LOSSE HANDEN

ZES

Ghosts, BANNERS
Vroeger – Eli

Lego was tegenwoordig zijn favoriete speelgoed. De kleine Eli was inmiddels zes jaar en had de tijd waarin er niks boven auto's en racebanen ging achter zich gelaten. Hij hield nu meer van de gekleurde blokjes waarbij het verrekte pijn deed als je de fout maakte erop te gaan staan. De jongen vond het prachtig er huizen mee te bouwen en zo hele dorpen uit het niets te doen verrijzen. Op die manier kon hij zijn fantasie de vrije loop laten gaan en hoefde hij even niet na te denken over de dreiging waarmee hij in huis woonde.

Het jochie verstarde elke keer wanneer zijn grote broer Jona de kamer binnen kwam. Zijn inmiddels karakteristieke grijns bezorgde hem de rillingen. Jona genoot overduidelijk van de macht die hij over zijn zeven jaar jongere broertje had, al was dat iets wat Eli toen nog niet begreep.

De ouders van de jongens lieten hen steeds vaker alleen met z'n tweeën achter. Beiden waren druk met hun werk en nu voor hen duidelijk was dat zij hun kinderen prima thuis achter konden laten, opende dat voor hen nieuwe mogelijkheden. Werkoverleggen konden ineens ook laat op de middag of aan het begin van de avond worden gepland, aangezien de jongens best samen konden eten.

Deze avond was er een eetentje met vrienden gepland. Henriëtte had Jona deze keer enkel één keer vluchtjes op het hart gedrukt op zijn kleine broertje te passen voordat het paar de deur achter zich dicht trok. De kleine Eli kon de routine inmiddels haarfijn opdreunen.

Terwijl Eric, zijn vader, zijn jas aantrok, zou hij Eli bij zich roepen en hem laten beloven naar Jona te luisteren. Daarna zou hij onderaan de trap Henriëtte naar beneden roepen, omdat ze er vast toch wel mooi uit zou zien. Eenmaal beneden gekomen zou Eli's moeder hem een kus op zijn wang geven en met haar hand over zijn haar strijken. Als Eli geluk had, zou ze hem ook nog vertellen hoe veel ze van hem hield en hoe groot hij al werd. Zijn vader zou een gedag naar boven schreeuwen en Jona zou op zijn beurt, als hij een goede dag had, die groet herhalen. Veel vaker liet zijn broer helemaal niets van zich horen. Daarna zou zijn vader naar Eli zwaaien, snel de deur open doen en samen zouden zijn ouders dan naar buiten rennen om in de auto te springen.

Vandaag was geen uitzondering op deze routine. Alles ging precies zoals Eli verwacht had en hij keek achter het raam naar de auto die steeds verder uit het zicht verdween. Hij hoopte stiekem dat de vrienden van zijn ouders de afspraak waren vergeten en dat ze gelijk weer rechtsomkeert konden maken. Hij wilde graag dat ze vroeg thuis zouden komen, zodat zijn moeder hem nog op bed zou kunnen leggen of hem een goede nacht kwam wensen als hij er al in lag.

Eli vond het nooit leuk als zijn ouders samen weggingen, vooral niet als ze hem alleen met Jona achterlieten. Hij wist wel dat het verkeerd was Jona onaardig te vinden, maar het gevoel was lastig te ontkennen.

Inmiddels wist Eli dat het het beste was te verdwijnen en geen geluid te maken. Wanneer Jona tot de ontdekking zou komen dat hij thuis was, was Eli verloren. Hij zou voor de zoveelste keer in de meterkast worden opgesloten. Het bekrompen hok leek nooit te wennen en de kleine jongen had zich tot nu toe elke keer in het donker in slaap gehuild.

Het kleine jochie kroop daarom in de hoek van de woonkamer weg waar zijn lego uitgestald stond. Snel was hij al zijn zorgen vergeten en was hij diep verzonken in het bouwen van een politiebureau voor het dorp dat inmiddels al vele kleine huisjes kende.

Door de lego droomde hij ervan later architect te worden. Eigenlijk had hij eerst bouwman willen worden, maar zijn vader had hem op andere ideeën gebracht. Papa had bouwvakker geen beroep voor Eli gevonden, zo had hij gezegd. Volgens hem kon de kleine jongen veel beter bouwkunde gaan studeren om daarmee later architect te worden. Na hem uitgelegd te hebben wat dat allemaal was, was Eli enthousiast geworden en wilde hij dus architect worden als hij later groot was.