Once upon A time~ A lost girl

Once Upon A Time~ A threat

Toen Peter en Aeryn terug naar het kamp liepen, waren de Lost Boys al terug. Aeryn merkte dat het alweer licht begon te worden en keek naar de lucht. ''Kom, ik heb iets voor je.''Ze volgde Peter en toen ze zijn tent inliepen, lagen daar kleren klaar. ''Hier, dit is voor jou.'' Zei hij terwijl hij het setje kleren oppakte en aan haar gaf. ''Oh, dank je.'' Antwoordde Aeryn terwijl ze vluchtig het setje kleren bekeek. Peter grijnsde, zoals ze hem vaker had zien doen, en opende de flap die de ingang van zijn tent moest voorstellen. ''Ik ben bij het kampvuur.'' Deelde hij. Aeryn trok eerst de broek aan voordat ze haar nachtjapon uitdeed. [zie afbeelding]

Ze stapte de tent uit en liep naar het kampvuur. Verschillende jongens joelden toen ze haar in haar nieuwe kleding zagen. Aeryn negeerde de blikken en liep naar de boomstam waarop ze gisteravond naar het kampvuur had zitten staren. Ze moest dus een jongen genaamd Henry zien te vinden, en dan laat Peter Baelfire vrij. Maar wat gaat hij met die Henry doen? Aeryn merkte dat haar handen trilden en ze balden ze tot vuisten. Onzeker keek ze naar de verspreide groep jongens. Ze deden allemaal iets anders. Sommige maakten wapens, onder andere pijlen en bogen; anderen waren bezig met het eten. Ze liet haar blik over het kamp glijden en vond Peter, pratend met Felix. Ze leken ruzie te hebben en op een gegeven moment stak Peter zijn hand op wat betekende dat het gesprek geëindigd was.

Peter verdween door de flap naar zijn tent en onmiddellijk flitsten Felix's ogen naar die van Aeryn. Met grote stappen kwam hij op haar af en zich klaarmakend op een klap stond ze op. "Jij. En ik. Moeten praten." Siste hij zo boos in haar gezicht, dat er speeksel in het rond vloog. Hij greep haar arm met zo'n kracht, dat Aeryn zeker wist dat er een blauwe plek zou achterblijven.

Hij duwde haar tengere lichaam tegen een boom en plantte zijn handen tegen de stam, waardoor ze geen kant op kon. Aeryn drukte haar hoofd zo dicht mogelijk tegen het schors, waardoor er een kleine afstand tussen haar en zijn gezicht behouden werd. Ze moest een beetje omhoog kijken om Felix in zijn ogen te kunnen kijken en angstig zag ze hoe er een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen was ontstaan.

'Jij moet hier weg,' Begon Felix dreigend. 'Pan is zichzelf niet meer en dat komt door jou!' Aeryn knipperde een paar keer met haar ogen. "Denk je dat ik hier niet weg wil, kon het maar," Siste ze terug en ze voelde boosheid opborrelen. "Bovendien heb ik een afspraak met Peter, dus ik kan nog niet weg." Felix slaakte een geïrriteerde zucht, meer een kreetje en gaf de boom een harde klap, vlak naast haar gezicht, waardoor er schors loskwam en met een doffe klap op de grond viel. Met een schrikbeweging kromp Aeryn wat ineen en ze realiseerde zich hoe klein en kwetsbaar ze was in vergelijking met de lange, sterke jongen die nu voor haar stond.

'Nu is Peter er niet om je te redden, net als over precies twee dagen.' Ze liet Felix's woorden tot haar doordringen, 'Was dat een dreigement?' Vroeg Aeryn heel wat minder koppig dan ze het had willen laten klinken. Felix glimlachte om haar angst en pakte met zijn rechterhand iets van zijn riem. Voordat Aeryn het doorhad stak hij een mes in het boomschors, weer vlak naast haar hoofd. "Ja, dat was een dreigement." Felix draaide zich om, gooide het mes een stukje in de lucht en ving het behendig weer op.