Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

76

76.

-

In plaats van alleen te zitten met Ouassim aan één tafel zit dit keer deze hele tafel vol. Mensen komen er maar bij zitten en schuiven stoelen. De pauze is niet eens vijf minuten bezig, en ik begin mij hier langzamerhand aan te irriteren. Iedereen praat door elkaar.

Ik wend mijn blik van Aicha en zoek de blik van Ouassim die ik niet vind gezien hij praat met een van zijn vrienden. Als er nog iemand aansluit schuif ik mijn stoel naar achter waarna Ouassim mij wel meteen aankijkt. Ik pak mijn tas nog van de grond en loop naar buiten waar ik tegen een muurtje ga staan. Dit heb ik serieus gehad. Ik wil het liefst geen mensen om mij heen, na sommige. Ik ben helemaal klaar met die zogenaamde vrienden, en al helemaal van die drukte en alle vragen.

"Waarom stond je opeens op?" vraagt Ouassim als hij niet veel later bij mij staat. Ik haal enkel mijn schouders op gezien ik hem geen uitleg verontschuldig ben, maar vooral omdat ik mij vandaag helemaal niet goed voel. "Gaan we naar huis? Ik heb geen zin meer"

Ik verwacht geen ja als antwoord, maar toch knikt hij zonder iets te vragen. Mijn hart maakt een sprong terwijl ik langs hem de trap af loop. Ouassila en Ouassim blijven tot morgen middag gezien ik morgen moet werken. Mijn rooster krijg ik vanavond gestuurd. "Wat wil je gaan doen?" Ik haal mijn schouders op "laten we eerst naar huis gaan en dan kijken. In ieder geval is het dan rustig"

11:30:

Alles is nog zoals ik het gelaten heb als ik binnenloop. "Slaapt Naoufal nog, denk je?" Hij haalt zijn schouders op terwijl hij richting de keuken loopt. Ik trek mijn schoenen en jas uit waarna ik rechtstreeks naar de logeerkamer loop. De deur staat open waardoor ik meteen zie dat Naoufal nog steeds slaapt. Zijn deken zit half van hem af dus die zet ik goed. Hij opent kort zijn ogen, maar sluit die meteen alweer. Als ik dan nog de shirt van Naoufal heb opgeruimd, die hij gisteravond op de grond heeft gegooid verlaat ik de kamer.

In de keuken zie ik dat Ouassim de laatste Ben & Jerry in zijn handen heeft. Als ik zie dat hij iets wilt vertellen uit ik dat het al goed is. "Laten we eerst ontbijten en dan iets doen" Hij knikt en ik pak de pannenkoeken mix.

"Hoe lust jij je pannenkoeken?" vraag ik hem als ik de eerste pannenkoek op de bord zet. "Stoop of Jam, maakt eigelijk niet uit met wat" Ik weet dat Naoufal alleen maar Marokkaanse pannenkoeken eet, dus maak ik naast nederlandse en dan marokaanse pannenkoeken. Ik warm nog croissantjes en brood op. Na ook nog munt thee op de tafel te hebben gezet neem ik ook plaats aan tafel. "Wacht, even snap sturen naar Ouassila. Beetje jnoen op haar zetten" lacht hij als ik thee wil inschenken. "We laten ook voor jou hoor" uit ik lachend als ik zie dat hij filmt. Hij verwijderd het niet en stuurt de snap naar zijn zusje. Ik schenk thee voor ons beiden in en Ouassim pakt meteen een pannenkoek. Wij zijn vanochtend zonder ontbijt naar school gegaan gezien we laat op waren, dus hij heeft net als ik honger.

Halverwege onze ontbijt komt Naoufal binnen. Ondanks je wel ziet dat hij zijn gezicht wel heeft gewassen ziet hij er nog half slapend uit. "Hele winterslaap neef" lacht Ouassim. Naoufal knikt enkel. Ik sta op en pak zijn pannenkoeken er bij. Als ik die voor hem zet verschijnt er meteen een glimlach rondom zijn lippen. Ik schenk nog thee voor hem in en hij bedankt mij dan.

