Once upon A time~ A lost girl

Once Upon A Time~ pipes

Peter ging voor haar staan. "Is het oké als ik je Lost Girl noem?" Aeryn schudde haar hoofd vol ongeloof, alsof ze zelf niet geloofde wat ze dacht. "Je doet maar." Mompelde ze uiteindelijk. Plotseling flitste Peter weg en stond hij achter haar. Aeryn voelde hoe de druk om haar handen verminderde, Peter had haar los gemaakt. Aeryn keek hoe Peter naast haar kwam zitten. Tot haar verbazing begon hij over haar familie. "Hoe is je familie?" Begon hij, en Aeryn meende dat ze een twijfel in zijn stem hoorde. "Ze waren heel lief, voor zover ik weet. En mijn zusje was heel behulpzaam. Zonder hen was ik er waarschijnlijk niet eens." Rilde ze, denkend aan de ijzige kou op de straten. Maar ze dacht ook aan John en Michael en hoe haar familie er nu uit moest zien. Nu was alles weer hetzelfde voor hun, alsof Baelfire en Aeryn er nooit waren geweest. "Ik wist niet dat je het hier zó erg vond." Verzuchtte Peter. Aeryn twijfelde. Vond ze het hier wel zo slecht? Of erg? Ze hadden haar wel al verschillende keren bedreigd, maar je was hier wel vrij. Peter, die zag dat Aeryn twijfelde, pakte zijn panfluit en grijnsde. "Zou ik?" En hij maakte een bewegend gebaar naar Aeryn. Aeryn knikte. "Waarom niet." Antwoordde ze met een hese stem, waarna ze haarzelf dwong haar tranen binnen te houden. Ze dacht nog steeds aan haar 'familie' maar hoorde Peters muziek op de achtergrond. Het was prachtig.. Al snel was ze alleen nog geconcentreerd op de muziek en had ze de gedachten aan Baelfire en Wendy diep verdrongen.

Na een tijd durfde ze Peter aan te kijken en ze zag hem glimlachen tijdens het spelen. Ze voelde haar wangen rood aanlopen en keek snel naar de dansende kring. Voor ze het echt doorhad, verlangde ze naar het dansen. Ze wilde de hitte van het kampvuur op haar wangen voelen branden, ze wilden met haar blote voeten over het opstuivende zand dansen en ze wilde genieten van de muziek, ze wilde lachen en springen met de jongens. Ze keek weer om naar Peter en grijnzend knikte hij naar het kampvuur, als uitnodiging om mee te dansen. Aeryn glimlachte onbewust en stond op. Peter liep achter haar aan, nog altijd muziek spelend. Aeryn kreeg een hand van een jongen uit de kring toegestoken en weer keek ze Peter even aan, alsof ze toestemming nodig had. Peter knikte bemoedigend en Aeryn legde haar hand in die van de jongen om haar vervolgens mee de kring in de trekken. Lachend danste Aeryn een rondje mee, maar plotseling schoot ze uit haar trance. Wat deed ze?! Baelfire was nog in gevaar, en zij stond hier te dansen?!

Abrupt stopte ze en de jonge wiens hand ze vast had, stopte ook. ''Wat doe je?'' Riep hij geïrriteerd. ''Sorry, sorry. Ga verder.'' Stamelde Aeryn onthutst. De jongen keek naar Peter, die nog altijd aan het spelen was. Peter staarde terug, met een grijns die Aeryn niet kon verklaren. De jongen draaide zich uiteindelijk weer om en danste verder. Aeryn daarentegen, draaide zich om en rende langs Peter naar het bos. Ze moest Baelfire vinden.

"Baelfire!" Riep ze. Het was pikkedonker, zo donker dat je de bomen pas zag als je er vlak voor stond. Aeryn vroeg zich af of er enge dieren in dit bos woonden, maar schoof die gedachte al snel van haar af. Ze móest Baelfire vinden. "BAE!" "Baelfire alsjeblieft! We moeten hier weg!"

Aeryn bleef roepen en negeerde het gejoel en geroep van de Lost Boys dat steeds dichterbij kwam. Ze meende dat ze iemand zag staan en trok een sprintje, de andere kant op. Dat was Baelfire niet, dat wist ze zeker. En dus moest ze daar weg. In paniek bleef ze rennen. Takken scheurde haar dunne nachtjapon en toen Aeryn over een wortel struikelde en ze haar vermoeide lichaam wilde opvangen met haar handen, voelde ze geen grond. Met een kreetje van schrik rolde ze van een ietwat steile helling en met een pijnlijk arm kwam ze tot stilstand.