Clovertown

1. Hoe het begon

POV Sofia

6 jaar.
6 jaar lang hoopte ik elke dag dat iemand me zou vertellen dat ik weg mocht uit het weeshuis.
En na 6 jaar gaf ik het op, ik besloot dat ik mezelf kon redden, voor 6 jaar heb ik niemand nodig gehad, dus waarom nu wel?
En nu, weer 3 jaar later, zit ik hier in een bus, die verbazingwekkend leeg is, op weg naar een plek waar ik niemand ken, op weg naar een persoon die ik nog nooit gezien heb en die de rest van mijn leven voor mij gaat zorgen.
Tenminste, tot mijn achttiende, wat nog iets minder dan 2 jaar duurt.
Een week geleden was mijn verjaardag, ik werd 16.
Niet dat die leeftijd in een weeshuis iets betekend. Hoe ouder je word, hoe minder ze doen met je verjaardag.
Zeker als je de enigste bent boven de 11.
Ik was een "probleem geval", zo noemen ze het als je niet overweg kan met je leeftijdsgenoten. Nadat ik in meerdere gevechten ben gekomen en me buitensloot van iedereen besloten ze dat het beter was als ik naar een ander weeshuis ging.
Dat werd eentje zonder leeftijds genoten, waar alles wat ik doe is het helpen van de kleine kinderen en het koken, schoonmaken, ga zo maar door.
Ik ben geen probleem kind, maar in weeshuizen is het ieder voor zich.
Met kinderen van onder de 11 heb je dit probleem niet echt. Nog niet.
Ik moet willekeurig glimlachen als ik denk aan alle kinderen die bij elkaar zitten. Ze blijven bij elkaar en beschermen elkaar, alsof ze een grote familie zijn.
Allemaal zo onschuldig.
Ik blader nog een keer door het kleine boekje, bestaand uit aan elkaar gelijmde papiertjes.
Op elke bladzijde staat een tekening, met een naam eronder. Deze hebben ze gemaakt voor mijn verjaardag, toen we te horen kregen dat ik geadopteerd was. De glimlach verdwijnt weer als ik de bus rond kijkt.
Een bus met minstens 20 stoelen, maar naast mij en de bestuurder zitten er maar twee andere mensen. Een vrouw, twee plaatsen voor me, maar de sterke geur van drank prikt als nog in mijn neus. Schuin voor me, aan de andere kant van de bus zit een man, netjes gekleed en verdiept in een boek.
Geen gezellige reisgenoten dus...
Met een zucht leun ik met mijn hoofd tegen het koude glas, de bomen schieten buiten voorbij, al uren hetzelfde.
Ik kijk snel naar de digitale klok boven het gangpad, 5:30.
Twee en een half uur geleden vertrok ik, eerst een uur in een mini vliegtuig, en toen nog anderhalf uur in deze bus.
Als ik eerlijk ben, ik heb geen idee waar ik ben, voor zover ik weet zouden we in een ander land kunnen zijn.
Ik pak mijn rugzak van de stoel naast me, en stop het boekje in een van de zijvakjes.
Het is een kleine rugzak, maar veel heb ik niet nodig. De weinige spullen die ik heb meegenomen passen er allemaal in.
In bijt even twijfelend op mijn lip voordat ik de tas openrits en het pakketje eruit pak.
Een netjes lapje donker fluweel, dubbelgevouwen om een vierkante vorm. Als ik het openvouw komt er een metalen doosje tevoorschijn, de grote van een telefoon.
Op de deksel en zijkant zitten oude versieringen, de helft is weg gesleten door de tijd.
Als ik de deksel open doe komt er een vage spiegel tevoorschijn, mijn spiegelbeeld kijkt me vanuit de deksel aan.
Twee grijze ogen, donkerbruin haar dat in slordige plukken naar beneden valt en een bleke huid.
Niks bijzonders aan.
Op de bodem ligt een papiertje, en ondanks dat ik precies weet wat erop staat gaan mijn ogen vluchtig over de letters

Sofia,

We houden van je.

NL55 ABNA 0365 5662 19

Voor je 15e verjaardag.

Het is een banknummer. Ik kreeg het doosje op mijn 15e, ze zeggen dat mijn ouders het hebben achtergelaten.
Wat ze niet weten is dat er nog een papiertje in zat.

En voor je 17e, niet gebruiken voor je verjaardag!

NL55 ABNA 3752 5457 19

Zorg voor jezelf.

Dit is ook een banknummer, en bij beide papiertjes zat een pas. Op de eerste stond 2 duizend euro. Iedereen van het weeshuis dacht dat dit mijn erfenis was.
Oh wat hadden ze het fout.
Ik heb het tweede pasje nooit écht gebruikt, dit kistje en deze tekst is alles wat ik van mijn ouders heb, het voelt verkeerd om het te gebruiken.
Maar ik heb het wel gecheckt, 2 miljoen euro. Er staat 2 miljoen euro op deze bankrekening.
Ze zeggen dat ze niet weten wie mijn ouders zijn, maar na een maand research was ik er zelf al achter.
Ik kon me niks tot weinig herinneren, maar op mijn 12e was ik vastbesloten om erachter te komen.
Toen ik de twee gezichten in de krant zag herkende ik ze meteen. Ik was 7 toen ik naar het weeshuis ging, ik herinnerde me niks, tot ik de gezichten zag.

Man en vrouw overvallen bank, beide neergeschoten.

Dat was de titel. Het hele verhaal zei niks over een kind, maar ik zou de gezichten overal herkennen.
Een kind met twee dode, criminele ouders, een probleem geval in het weeshuis en 2 miljoen, waarschijnlijk gestolen geld, op haar bankrekening.
Nu op weg naar een of ander stadje, Clavertown of Clovertown ofzo...in een bus, die verbazingwekkend leeg is, op weg naar een plek waar ik niemand ken, op weg naar een persoon dat ik nog nooit gezien heb en dat de rest van mijn leven voor mij moet zorgen.
Hoe kan iemand in hemelsnaam in deze situatie terecht komen...

Hoop dat jullie het eerste hoofdstuk leuk vinden!!!
(DE BANKNUMMERS ZIJN FAKE DUS JE HOEFT ZE NIET OP TE ZOEKEN)