The Secret of the Secret Boss

Chapter 9

"welcome to my secret place" aniya, sabay hatak sa akin palabas ng sasakyan.

"nagustuhan mo?" siya

"napakaganda, sobra" namamangha pading sagot ko.

Tumawa siya ng bahagya.

"i want us to enjoy here" sabi niya.

Fear and excitement ruled over my body. Ayoko munang isipin ang mga bagay bagay.

Ayokong isipin na dahil walang sinasabi si Reigan ay wala na siyang alam. Nakakagulat ang mga ginagawa niya ngayon. I can manage myself.

"what do you want to eat?" malambing niyang tanong.

"anything"ako

"may kubo sa likod ng bahay. Ako na ang bahala sa pagkain. Doon na tayo." sabi niya

"okay"

Itinuro niya ang daan papunta doon kaya dumeretso na ako. Hindi na ako nagtanong kung kailangan ba niya ng tulong kasi parang hindi naman.

Paglabas ko sa pinto, sumalubong sa akin ang malamig na hanging dala ng dagat, nakita ko ang kubo, hindi ako pumasok doon, naupo ako sa may pinto nito. Hindi ko tuloy mapigilan ang magreminisce dahil sa ambiance. I remember, before, my life is very simple. Us, my family, living happily. Hindi kami ganun kayaman, sapat lang para makapamuhay kami ng maayos, my father is a businessman and my mom supports him in our business. Sa kanila ko natutunan ang ikot ng negosyo. Kaya ako kumuha ng course na iyon, which led me to the most terrifying part of my life.

Akala ko, hindi ako makakatapos ng pag-aaral. Akala ko dahil propesor siya ay wala na akong laban. I was so young then, I'm just 18. My mom and dad did everything para makuha ang hustisya para sa akin, pero hindi tumigil ang issue kahit tapos na ang paglilitis kaya napagpasyahan ng mga magulang ko na mag migrate sa US. They helped me in regaining my old self pero maski ako ay nahirapan. I am no longer that girl, that very fragile lady na walang ibang ginawa kundi magmakaawa at hindi nanlaban. Wala akong pinagsisisihan sa mga naging desisyon ko. This is me now, I've changed. I will prove to the world that I am no longer that girl, yung babaeng sirang sira ang imahe. I've heard na binayaran halos lahat ng tatay ng walang hiyang yun ang mga tao para hindi lumabas ang pangalan ng anak niya sa media. Pero wala siyang nagawa noong napatunayan na guilty nga siya. Hindi ko natanggap ang public apology na hinihingi ko, kapalit noon ay ang pagkakakulong niya ng sampung taon. Masyadong maiksi, pero anong magagawa ko?. ganun ang sistema eh.

Sinira niya ang buhay ko. I was depressed. I keep on having nightmares and I am afraid it might occur later dahil hindi ko katabi si Marco. No one will wake me up.

Bumalik ako sa ulirat nong may tumikhim sa harap ko.

"ang lalim ng iniisip mo", siya. Habang dala dala ang tray ng pagkain.

"ah, wala. Uhm. This place is nice" sabi ko.

"pasok na tayo sa loob" siya

Pumasok na kami sa loob ng kubo. Iniayos niya ang pagkain. Naupo na ako at kumuha ng kubyertos.

"anong iniisip mo?" tanong niya habang sumusubo ng kanin.

He cooked chicken adobo tsaka some soup. Okay nadin to.

"wala, just, the past",

Tumahimik nalang siya. Parang tinatantiya niya kung magsasalita paba siya o hindi na. Kahit ako, hindi ko alam kung paano magbukas ng topic sa kanya. After that dinner with his family, parang naging awkward na. I don't know, pakiramdam ko may nagbago sa kanya.

"i'm sorry for not calling last week" sabi niya.

"okay lang, sana nakapag catch up kayo ng kuya mo" sabi ko.