Welkom in Araluen, het vroegere land van de grijze Jagers. Het het korps grijze Jagers heeft vele problemen gehad, de afgelopen jaren. Het hele korps is uit elkaar gevallen. Langzaam en beetje bij beetje bouwen de overlevende Jagers het weer op, maa...
POV Lola Ik sta op. Het is best vroeg. Ik kam mijn haren en zoek een jurk uit. Mijn bruine haren laat ik los en doe schoentjes aan. Ik ga zitten aan mijn bureau en pak pen en papier. Ik begin te tekenen. Na een paar minuten komt Wendy binnen. "O, je bent al wakker." mompelt ze. Ik glimlach en draai snel het papier om. Ik sta op. "Gaan we nu eten?" Ze schud haar hoofd. "Over een uur." Mijn wenkbrauw schiet de lucht in. "En jij denkt dat ik een uur nodig heb, om me klaar te maken? Ik ben niet zoals de anderen." Bij lange na niet. Ik loop naar Wendy toe. "Ik ga eventjes." "Waar heen? En hoe ken je de weg?" "Ik ben hier echt veel vaker geweest." zeg ik en loop snel de trappen af. Ik loop de donjon in. Snel loop ik de trappen. De schoenen maken nauwelijks geluid, toch vind ik normale leren laarzen fijner. Op derde verdieping kom ik Victor tegen. "Lola? Je mag hier niet komen." zegt hij verbaasd. "Jawel. Toestemming van Crowley." zeg ik en loop weer verder, hem verbaasd achterlatend. Op de vijfde verdieping stop ik. Bij Crowley's kantoor klop ik aan. "Binnen." klinkt het. Ik open de deur. Crowley kijkt op van zijn bureau. "Ahh, Lola." Ik glimlach en loop naar hem toe. "Is er iets?" "Niets dringends." "Vertel." Ik leun met mijn ellebogen op zijn bureau en kijk hem lachend aan. "Ik wilde eigenlijk gewoon vragen of je hier opdrachten voor me kan regelen. Anders verveel ik me straks nog dood." zeg ik. Hij grinnikt. "Ja, hoor. Ik heb genoeg kleine dingetjes hier rond kasteel Araluen." Ik knik. De deur gaat achter me open. "Van mij mag je ook papier werk overnemen." grijnst Crowley. Ik schud onmiddellijk mijn hoofd. "Nee, daar ben jij voor. Doe mij maar optie 1." Hij trekt een zielig gezicht. "Nope, ik ga niet je papier overnemen. Jij hebt er zelf voor gekozen toen je commandant wilde worden." Hij zucht en kijkt achter me. Ik draai me om. "Duncan, is er iets wat ik voor je kan doen?" vraagt Crowley netjes. "Ik wil je vragen of je met ons mee komt ontbijten." zegt hij. Zijn blik valt op mij. "Waar hadden jullie het over?" "Niets belangrijks." glimlach ik. Hij fronst en kijkt haar Crowley. Die glimlacht ook en zegt verder niets. Hij knikt aarzelend. "Oke. Lola was het toch?" Ik knik. "Voor jullie is het eten ook klaar." "Oke. Bedankt." Ik kijk naar Crowley. "We spreken elkaar later nog wel." Ik knik weer en loop de kamer uit.
Snel ga ik de trappen af en ga ik naar de eetzaal. Weer ben ik de laatste. Ik schuif aan naast Nina, en ook naast Victor... Ik zucht en kijk naar mijn boord. Weer zo'n raar broodje. "Hebben ze hier geen gewoon brood?" mompel ik. Nina grinnikt. "Jawel, maar je bent een gast van de koninklijke familie." Ik trek een pruillip. "Dus?" Ze schiet in de lach. Er komt een dienstmeisje langs met een hete kan. Ze schenkt ons drinken in. Ik kijk met een vies gezicht naar het lichtgekleurde water waar stoom vanaf komt. Crowley, die inmiddels ook al in de eetzaal is, schiet in de lach als hij het ziet. "Dat heet thee, Lola." Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Dat weet ik ook wel." Nina kijkt me verrast aan. "Wat is er mis met thee?" "Dat ik teveel omga met hem." Ik wijs naar Crowley. "Doe mij maar koffie." "Met een flinke lepel honing." maakt Crowley mijn zin af. "Tuurlijk." Ik kijk hem verbaasd aan. "Wat denk jij dan?" "Dat het dan niet meer naar koffie smaakt." Ik haal mijn schouders op. "Dus? Ik vind het lekker." Crowley kijkt me raar aan. "Drink jij koffie?" vraagt Victor verbaasd. "Nee." zucht ik sarcastisch. "We hadden het over melk." voeg ik met dezelfde sarcastische toon toe. Crowley schud lachend zijn hoofd. "Drink je thee nu maar gewoon." "Ik heb gisteren ook al geen koffie gehad." mopper ik zacht. "O, wat ben je nu zielig." zegt Crowley sarcastisch. "Wat gebeurt er als jij een dag geen koffie krijgt?" vraagt ik uitdagend. "Dan heb je oorlog." zegt hij met een uitgestreken gezicht. Ik kijk verontwaardigd. "Dus ik mag dat niet?" "Wat oorlog maken? Mensen vermoorden?" vraagt hij. "Ja." antwoord ik. Hij schud zijn hoofd. Ik kijk hem droog aan. Hij zucht. "Kom straks maar naar mijn kantoor, ons gesprek van vanochtend voortzetten." Ik grijs breeduit. "Yes." roep ik. Hij kijkt me aan. "Jij bent gestoord." "Just like you." zeg ik in het Gallisch. Ons gesprek eindigt in een awkward stilte en we beginnen te eten.
Gallisch is in het echte boek Frans, maar dat is te lastig dus ik gebruik gwn Engels. Dat kan ik tenminste wel. Ik ben moe. Ik heb srs 1 uur en 3 kwartier een hike gelopen/gerend. Dat wil ik dus echt nooit meer doen. Helaas zit ik op scouting dus het gaat sws wel vaker gebeuren. Doeii!
Lilia❤🐺
Ohh en ons hoogste in actie is #26
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
