when I'm with you //destiel ✔️

chapter 6: angels are watching over you

Dean uyandığında Cas'i kendini izlerken buldu. Anında toparlandı ve oturur pozisyona geçti.

"Burda ne yapıyorsun?"

"Seni izliyorum."

Melekler seni izliyor tatlım. Onlar daima seninle.

"Sen gerçekten bir meleksin, değil mi?" diye sordu Dean kafa karışıklığı içinde. Henüz uykunun etkisini üstünden atamamıştı.

"Annenin sana ne söylediğini biliyorum, neden melek olduğumu düşündüğünü de ama ben gerçek bir melek değilim. Gerçi bana öyle seslenmen hoşuma gidiyor." Gülümsedi.

Dean boşvermeyi seçerek yataktan kalktı ve elini yüzünü yıkadı. Ne yapacaktı, ne yapmalıydı? Hastaneden kaçmalı mıydı, Castiel'in dediği gibi, yoksa ilaçlarını alıp meleğin yok olmasını mı sağlamalıydı?

İkinci seçeneği düşündü. Eski sıradan ve sıkıcı hayatına dönmek istemiyordu. Şu anki hayatından da memnun sayılmazdı.
Ne yapacaktı. Daha doğrusu, ne yapmalıydı?

Delireceğini hissetti. Ki bu pek garip kaçmazdı, sonuçta akıl hastanesine benzer bir yerde yatıyordu.

"Çok düşünüyorsun," dedi Castiel. "Umursama, benimle ol. Her şeyi unutmanı sağlayabilirim."

"Bana çıkma teklifi falan mı ediyorsun?" diye alayla sordu Dean.

"Hayır. Ben senin ihtiyaç duyduğun her şeyim, unuttun mu? Arkadaşın, dostun, kardeşin, sevgilin, baban...Benden başka kimseye ihtiyacın yok."

"Sana da ihtiyacım yok," dedi Dean ama bunun doğru olmadığını biliyordu. Hayatı boyunca hissettiği eksiklik yalnızca o varken gidiyordu.

"Senin içini görebiliyorum, bana yalan söyleyemezsin."

Dean yine delirecek gibi hissetti. "Nesin sen? Kimsin? Benden ne istiyorsun?"

"Ben, melek değilim, ama insan da değilim. Ne olduğumun önemi yok. Senin için ne olduğumun önemi var. Kim olmamı istersen o olurum. Ve unutma, benim dönmemi isteyen sendin."

"Doktorla görüşüp ona her şeyi anlatacağım." dedi Dean. "Gizli saklı olaylardan sıkıldım."

Castiel bir anda Dean'in önünde belirdi. "Yapma"

"Neden?" diye sordu Dean, merakla. "Neden?!"

"Çünkü bu, benim sonum olur. Bizim sonumuz olur."