Pahimakas

Chapter 9

Chapter 9

Luwalhati's POV

Napahigikhik naman ako habang pinapanood silang dalawa. Ang tatangkad at ang lalapad ng katawan habang naghuhugas ng pinggan. Mukha pa silang hindi magkasiya roon.

Nailing na lang ako bago nag-selfie. I really like taking random pictures so if I grow old. I can remember everything.

Nang matapos sila'y nakasimangot lang nang makita akong tumatawa.

"Uuwi na ako, Hati," paalam sa akin ni Marco.

"Sige, hatid na kita," maligalig kong saad. Kita ko namang pinagmamasdan ako ni Maurice kaya naman pinagtaasan ko siya ng kilay. Inirapan niya lang ako kaya mas lalo lang akong natawa.

"Thanks. Practice na lang tayo tom," ani ko na nginitian si Marco. Tila may gusto siyang sabihin subalit nanatili lang naman ang tingin niya sa akin.

Nang bumalik ako sa bahay. Nanatili si Maurice sa sofa habang nakikipagkwentuhan kay Lola. Nanlaki pa ang mga mata ko nang makita ang album no'ng bata ako na tinitigna ni Maurice doon. Tumatawa pa siya subalit nang makita ako'y inirapan at nagkunwaring sumimangot kahit kumukurba naman ang ngiti sa kaniyang mga labi. Arte!

"Sungit naman niyarn," natatawa kong saad subalit sinamaan niya lang ako ng tingin. Parang mas natutuwa pa siya sa mga litrato ko kaysa sa akin.

"Can I take this one po, Lola?" magalang na tanong niya habang tinuturo ang litrato ko na sobrang lapit ng mukha sa camera at kikay na kikay dahil sa dami ng abubot sa buhok. Kitang-kita rin ang freckles ko roon. Madungis kaya agad kong tinakpan.

"No way," ani ko na napailing pa.

"Sige, sa 'yo na, Hijo." Wala man lang pag-aalinlangan si Lola kaya agad ko siyang tinignan. Hindi pa makapaniwala roon. Tumawa lang naman siya bago sinabing iiwan niya na kami. Talaga ngang kinuha ni Maurice ang litrato ko.

Ang mga sumunod na litrato'y kitang-kita ko na ang pagsimangot ni Maurice dahil mga litrato na namin ni Marco 'yon. Halos lahat kasi'y kasama na siya. Dahil kita kong madilim na ang mukha niya. Kinuha ko na 'yon.

"Oks na 'yan, madilim na. Hindi ka pa ba uuwi?" tanong ko sa kaniya.

"Mamayang kaunti," masungit na saad niya kaya umirap din ako.

"Kanina mo pa 'yan sinasabi!" ani ko.

"Mukhang sayang-saya ka," puna na hindi pa rin tinantanan ang ilang litrato namin ni Marco. Napanguso naman ako dahil ang tagal na niyon. Isa pa, I just can't help looking at him. Posible bang nagseselos siya dahil lang sa mga litrato namin dati? Gusto niya ako ang sabi niya. Totoo kaya 'yon? I don't know.

Siya 'tong araw-araw na naiisip. Pakiramdam ko nga'y sa isang iglap ay nawala ang pagkagusto kay Marco o baka natatabunan lang dahil gusto ko si Maurice. Posible kaya na ang matagal kong pagkagusto sa isang tao'y bigla na lang naglaho?

"Umuwi ka na, baka hinahanap ka na ng pamilya mo," ani ko.

"Bakit ba gusto mo akong pauwiin?" nakasimangot niyang saad kaya napanguso ako.

"Madilim na. Delikado na sa kalsada. Ang sungit mo!" ani ko na sinimangutan siya. Sa huli'y pinigilan na lang din niya ang sarili na magsungit.

"I'm sorry for being immature," mahinang sambit niya nang nasa labas na kami ng bahay at pasakay na sa kaniyang kotse. Hindi ko naman mapigilan ang pagkurba ng ngiti sa aking mga labi. How can He be masculine and cute at the same time? Puwede bang i-kiss ito?

"Good night," ani ko na hinalikan siya nang mabilis sa labi. Kumaway pa ako bago tumatawang pumasok sa loob. Nakanakaw rin ng halik sa kaniya.

That night, natapos din naman ang pag-iinarte niya. Nanghaharot na rin nang makauwi sa bahay nila.