Kavga ettikten sonra ağlayarak dışarı çıkmıştım. Kıza ne olmuştu umrumda değildi. O kız benimle dalga geçmişti. Kimse anne babasız bu dünyada yaşayamazmıydî. Koşarak bahçeye vardım. Nefesim daralıyordu geçmişim aklıma geliyordu olan biteni tekrar tekrar yaşîyordum arkadan bir ses geldi:
-Hayat kızım Hayat.
Arkama döndüğümde vildan Öğretmen bana doğru yaklaşîyordu. Herhalde olan biteni öğrenmişti. Yanîma gelmişti. Ve bana:
-üzülme kızîm sen masumsun dedi
-hayır hocam ben masum değilim o kız doğru söylüyor ben bir hiçim.
-öyle düşünme sen kaderini seçmedin. O senin alın yazîn.
Ağlamalarımla sümüklerim birbirine karîşmîştî. Bunu hiç sevmiyordum. Öğretmen bana bir reflexle sarîlmîştî buna karşî çıkamazdîm çünki çok yorgun düşmüştüm bende ona sarılmıştîm. Öğretmenim yeniden konuşmaya başladî:
- seni annen bîraktı seni benim abim bırakmadı.
O ne demişti öyle "abim"demişti . Birden ağlamayî kesmiştim. Ve onun yüzüne bakarak:
-abimi dediniz.
Ogretmenin yüzü kızarmıştı . Hareketlenmeye başlamîştı. Ve ayağa kalkıp :
- sen derse gelirsin ben gidiyorum kendini iyi hisedince derse gel dedi.
Offfffff yine söylemiyor yine susuyor
Sonunda kendime gelmiştim. Ama ağlamaktan bihitap düşmüştüm başım çok ağrıyordu. Sınıfa girmiştim dersin yarısı çoktan bitmişti. Herkes ben sînîfa girince meraklı gözlerle bana bakıyordu. Sirama geçmiştim. Öğretmen bana:
-iyimisin dedi.
Bende:
-iyiyim dedim.
Bana uylayan kız sınîfta yoktu. Herhalde müdürün odasında oturuyor velisini bekliyor olacaktı. Velisi gelincede özür dilemeler falan filan konu kapanacaktı. Bir insanîn hayatî bu kadar ucuzmuydu buna katlanamazdım. Tenefüs zili ćalmıştî. Vildan öğretmenden izin almıştım:
-hocam eve gidebilir miyim çok yoruldum.
Ogretmende benim halimi görünce bana:
-hadi git ama yolun kenarından haleyi ben alırîm sen dinlen.
Sınîftan çıkmîştîm . Biraz yürüdükten sonra eve varmıştîm eve vardığımda gözüm hiçbirşey görmüyodu . Direk yatağa girip yorgunluk uykusuna yatmıştım.
