My famous Marauders story

✖3✖

Het is midden in de nacht en ik zweer dat ik een weerwolf hoor huilen.

Ik sta al een tijdje besluiteloos naast mijn bed als ik de knoop doorhak. Ik moet erachter komen wat het is.

Ik loop op mijn tenen de common room uit. Als de dikke dame me niet meer kan zien verander ik in een woestijnvosje. Ja, ik ben een Animagus. Ik kan als woestijnvos goed opschieten met alle dieren. Ik kan ze rustig krijgen, hun pijn en angst wegnemen. Kortom, de meeste dieren voelen zich veilig bij mij. Aan de andere kant.... Ik kan dieren ook heel goed uit mijn buurt houden.

Ik ren als vos razend snel en kom dus ook binnen no time bij de deur die naar buiten leid. Met mijn snuit duw ik de deur open en glip naar buiten.

Behoedzaam loop ik over het school terrein. De dieren geluiden worden luider, naarmate ik richting een bewegende boom loop. De jongens hebben me verteld dat hij de Beukwilg wordt genoemd.

Opeens komt er een dier uit een gat in de Whomping Willow. Het is een hond. Ik zet mijn haren overeind en begin te grommen. Geschrokken deinst de hond achteruit. Even denk ik dat hij ook daadwerkelijk bang is voor me. Maar dan voel ik een steek in mijn schouder en het volgende moment wordt ik tegen de boom geslagen. Ik glij omlaag en piep zacht. Als ik voor me kijk zie ik de weerwolf die ik al de hele nacht hoor huilen.

Ik piep nog een keer, maar nu als teken van vriendschap. De agressieve blik wordt minder en Hij, of zij, duwt zijn snuit tegen mijn buik. Langzaam kom ik overeind. Ik kijk nog 1 keer naar de wolf en naar de hond. Dan ren ik zo snel mogelijk terug naar het kasteel.

Sirius pov
Ik sta met Moony, Prongs en Wormtail in het krijsende krot. Het is volle maan, dat betekent dat Remus zijn harige probleempje heeft.

Ik kijk naar Remus die trillend op de grond zit.  Ik zie hoe hij langzaam verandert in een weerwolf. Snel verandert James in een hert, Peter in een rat en ik in een hond.

Hij huilt naar de maan en keert zich dan naar ons. Zijn ogen staan vol agressie. Oh nee, hij is de Wolfsbane potion vergeten. Hij slaat Prongs tegen de muur en rent weg uit het krijsende krot.

Ik moet achter hem aan. Ik ren achter hem aan, en kom al gauw bij de Beukwilg uit.

Ik verwacht Remus voor me te hebben, maar dat is niet het geval. Voor me staat een schattig woestijnvosje. Zodra ze, of hij ik weet het niet, me ziet begint ze angstaanjagend te grommen. Ik zet een stap naar achteren. Zodra ik zie dat Remus ook nog eens achter haar, hem, staat, doe ik nog een stap naar achteren.

Remus slaat het vosje vol tegen de boom. Het piept even van de pijn, maar daarna wordt de piep anders. Het lijkt wel vriendschappelijk. Remus gaat omlaag en duwt met zijn snuit tegen het vosje aan. Langzaam gaat ze omhoog en loopt hinkend weg.

Die blik in de ogen van dat vosje was veel te intelligent en ik weet zeker dat ik het ergens van ken.

Olivia pov
Als mijn wekker de volgende ochtend gaat wil ik direct opstaan, maar helaas werkt mijn schouder niet mee. Ik ga langzaam staan en kijk in de spiegel. Mijn schouder bloed nog steeds en is helemaal blauw en opgezwollen. Mijn haar is bloedrood! Ik moet dit fixen. Volgens mij zit er een scheur in mijn schouderblad ofzo.

Ik moet hiermee zo snel mogelijk naar de ziekenzaal.

Na een hoop moeite heb ik mijn uniform aan. Nu moet ik nog naar de ziekenzaal, voordat het bloed weer te zien is.

Ik laat mijn arm slap hangen en maak mijn haar weer normaal. Dan loop langzaam de trap af. Als ik beneden ben, snel ik richting het portretgat. 'Olivia-' hoor ik nog Net, maar ik loop door. Al gauw gaat achter me het portretgat open en komen James en Sirius naar buiten. Ze rennen naar me toe en komen naast me lopen.

'Waar ga je heen?' Vraagt Sirius en hij legt zijn hand op mijn gewonde schouder. Een pijnscheut gaat door me heen en ik probeer de pijn niet te laten weerklinken in mijn stem. 'Ik moet even naar de Hospital Wing.' 'Waarom?' 'Uhm,' met een veelbetekende blik kijk ik de jongens aan. Maar helaas snappen ze het niet. 'Ik heb mijn maandelijkse probleem!' Zeg ik zachtjes, terwijl mijn wangen rood worden. 'Ooh!' Zeggen ze in koor.

Ze lopen mee tot de Hospital Wing en ik loop direct door naar Madame Pompfrey. 'Mevrouw, mag ik u even privé spreken?' Vraag ik zachtjes. De jongens kijken me verbaasd aan.

Ze knikt en loopt met me mee, naar een bed achter gordijnen. Ze kijkt me vragend aan en ik knoop langzaam mijn blouse open. Als ik in mijn Bh sta hapt ze naar adem. 'Meisje toch? Wat is er gebeurd?' 'Ik ben van de trap gevallen gisteravond. Maar ik wil het die jongens niet vertellen, ik voel me zo stom.' Zeg ik. 'Wacht even ik ga professor Dumbledore halen.' Zegt ze voordat ze wegloopt.

Ik krijg een handdoek over mijn schouder, om de wond te verbergen. Dan komen Sirius en James binnen. Ik kijk ze niet aan en probeer nog steeds om de tranen niet over mijn wangen te laten lopen en mijn haar normaal te houden. Ik wil nog niet dat de jongens weten dat ik een Megamorphmagus ben. 'Kunnen jullie alsjeblieft gaan?' Mijn stem breekt halverwege de zin. 'Niet uit de ziekenzaal, maar gewoon even hier weggaan?' Vraag ik met een gebroken stem. De jongens knikken en lopen weg.

Ik hoor aan de overkant het gordijn open gaan en hoor vervolgens Remus' stem. 'Wie ligt er aan de overkant?' 'Het is Olivia, Moony.' Moony? Er is iets met die naam, maar ik weet niet wat.

Dumbledore komt binnen en ik laat voorzichtig de handdoek van mijn schouders afglijden. 'Wat is er gebeurd, Olivia?' Ik buig naar hem toe en fluister in zijn oor wat er is gebeurd.

'Aha ongeregistreerd, is het niet?' Vraagt hij vervolgens. 'Ja, maar dat wil ik graag zo houden.' Zeg ik.

Madame Pompfrey komt weer binnen en kijkt me meelevend aan. 'Olivia, we moeten met de hand je schouderblad weer goed op zijn plek duwen. Als ik het nu genees dan groeit het verkeerd aan elkaar.' 'Doet het pijn?' Vraag ik, maar voordat ik het antwoordt hoor weet ik het al.

'Ja het doet pijn!'