Sabah olmuştu kalktığımda mahallenin imamı ezan okuyordu hale daha uyanmamıştı. Yiyecek bulmam gerekiyordu çaresiz olduğum için çok üzülüyordum üzülüyormuydum gerçekten yada öyle zanediyorum. Bu fakir ve yoksul olan bir kişinin yaşadıklarınımı yaşamaya çalışıyordum sanki üzülmüyordum öyle sanıyordum. Dışarı çıkmıştım marketlerin önüne gelmiştim . Karnımızı doyurmam gerekiyordu ama yanımda para yoktu ben şimdi ne yapacaktım bilmiyordum biliyordum ama onu yapmak istemiyordum bunu kendime yakįştırmıyordum yani hırsızlığı. Eve yüzüm asık gidemezdim birşeyler yapmam gerekiyordu. Yere bakarak giderken postalımın açılan yeri çıkık kaldırım taşına takılmıştı birden yere kapaklanıyordum ki kendimi son anda toparladım. Sinirlenmiştim ağızımdan hayatımda diyemeyeceğim sözler çıkmıştı. O sinirle kaldırım taşlarına vurmaya başlamıştım. Gerçekte sinirle değildim sadece kardesime yemek götüremediğim için üzgündüm . Bir anda durup ben ne yapıyorum diye düşünüp kendimi toparladım. Elerim üstümdeki eskimiş pardesünün cebine soktum birden gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı gözlerimi durmadan silip burnumu çekiyordum. Eve yetişmem lazımdı tam koşucakken önümde bir kağıt para belirdi bu bir işaretmiydi yoksa hemen eyilip o parayı almıştım. İlk önce sahibini aramistim ama ortada kimse yoktu . Kardeşim aklıma gelmişti. O zaman bende parayı alıp markete girdim ve ekmek,peynir ve zeytin alıp çıkmıştım. Sevinmelimiydim yoksa hayır sevinemezdim çünkü o başkasının parasıydı o bizim sevinmeye hakkım yoktu. Evin yolunu tutmuştum eve giderken bir kadın bağırtįları geliyordu kocası onu dövüyordu. Ben buna şaşırmalįmįydım yoksa üzülmelimiydim bilmiyordum . Hemen olan biteni aklımdan silip eve çakmada olsa hale için gülmeliydim. Eve girmiştim eve girdiğimde hale daha yeni kalkmıştı. Hale bana bakarak günaydın dedi. Bende ona bakıp küçükte olsa bir gülücükle günaydın dedim . Hemen masayı kurup yemek yedik okula yetişmemiz lazımdı. Bugün okullun ilk günüydü.
