Clovertown

7.

POV Sofia

Nadat Bart verder de trap af is gestormd, gevolgd door Meindert, de Burgemeester en een heleboel bewakers blijf ik nog even staan.
Wat is daar boven gebeurt...
Al snel neemt mijn fantasie de vrije loop en ik probeer de beelden die in mijn hoofd opkomen te onderdrukken.
Bart leeft gewoon nog! En hij zag er prima uit, bang misschien... maar dat was het!
De rilling die over me rug loopt besluit ik te negeren, en ik check snel of het pistool stevig zit. Het koude metaal voelt naar tegen mijn buik, en ondanks dat je het met mijn trui er over heen niet zou moeten kunnen zien, heb ik het gevoel dat iedereen het gaat zien als ik nu naar beneden loop.
Maar ik ga toch de trappen af, als ik op de eerste verdieping kom blijft mijn oog op Meinderts kantoor hangen.
Daar ligt mijn tas.
Ik kijk een seconden naar beneden, maar als ik zie dat er niemand aan komt trek ik een sprintje naar het bureau.
Met trillende handen pak ik mijn tas van de grond en probeer de rits open te krijgen, wat wel een eeuwigheid lijkt te duren, dan haal ik het pistool van onder mijn trui en stop het in de tas, onder een laag kleren.
Met een hard gebaar rits ik de tas dicht en spring ik op. Ik loop snel het kantoor weer uit waardoor ik bijna tegen Meindert op loop.
'Ehm... ik, Ehm....' begin ik, maar ik val stil.
Ik zie dat Meindert ook iets wil zeggen, maar hij lijkt de woorden niet te kunnen vinden. Een beetje akward veegt hij een van zijn blond-oranje krullen uit zijn gezicht.
'Ehm... sorry voor net? Het, ehm, de burgemeester moest... zaken bespreken, ofzo....' mompelt hij uiteindelijk.
Ik knik. Ook al is het alleen om uit de akward situatie te komen.
'Als, als je wil mag je wel alvast naar je appartement, je bent eh, vast heel moe.'
Ik voel mijn hart bonken, alles behalve moe. Maar appartement?
'Appartement...?' Zeg ik vragend.
Meindert kijkt mij fronsend aan voordat hij beseft dat ik geen flauw idee heb waar hij het over heeft.
'Oh eh, je hebt je eigen appartement, hier vlakbij' zegt hij, haast alsof hij zich er over schaamt.
Ik ben 16, geadopteerd door een burgemeester, waar ik de naam niet eens van weet, die mij dus blijkbaar niet eens in huis neemt.
Niet dat het mij heel veel uitmaakt, maar is dat niet een beetje weird?
Ik wil iets antwoorden, maar alles wat ik uit mijn keel krijg is
'Oh'
Meindert loopt zijn kantoor in en komt terug met mijn rugzak.
Meteen schiet mijn hartslag omhoog, en ik begin meteen te hopen dat hij het gewichts verschil niet merkt.
'Hier' zegt hij terwijl hij de rugzak aan mij geeft.
Ik heb de neiging om de tas naar me toe te trekken, alsof Meindert elk moment er in kan gaan kijken. Maar zo rustig mogelijk pak ik de tas aan en zwaai hem over mijn schouder.
'Thanks'
Ik knijp stevig in de schouderband, om het trillen van mijn handen te verbergen.
Meindert gebaart naar de trap en we lopen samen naar beneden. De burgemeester is nergens te bekennen, Bart ook niet. De bewakers staan weer net zoals toen ik hier aankwam. Het lijkt haast alsof er niks gebeurt is.
Om een of andere reden geeft me dat een onaangenaam gevoel.
Meindert knikt even naar een bewaker voordat hij naar buiten loopt en snel volg ik hem. Een beetje stilletjes volg ik hem, mijn hart klopt nog steeds in mijn keel als ik aan de gun in mijn tas denk. Sowieso gaat die Bart het missen, of een bewaker beseft dat het weg is. Waarom heb ik het in hemelsnaam gepakt!?
Wat dacht ik?!
Waarom....
Nou, het maakt nu toch niet meer uit. Het is niet alsof ik het nu nog terug kan geven, dan krijg ik pas echt problemen.
Ik ben hier pas een paar uur, maar zit nu al in de problemen...
'Lekker bezig Sofia' mompel ik in mezelf.
'Wat zei je?'
Meinderts stem haalt me direct uit mijn gedachtes.
'Niks...'
Hij kijkt me nog even vragend aan voordat hij het van zich af lijkt te schudden, en dan lopen we in stilte verder. Het duurt niet lang voordat we er zijn, het is een appartement aan het pleintje voor het gemeentehuis, misschien 50 meter lopen. Er staat een lange rij van bakstenen huizen. Allemaal een donkerrode kleur en met grijze daken.
Niet echt wat je noemt gezellig maar daar ben ik wel aan gewend, het is niet alsof weeshuizen zo ontzettend kleurrijk zijn.
'Hier is het' zegt Meindert terwijl hij een sleutel uit zijn broekzak haalt en de deur open doet.
De deur opent naar een kleine gang, en een trap die bijna steil omhoog gaat. Meindert begint omhoog te lopen en ik trek snel de deur achter me dicht en ga achter hem aan.
Op de eerste verdieping stopt Meindert weer voor een deur, net zo wit en kaal als de rest van het trappenhuis, en opent de deur met een tweede sleutel.
Hij loopt naar binnen en klipt het licht aan. We staan in een kleine hal, die over gaat naar een grotere kamer. De muren zijn wit, de vloer van bruine planken, in deze kamer staat een kleine tafel met drie stoelen, een bank en een kleine keuken met een koelkast, een oven en magnetron.
Meindert loopt naar de tafels en ik zie dat er wat spullen op liggen.
'Ik heb wat spullen voor je gehaald, zodat je het hier in elk geval een paar dagen kan volhouden.' Zegt Meindert terwijl hij iets van de tafel pakt, een beetje ongemakkelijk geeft hij me een telefoon. 'Ik heb mijn nummer er al vast in gezet, als je dat niet erg vind, en de vaste telefoonlijn van het gemeentehuis staat er ook in, samen met wat andere nummers....'
Ik neem de telefoon van hem aan en terwijl hij een beetje twijfelend zijn hand door zijn haar haalt zet ik de telefoon aan. Het is een oud model, het ziet er niet uit alsof je er veel mee kan behalve bellen.
'Thanks' zeg ik en laat de telefoon in mijn zak glijden.
Meindert is al weer doorgelopen naar de keuken, waar naast nog twee deuren zitten.
'Hier is de slaapkamer, en daar de badkamer. Op de tafel liggen ook nog een stel sleutels en wat andere dingen' hij wijst naar de twee deuren, voordat hij even snel op zijn horloge kijkt.
Het is een nerveus gebaar, vind ik.
'Ik moet zo nog wat dingen gaan afhandelen, maar als er iets is kan je me gewoon bellen'
Ik knikt weer, en Meindert begint al richting de deur te lopen. Vlak voordat hij de deur uit loopt kijkt hij nog even om.
'Je kan vanavond gewoon iets te eten bestellen, enne... Sofia? Probeer niet naar buiten te gaan als het donker is.'
Ik kijk hem vragend aan, maar voordat ik iets kan zeggen is hij al weg en de deur slaat achter hem dicht.
En ik sta alleen in de kamer.

Jaja, een nieuw hoofdstuk! Het heeft veel ste lang geduurd en ik ben er niet erg trots op, maar het is tenminste iets (ik heb te veel boeken om bij te houden...)