Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

42

42.

-

Naoufal perspectief :

"Achternaam?" vraagt ze mij, wanneer ik haar naam heb genoemd. Meteen werken mijn gedachtens op volle toeren. Ouiam. Ouiam, ik weet het niet. Ik schud dan uiteindelijk mijn hoofd, als teken dat ik het niet weet.

De vrouw achter de balie lijk zich daaraan te irriteren, waarna ze even wat tikt op de computer. "Geboorte datum?". Weer schud ik mijn hoofd. Als ik haar blik vang, zie ik nog net hoe ze met haar ogen rolt, iets waaraan ik.me echt aan kan irriteren. De manier waarop ze dan nog is kijkt. Het bevalt mij niet, en ik moet mezelf echt inhouden om niet over deze balie te springen. Terwijl mijn hand zich een vuist vormt, spreek ik mijn woorden. "Ik red mezelf wel!"

Zina, die niet meer vast zit aan haar lijn, loopt achter mij aan. Ze heeft niks gezegd over honden net, komt er mij binnen. Zina mag er dus wel zijn. Ik hoor haar iets op de achtergrond roepen, maar ik laat haar roepen. Roep maar wat je wilt. Serieus, zulke mensen horen niet achter de balie.

Als ik dan alweer in de lift sta besluit ik Chams te appen, om dan toch wel te weten waar ik moet zijn. Ondertussen klik ik snel op 'twee', zodat de liftdeuren dichtgaan.

Ik|04:11: Waar ben je nu.

Ik zie dat hij meteen online komt, en terwijl ik de lift omhoog voel gaan, krijg ik het bericht binnen.

Chams|04:11: 3 etage. Voor kamernummer 317.

Hij gaat meteen offline, en ik klik meteen ook weer op 'drie', zodat ik zo niet hoef te klikken. Ik voel Zina' blik op mij, dus kijk ik haar kant op. Automatisch vormt er een glimlach rondom mijn lippen. Ik weet gewoon niet wat ik zonder haar moest doen. Serieus, zij is echt mijn alles. Vrienden, niet te vertrouwen. Familie heb ik niet, en broeders, ja dat ik weer een ander verhaal. Laat het me zo zeggen; Zina vertrouw ik meer dan sommige mensen. En dan is zij er nog voor mij geweest in de tijden dat ik echt iemand nodig had.

Als de lift deuren, alweer voor de tweede keer opengaan, stap ik snel uit. Ik moet niet denken aan het verleden, en vooral niet denken over of aan mijn gevoelens. Ik schud mijn hoofd langzaam, als teken dan ik mezelf echt niet begrijp.

Drie borden, staan boven is wat ik te zien krijg. Op de eerste is te zien dan het de kamer van bevallingen is kamernummers driehonderd en tien tot driehonderd tweeëntwintig. Niet dus. Tweede bord is een baby afdeling, dus ik neem meteen de derde weg, de linkerkant. Terwijl ik mijn weg volg, valt mijn blik op alle nummers. Ik zie Chams al zitten, op een van de vele stoelen. Ik volg mijn weg, en ga dan meteen naast hem zitten. Zijn blik glijd meteen van zijn telefoon.

Een korte handdruk. "Waar is ze nu?"
Chams stopt zijn telefoon weg, waarna een korte zucht zijn mond verlaat. "Die dokter had gezegd dat ze was vergiftigd. Ze moest meteen izjen operatie doen".

Ik knik, en terwijl ik knik weet ik niet wat er in het binnenste van mijn lichaam gebeurt. "Voel je je schuldig?"

Ik vang zijn blik, waarna mijn blik glijd naar zijn hand dat op mijn been rust. Voel ik me schuldig? Ja, honderd procent. Ik kon haar vertellen wie hij was, en ik kon haar helpen zonder iets terug te vragen. Ik kon zoveel doen.

Wanneer deze gedachten mij binnendringt vervloekt ik mezelf hardop. Wat is er met mij. "Ja hè"

Zijn stem irriteert mij, en het feit dat ik voor haar hier zit ook. Snel sta ik op. "Ik ga roken, let op Zina"

Met die worden, loop ik zo snel mogelijk van hun weg. Ik moet mezelf schuldig voelen, maar de andere kant vind weer van niet. Zij heeft ja gezegd, en ik heb niet gezegd dat ze hetgeen wat hij had gegeven te drinken of eten.

Ik klik op het knopje van de lift, maar besluit dan meteen de trap te nemen. Deze lift gaat er te lang over doen.

Als ik dan alweer beneden ben, vang ik meteen de blik van de vrouw achter de balie. Ik zweer als ze geen vrouw was, had ik haar nu aangevallen. Verder nageer ik haar, en volg dan mijn weg naar buiten.

Meteen wanneer de frisse lucht mijn neus binnendringt, voel ik mezelf kwart rustig worden. Oké, ik stress nu om saus. Ik moet rustig worden. Ik graai in mijn tasje, waarna ik mijn pakje sigaretten er uithaal. Als ik er een naar mijn mond heb gebracht, steek ik het sigaret aan.

Terwijl ik het sigaret, dan niet veel later vanuit mijn lippen verwijder, glijd mijn blik op een vrouw. Vrouw, meisje, ik weet het niet. Ze lijkt in ieder geval jong, onder de achttien. Lang gekleed hoe het hoort, en dan nog ook is een hoofddoek. Jammer dat ik geen enkel ander meisje ooit zo heb zien lopen. Haar blik valt op mij, die ze dan alweer meteen afwend. Perfect gewoon. Langzaam breng ik het sigaret dan alweer naar mijn lippen, en terwijl ik het rook dan alweer uitblaas valt mijn blik alweer op haar. Ik weet het, maar ik moet niet zo kijken. Ze is duidelijk nog jong. Zometeen gaat ze nog denken dat ik izjen gekke pedofiel ben.

Ik gooi mijn sigaret weg, waarna ik dan meteen naar binnen loop. Het is koud buiten, iets wat ik pas later heb gemerkt. Ik toon verder geen aandacht aan de balievrouw, en loop meteen door. Als ik dan alweer op de derde etage ben, zie ik nog net hoe de dokter van Chams wegloopt. Snel loop ik verder.

"Wat heeft hij gezegd?" vraag ik hem meteen. Een glimlach siert zijn mond. "Het gaat goed met haar, over tien minuten is ze wakker en mogen we naar binnen."

-

Oké, ik voel me echt kut. Deze weekend komt er geen enkel deel. Misschien de dagen derna ook, tot de kerstvakantie. Idk, maar ik heb deze gevoel al izjen 3 dagen. Ik moet echt normaal doen. Wow. Maarja ik hoop dat jullie het iets vinden ondanks het korte deel.

Xx