LANETLİ ÇOCUK

BÖLÜM 7

Elimi hareket ettiremiyordum.Başım o kadar ağrıyordu ki zonkluyordu.Gözlerimi açtığımda karanlıktı her yer.Peki ben neredeydim?
Etrafa iyice baktım.Benim odamdı.Peki kim ellerimi bağladı? Başım neden zonkluyordu?

Hiçbir şey aklıma gelmedi.Ellerimi hareket ettirmeye çalıştım fakat gram kımıldamıyordu.Başka çarem olmadığı için bağırdım.Sesimin çıktığı kadar.

"İMDATTT! yardım edin lütfe.."
Bağırmama engel olan bir el ağzımı kapattı.Bağırmaya çalıştım yine.Hareket ettmeye çalıştım.Olmadı.Başımı çevirdim ama yüzü görünmüyordu.Ağladım.Savunmasızca ağladım.Korkuyordum.Ellerim titredi.Gözlerim kapanmaya başlayacak gibi olunca,ağzımdaki el geri çekildi ve elimi tuttu.Direk bağırdım.

"Bırak beni! Kimsin! İmdat!"
Yine ağzımı kapatıp "sus"dedi.Yaşlı gözlerimi silip,telefon ışığını açıp kendi yüzünü gösterdi.
"Benim Altay.Korkma sana asla zarar vermem ve vermeyeceğim.Sakin kal"
Hıçkırıklarım ardı ardını kesmeden başımı "tamam"anlamında öne arkaya salladım.Altay ellerimi bırakıp,gözlerime odaklanarak konuştu.

"Bana güven.Şu an sadece burdan çıkmamız gerekiyor.Çıkmazsan senin hayatın daha kötü olacak."

Donuk gözlerle ve şaşkınca Altaya baktım.Ne diyordu bu? Ben ona nasıl güvenirimki bana yaptırdıklarını unutmuş.Artık güvenim kalmadı kimseye.Gözlerimi kapatıp, göz yaşlarımın akmasına izin verdim.Hayatım daha kötü olacakmış.Daha ne yaşatmak istiyorlar bana.Ben yoruldum.Beni neden anlamak istemiyorlar.Altaya bakıp sordum aklımı kurcalayan soruyu.

"Nasıl yani hayatım daha kötü olacak?"

Altay tedirgince hızla beni kucağa aldı.Kendimi onun kucağından kurtarmaya çalıştım.

"Bırak beni.Seninle gelmek istemiyorum.bırak!"

"Ölmek mi istiyorsun?"
Şaşkınca baktım.Altay hızlı ve sesizce odanın kapısını açtı.Fısıldayarak;

"Sadece sessiz ol.Kurtulacağız.Sarıl boynuma yere düşme."

Sarılıp sarılmamak arasında kaldım.O beni kurtaracaktı.Ona bakıp mecburi bir şekilde sarıldım.Oda düşmemi engelleyerek sarıldı.Odadan sesizce çıktık.Salondaydık.Hızlı yürüyordu ki Altay,Odadan sesler gelince hızla mutfağa girip,Buzdolabının yanına sığındık.Buzdolabının yan tarafı görünmüyordu.Altaya iyice sarılıp fısıldayarak;

"Ne yapacağız?korkuyorum Altay."

"Sakin ol.Kurtulacağız sus."

Mutfağa biri girdi.beş dakika boyunca tıkırtı kesilmedi.İyice korktum.Babama yakalanırsak ne olacağını tahmin etmek istemiyorum.Aniden ışık kapanınca gelen kişinin gittiğini anladık.Altay bana yarım bakıp;

"Hazırmısın?"

"Evet"
Mutfaktan tedbirli bir şekilde çıkıp, kullanılmayan odamızın balkonuna vardık.Balkondan aşağıya baktığımda iki araba vardı.Altaya bakıp;

"Galiba birileri var aşağıda kaçamayız."

"Yok onlar benim arkadaşlar.Bize yardım edecekler burdan çıkmamız için"

Beni kucağından indirdi.Aşağıya baktım.İnmemiz kolaydı.İkinci kattaydık.Altaya baktım.
"Şimdi!ben seni kucağıma alıp aşağı doğru sarkıtacağım ama sen Alt katın korkuluğuna bas gerisini arkadaşlarım hal eder.Tamamı?"

"Tamam"
Beni kucağa alıp aşağıya sarkıttı.Ayağım zorda olsa korkuluğa yetişti.Bastığım gibi Altayın arkadaşı beni kucağa alıp arabaya yönlendirdi.Altay ise direk aşağıya inmişti.Arabaya yaklaşıp bindi.Herkes arabaya binince arabayı çalıştırdı Altayın arkadaşı.Bende camdan dışarıya bakıyordum.Omzuma doğru bir kol uzanınca irkilip geri çekildim.

"Dokunmayacaktın hani."

"Dokunmayacam zaten.Sadece korkuyor musun diye soracaktım."

Altaya baktım tekrar camdan tekrar dışarıya baktım.Sonra Altaya bakıp;

"Korkuyorum desem ne yapacaksın ki korkumu nasıl geçirecen.Hayattan,Yaşamımdan.Herşeyden,herkesten ve en çok sen ve babamdan korkuyorum.Hadi ne yapacaksın.Acılarımı korkularımı geçir yok et."

Bunları söylerken o kadar sinirlendimki delirdim.O kadar bıktımki çoğu şeyden.Aniden herşey aklıma geldi.İçime titreme geldi.Altay hala gözlerime baktı.Sonra arabanın arka kısmını biraz karıştırıp battaniye tarzı bir örtü serdi üstüme.Bana şefkatle sarıldı.Şaşkınca izliyordum onu.Altayı ben kötü olarak biliyordum.Bu kadar iyimiydi?.O iyi davranışlar sergiledikçe korkum azalıyordu.Bana bakıp,

"Geçti.Korkma.Artık sende normal bir insan gibi yaşayacaksın.Herşey geçti bitti.Tamam mı? Herşey farklı olacak"

Başımı hızla kaldırıp umut dolu gözlerle Altaya bakıp;

"Ciddimisin?artık şiddet yok.Mutlumu olacağım.Bende normal kızlar gibi mi olacağım.Beni serbest mi bırakacaksın?"
Altay biraz düşünceli şekilde;

"Aslında..şey..Sana açıklama yapmam gerek.Ama dediklerimi kabul etmezsen seni ailene geri verecem,eğer kabul edersen mutlu bir hayatın olacak."

Suratım aniden asıldı.Kesin kötü şeyler isteyecekti.Zaten bir insan iyilik yapınca karşılıksız yapar mı ki?bende iyi biri sanmıştım.Oysa yanıldım ona çabuk güvenerek.Arkaya doğru yaslanıp,
"Buyur söyle"
Altay bana doğru dönüp ellerimi tuttu.Gözlerimin içine bakarak;

"Sana gerçekten aşığım.Senden büyük olabilirim fakat bu engel olmamalı.Ben hayatımı seninle birleştirmek her sabah senin kokunu hissederek uyanmak,sesini duymak,seni görmek istiyorum.Sadece bana ait olmanı istiyorum.Bu kalpteki en güzel yer sana ait olsun istiyorum.Ben senin sende benim ol.Gözlerimiz birbirimizi görsün sadece.Başkalarına kör olalım.Ben kötü değilim.Benimde ailem baskı yaptı yoksa ben o kadar kötü değilim.Beni yeniden tanı sana gerçek Altayı göstereyim.Benimle evlenir misin"

Arkadaşlar herkese merhabalar.yeni bölümü yayınladım.Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.Herkese iyi akşamlar.