gaan om schoenen te kopen voor zijn vader. Jona en Eli mochten niet mee. Twee jongens meenemen naar een dure winkel zou voor onrust zorgen en zijn ouders vonden het fijn ook eens wat met elkaar te doen, in plaats van altijd met z'n allen.

De vader van Eli werkte als accountant bij een groot bedrijf. Voor zijn werk had zijn vader goede en nette schoenen nodig om te dragen onder zijn donkerblauwe pak. Eli vond dat pak erg mooi. Het glom een beetje, al wilde zijn vader daar om de een of andere reden niets van weten. Een grimas had over het gezicht van zijn vader getrokken toen Eli dat met een enthousiaste glimlach had opgemerkt. De grimas had echter al snel weer plaats gemaakt voor een grote grijns. De kleine Eli had veel oog voor detail. De jongen was pas vijf.

Dit was de eerste keer dat zijn ouders hem alleen zouden laten met zijn grote broer van twaalf. Ze vonden het best spannend. Het was al de vijfde keer dat zijn moeder aan Jona had gevraagd of hij echt goed op Eli zou letten.

Het leeftijdsverschil tussen de broers was best groot. De moeder van Eli had ook niet verwacht dat ze nog een kind zou krijgen. Eli was wat men wel een 'ongelukje' of 'verrassing' zou noemen. Hij was niet gepland. Totaal niet zelfs, alle ogen waren al op Jona gericht. Voor zijn toekomst waren de ouders van Eli al voor hij ook maar geboren was, aan het sparen.

Zijn ouders waren nogal pusherig. Ze verwachtten van hun zoons dat zij hun uiterste best zouden doen op school. Jona had het daar alleen niet zo op. Hij hield veel meer van voetballen of gamen dan huiswerk maken. Dat leidde vaak tot hoog oplopende ruzies in huis. Eli wist dat het menens was als zijn vader met zijn vuist zo hard op de tafel sloeg dat al het servies rinkelde. Vaak verstopte het jochie zich dan onder de tafel met zijn handen op zijn oren, afwachtend wanneer het geschreeuw op zou houden.

Zelf deed Eli, ondanks dat hij pas vijf was, wel precies wat zijn ouders van hem vroegen. Hij wilde hen koste wat kost tevreden houden en niet teleur stellen. Ze wilden dat een van hen, het liefst alle twee, zou gaan studeren. Dat was het doel waar ze veel voor over hadden. Zo ging Jona, die in de eerste klas van het voortgezet onderwijs zat, twee maal per week naar bijles. Hier werd hij ondersteund in de vakken waar hij niet hoog genoeg in stond, volgens zijn ouders.

Het was niet dat de jongen tekorten stond. Integendeel, hij stond zevens en achten. Het probleem zat het hem in het feit dat Jona havo deed. En zijn ouders wilden hem naar het vwo hebben. Om dit te bereiken moest hij op zijn minst allemaal achten staan. Elke avond overhoorde Eli's moeder zijn oudere broer voor een uur. Dit deed ze altijd, ook als Jona de volgende dag helemaal geen overhoringen had. Eli was nog te klein om over dit soort dingen een mening te hebben, maar hij had wel naar de ruzies geluisterd. Jona vond dat hij het goed genoeg deed en hij werd in die mening gesteund door zijn oma, die vond dat zijn ouders Jona te veel druk oplegden. Zelfs op zijn jonge leeftijd wist Eli echter al dat zijn ouders het hier niet mee eens waren, goed kon volgens hen altijd beter.

Het jochie vond het zelf overigens ook spannend. Zijn ouders hadden hem nog niet eerder alleen gelaten. Dacht hij. Ze hadden hem nooit verteld dat er wel eens 's avonds een oppas kwam als zij met vrienden hadden afgesproken voor een diner. Hoe moest hij het ook weten, de kleine Eli lag dan altijd al op bed en hij was geen kind dat er vaak nog uit kwam. Hij was sowieso geen moeilijk kind. Hij luisterde en haalde, in tegenstelling tot zijn zeven jaar oudere broer, zelden kattenkwaad uit. Zijn ouders hadden, ironisch genoeg, geen kind aan hem. Hij was de perfecte vijf jarige kleuter.