SWOTMB II: Super Woman of The Mafia Boss

SWOTMB II: 02

Laughter.

Sir she's blind!

Fck! That sentence keeps on repeating in my head. It's bothering me. It's breaking me. What the fckingsht is this?

Am I just feeling pity to the girl?

... oh Yes Glenn Van, you just pitied your student. Iyon lang iyon! Nothing more! And your heart, napagod labg yan, Glenn.

Pilit ko na lang inignora ang mga nangyayari sa room. Matapos ang kunting introduction for the course I am going to teach ay nagmadali na ako sa pag-dismissed. At parang may mga hinahabol ang mga studyante dahil sa pag-uunahang makalabas.

I should go. I should go! But damn!

My eyes searched for that blind student. She's there! Still sitting and looking outside the window. May susundo ba sa babaeng ito?

Wala sa sarili na napahaplos ako sa dibdib ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko.

At nang bigla na lang siyang lumingon sa gawi ko ay napasinghap ako. Damn!

Bakit ba ako nagugulat sa babaeng ito?

I bravely rose from my seat at tahimik siyang nilapitan. Ang tingin ay deretso lang sa kanya at siya ay nanatili lamang sa kanyang pwesto at hindi gumagalaw pero nakaharap sa akin. I sit on the chair in front of her.

And maybe she felt that I am there that's why medyo unangat ang ulo niya patingin sa akin. At ang unang nakakaagaw talaga ng atensiyon ko ay ang pinkish niyang labi.

I am sorry, Love, Reika! There's one more lip I wanna kiss aside from yours, baby. Damn it! Sh!t.

Pilit kong iwinaglit sa isipan ko ang masamang iniisip ko tungkol sa nakakaakit na labi ng studyante kong ito.

"Why, Sir?" Nagulat ako nang bigla siyang magsalita. Akala ko si Reika ang nagsalita!

At paano niyang nalaman na ako ang nasa harapan niya?

"M-May s-su-sundo ba sa iyo?"shit! Bakit nauutal ako? That was just your student Glenn Van! Umayos ka.

Pero hindi ko inaasahan ang naging sagot niya. "Hindi mo dapat tinanggap ang trabahong ito! Mapapahamak ka lang." may bahid ng inis na sabi nito.

But before I can react, tumayo na siya at inilabas ang foldable walking stick nito at iniwan akong nakatulala doon. And nang ma-process ko na sa isipan ko ang sinabi niya ay agad akong tumayo para sundan siya para tanungin ang ibig niyang sabihin.

I don't feel good sa narining kong mga salita na mula sa kaniya.

Pero paglabas ko sa classroom ay wala na siya. Walang tao kahit na isa sa hallway. Bakit ang bilis naman niyang mawala?

For a blind person like her, she's too fast to disappear.

I tried to searched for her sa mga pasilyo ngunig wala na talaga akong nakita pang palakad-lakad na Nami doon.

Damn it!

Binalikan ko na lang ang mga gamit ko bago umuwi. Hindi ko na inisip kong hahanapin ba nila ako o hindi. Wala rin lang naman akong masyadong pakialam sa trabahong ito. Kung hindi lang para kay Raiko ay hindi ko pagbibigyan si Trina.

"Dada!" Ang tumatakbong si Raiko ang sumalubong sa akin pagkapasok ko pa lang sa penthouse. Kinarga ko ito na siyang ikinatuwa nito. Nasaan naman kaya nagpunta ang pinagbantay ko sa kanya?

"How's your day with Tito Lei, son?" I asked him habang inilalapag ang mga dala ko sa sofa.

"To Nost! Slepping Nost! Dada... eat." Napangiti na lang ako. My son understands me well. Kahit minsan hindi niya sinasagot ng derekta ang mga tanong ko, nararamdaman kong naiintindihan niya ako.