LANETLİ ÇOCUK

BÖLÜM 1

Hayatımda iki insan değerliydi benim için.Biri eşim Beren,Ötekide yeni doğan bebeğimiz.Ailem deseniz yok gibi.Şu güne kadar destek olmadılar hiç bir konuda.Aile eksikliğimi yeni ailemde gideremesem de tek tutunacağım daldı onlar.Beren doğumdan çıkmıştı.Uyuyordu şuan.Ben ise Yeni doğan bebeğimizi izliyordum.Telefonum çalınca daldığım yerden gözümü aldım ve telefonda sadece numara vardı.Telefonu açınca;

"Oğlum benim annen.Seni gizli aradım babandan habersiz.Beren nasıl ?bebek nasıl? iyiler mi?"

Sinirimi alacağını düşünere elimle yüzümü ovarak;

"Anne sizin hiç bir şeyinize ihtiyacım yok.Beni bir daha arama.Hiç bir şeyi unutmuş değilim"

Telefonu kapattım.Sinirden git gel yapmaya başladım.Bu kadar olayları yaşatıp bir de hangi yüzle arayabiliyorlar.Ailem gibi göremiyorum onları.Bir insan çocuğuna asla bunu yapmaz.Nasıl bir vicdansa kapının önüne koydular.Zor günlerimde bile yanımda onlar yoktu.Beren'in doktoru yanıma doğru geldi;

"Beren iyimi doktor bey"

"Şuanlık iyi.Fakat benim konuşmam gereken konu bu değil."

Doktorun yüzünden anlaşılacağı üzere
pek iyi bir haber değildi.

"Buyrun doktor bey"

"Burak bey karınız kanser.Endişelenmeyin hemen tedavisini sürdüreceğiz."

O an olduğum yerden bile kıbıldayamadım.Sesizce ağladım hastane koridorunda.

"Doktor bey beren yarın taburcu olamayacak mı? Yani eve gelemeyecek mi?"

"Tedavisi bitene kadar bizim burda misafir edeceğiz geçmiş olsun"

Titreyen elimle yüzümü kapatıp ağladım.Ayağa kalkıp bebeğimize bakıp berenin odasına girip ağlamamı tutamadım.Beren bana bakınca tedirgin oldu.

"Burak bir şey mi oldu sana canım?"

"Yok bir şey"

"Nasıl yok bir şey"

Berene sarılıp yanağını öptüm.

"Yapacaksın tamamı pes etme sakın"

"Neden pes edeyimki Burak?"

Doktor bey odaya girdi.

"Beren hanım nasılsınız bugün?"

"Ben iyiyimde Burak iyi değil.pes etme falan diyor.Doktor bey bilmediğim bir şey mi var?"

"Beren hanım umudunuzu asla kaybetmeyin.Herşeyin bir çaresi vardır.SiZ kansersiniz.Korkmayın bir süre tedavi göreceksiniz"

Berenin yüzü sarardı.Elleri soğudu.

"Beren iyimisin.Berennnn"

Beren bayıldı.
"Dışarı çıkar mısınız endişelenmeyin"

Dışarı çıktım.Koltuğa oturup Doktorun çıkmasını bekledim.Doktor çıkınca

"Sadece bayıldı.Bunu kaldırabilmesi kolay değil.Zamana ihtiyacı var."

Doktor yanımdan gidince bende camdan Bereni izledim.Telefonu çıkarıp Serdarı aradım.
"Nerdesin Serdar? Bana birşeyler alıp hastaneye gelir misin iyi değilim "

"Tamam geliyorum"

Koltuğa oturup Serdarı  bekledim.Ayak sesleri duyunca başımı kaldırıp Serdarı gördüm.
"İyimisin Burak?"

"Beren kanser"

"Neyy nasıl ya?"

"Öyle işte.Yiyecek getirdin mi?"

"Gel kafede yiyelim.Daha rahat yersin"

"Tamam Berene bakıp geliyorum."

Berenin odasını açıp yanına oturdum.
Yanağını öptüm.

"Burak ben ölecem"

"Deme öyle bak kurtulacaksın inan bana "

"Kanserim.ölmem an meselesi"

"Ölmeyeceksin bak.Ben şuan alt kattaki kafeye incem birazdan geleceğim tam am mı canım?"

"Tamam Burak"
Bereni tekrar öpüp çıktım odadan.Serdarla birlikte aşağı inip Bir  şeyler yedik.
BEREN'İN AĞZINDAN
Burak odadan çıkınca kolumdaki serumu söktüm.Öleceğim.Son kez yapmak istediklerimi yapmak istiyorum.Ölmek istiyorum.Yataktan kalkıp odadan çıkıp bebeğime son kez baktım.Göz yaşlarımı tutamadım.Annesiz büyüyecekti.Onu çok özleyeceğim.Hızla hastane binasından gizlice çıkmaya çalıştım.Normal kıyafetlerim üzerimdeydi yoksa dikkat çekerdim.Sonunda hastaneden çıkıp babamı aradım.

"Alo baba beni hastaneden al.Ben kanserim.Sizi son kez göreyim ölecem baba ne olur beni al."

Hıçkırık içinde kaldım.

"Ney kızım sakin ol.Kendine zarar verme geliyorum seni almaya babacım"

Göz yaşlarımı silip telefonu kapattım.Buraka mesaj yazdım;

{Burak her şey için özür dilerim.Hayatını mahvederim.Kanserim eğer ölürsem seni çok üzerdim.Hoşçakal seni seviyorum}
Mesajı gönderdikten sonra babam geldi.Ağlamaktan halsiz kaldım.Babamla konuşmadan
Arabaya binip gittim.