To był tylko jeden reset..

Kim ty jesteś?!

FRISK P.O.V

Gdy tylko Chara opuściła piekarnię zaczęłam się bardziej zastanawiać czy czegoś nie ukrywa. Jeszcze przez chwilę siedziałam przy stoliku po czym wstałam i wyszłam. Postanowiłam wrócić do domu i przemyśleć to wszystko na spokojnie przy herbacie i przy pustym szkicowniku. Jak najprędzej podążyłam w stronę domu. Miałam głowę pełną poplątanych myśli. Idąc przez Snowdin nagle wpadłam niechcący na kogoś skutkiem czego był mój i drugiej osoby upadek. Otrząsłam sie i od razu zaczęłam przepraszać osobę za moją niezdarność. Spojrzałam na nią i zobaczyłam , że tą osobą był nie kto inny jak Sans.

Uważaj dzieciaku, mam tylko jeden punkt życia ;) - powiedział wesołym głosem szkielet.

Sorka jeszcze raz ^^" Po prostu sie spieszyłam i Ciebie nie zauważyłam - rzekłam

Czyli uważasz że jestem malutki? Teraz to jestem urażony, jak mogłaś - zaśmiał sie Sans

O kurcze, nie miałam tego na myśli Sansie - powiedziałam wesołym głosem.

To dokąd tak gnasz, co? - powiedział to otrzepując się ze śniegu po czym puścił mi oczko.

Aaaa wracam do domu, bo mama się pewnie martwi co ja tak długo robię poza domem ^^ Wiesz, jest nadopiekuńcza - odwzajemniłam oczko

To może Cie odprowadzę, co? -zaproponował

Jasne, czemu nie! Dawno tego nie robiłeś :D - rzekłam

Hehe, to prawda dzieciaku. Czy mi sie wydaje, czy ty urosłaś od naszego ostatniego spotkania, huh? - Sans i jego powiedzonka hihi ^^

Wydaje ci się :P - jednak po chwili moje myśli nie dawały mi spokoju i spochmurniałam. Szkielet to zauważył i się od razu zapytał :

Heh, dzieciaku co jest nie tak? Wiesz , że kumplowi możesz wszystko powiedzieć - o i ostrzegam nie wykręcisz się , mam zbyt dobre taktyki aby wycisnąć prawdę. - Popatrzyłam sie chwilkę na niego po czym powiedziałam :

Martwię się o .. o Charę - gdy tylko usłyszał jej imię ujrzałam że jego uśmiech znikł i zaczął się przeobrażać w złość , ale gdy tylko zauważył że patrzę na niego od razu jego mina się zmieniła- ostatnio się bardzo zmieniła, nie chce ze mną rozmawiac, unika mnie i rodziców.. wiem że ma jakieś kłopoty ale gdy tylko staram sie jej pomóc to od razu tą pomoc odrzuca.

Pfheh, ona jest w wieku dojrzewania , psychicznie ma mętlik w głowie to może wytłumaczać jej zachowanie, spokojnie nic jej nie bedzie, minie to. - odrzekł spokojnie szkielet. Lecz do końca mnie ta odpowiedź nie usatysfakcjonowała. Postanowiłam odpuścić tę dyskusję bo bym tylko jeszcze zdenerwowała Sansa. Uśmiechnęłam sie w odpowiedzi i tak nastała chwilowa cisza. Jednak po chwili komik zaczął mnie rozśmieszać kiepskimi żartami więc całą drogę do domu mile spędziłam razem z nim. Przed wejściem do domu przytuliliśmy sie na pożegnanie i poprosiłam Sansa o to by jednym okiem obserwował co robi moja siostra. Weszłam do ciepłego mieszkanka i od razu zostałam napadnięta przez potwora! A tym straszym potworem był mój przyszywany brat Asriel. Przytulił sie i nie chciał puścił mnie, więc poniosłam go - nieraz już tak robiłam - dziwie się tylko, że mogę go z łatwością nieść na rękach, nie wyglądał na takiego co waży tyle co piórko :D

Razem z nim podążyłam do salonu gdzie ujrzeliśmy mamę Toriel, która siedząc na fotelu przy kominku czytała kolejną radosną powieść. Gdy nas ujrzała odłożyła książkę i zaczęła się śmiać. Śmiech jest zaraźliwy więc wszyscy zaczęliśmy chichotać. Naten czas zapomniałam o problemach i postanowiłam mile spędzić resztę dnia wraz z rodziną. Azzi po chwili zniknął z horyzontu po czym wrócił taszcząc pełno planszówek oraz książek. Ah, kochany braciszek ^^ Wyciągnął i rozłożył jedną z gier i wszyscy razem postanowiliśmy pograć na rozluźnienie. Świetnie sie razem bawiliśmy! Po czasie mama niestety musiała sobie przerwać grę - chciała ugotować nam obiad - bez zastanowienia postanowiłam jej pomóc przy czym zaciągnęłam jeszcze do tego Asriela. Nie był z tego powodu entuzjastycznie nastawiony ale nie miał nic do gadania! XD Prędko uporaliśmy się i obiad był już po pół godziny gotowy. Zasiadliśmy wszyscy do stołu i spożywaliśmy wspólnie zrobiony posiłek.