Ik eet mijn croissant op en drink mijn thee waarna ik dan opstand om de dingen waarmee ik heb gegeten af te wassen. "Wat gaan we doen?" vraag Ouassim. Ik draai me om, maar in plaats van hem aan te kijken vang ik de blik van Naoufal. Ik voel alles door elkaar als ik denk aan gister, en ondanks ik wel kan blijven kijken wend ik af. "Ik weet het niet, kies jij..?" Ouassim en zijn planningen ook. "We kunnen gaan trainen, he Naoufal"

Mijn blik gaat alweer naar hem "Gaan jullie maar" uit hij enkel. Ik zucht bij het merken dat hij duidelijk nog moe is. Als wij hem maar niet wakker hebben gemaakt met ons gelach. "Nee, we gaan met z'n drieën. Het is sowieso lang geleden dat wij beiden hebben bewogen"

16:00:

De sporttassen worden allemaal in één locker gezet, en de sleutel word aan Naoufal gegeven. Het heeft een tijd geduurd omdat één Ouassila mee wou en wij op haar moesten wachten en twee, Naoufal kleren nodig had. Hij heeft naast een simpele witte shirt en trainingsbroek die hij nu aanheeft enkele andere trainingspakken gehaald dus ik hoop dat hij wat langer in Nederland blijft. Bij mij thuis zodat ik hem elke minuut kan zien.

Terwijl Ouassim en Naoufal al de zaal zijn ingegaan wacht ik op Ouassila die bezig is met haar hemd in de broek dat ze aanheeft te stoppen. "Deze hemd is te klein. Veel te klein" uit ze geïriteerd als haar hemd alweer naar buiten springt. Ik vertel haar dat ze haar broek wat hoger moet zeggen, maar als dat ook niet lukt besluiten we om een van de vesten te pakken die Naoufal net heeft gekocht. Hij gaat sowieso niet boos worden en anders kan ze het hem hierna terug geven. Ouassila draait zich om naar de spiegel waarna ze een hele rondje draait en zich vervolgens goedkeurt. Zijn vest valt over haar kont en met de legging die ze dan draagt ziet het er gek genoeg wel goed uit."Laten we gaan" uit ze als ze haar knot heeft verandert in een hoge staart.

We lopen de kleedkamer uit waarna ik een lange gang te zien krijg. Ik heb buiten gezien dat hier niet alleen een bokst ruimte is, maar ook een zwembad, voetbal-en fitness ruimte. Ik denk dat er wel meer dingen zijn, maar ik kon niet alles zien. Door de bordjes die er hangen komen we zonder al te veel moeite in de boks ruimte dat niet té groot is. De trainer van Ouassila loopt meteen naar ons toe als hij haar ziet. "Ouassila, werd tijd hé" Ze glimlacht verlegen en knikt dan "Ik heb echt geen tijd meer en als ik tijd heb heb ik geen zin" Haar trainer ziet er nog jong uit. Ik schat hem nog geen vijfentwintig. Hun gesprek volgt en na niet eens vijf minuten later gaat zijn blik naar mij. Alsof hij mij nu pas opmerkt strekt hij zijn hand naar mij toe "Oh hey, Ayoub" Ik neem zijn hand aan "Ouiam" stel ik mezelf voor uit beleefdheid. Zijn hand zweet dus trek ik die meteen ook weer terug. "Laten we gaan Ouassila" uit ik als ik zie dat hij blijft kijken. Ik wacht niet tot dat ze instemt en zonder hem nog één blik te geven loop ik weg terwijl ik mijn hand veeg aan mijn shirt. Shit ik moet die eigenlijk nu wassen.

"Ouiam, wacht!" Ik stop en draai me om. "Hij is mooi he, wollah ik wil ook zo een man als hem en anders trouw ik niet. Jammer dat hij getrouwd is anders had ik hem wel gefixed" Ik begin maar niet over hun leeftijdsverschil en pak handschoenen die er liggen. Ouassila doet hetzelfde en stelt voor om samen te gaan sparren. Ik stem en niet veel laten groeten we elkaar af. "Ik ben echt moe, wollah moet echt snel weer iets aan mijn conditie doen" uit ze terwijl ze gaat zitten om een bankje. Ik zeg maar niks over mijn eigen conditie en ga naast haar op het bankje zitten. Ze knikt naar een plek en glimlacht. Ik draai me om en zie Ouassim en Naoufal tegen elkaar sparren, maar dan in de ring. "Als Ouassim geen kampioen word, word mijn neef het" We volgen hun wedstrijd totdat Ayoub aangeeft dat het wel goed is. Het is gelijk, maar ik denk dat het het komt omdat ze elkaar beiden geen pijn willen doen.

"Naoufal he.." ik draai me om als ze stopt. Ik vang haar blik en zie dat ze lacht "Ik zie wel hoe je naar hem kijkt" Een vormt een onbewuste glimlach rondom mijn lippen bij het ontvangen van haar woorden. Automatisch gaat mijn blik hem, maar ik draai mijn hoofd alweer naar Ouassila. Ik haal enkel mijn schouders op terwijl ik mezelf voel kleuren. Hij heeft mij echt gek gemaakt. Ik kan sinds gisteravond enkel aan hem denken...

-