Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

45.

45.

-

Op het moment dat ik met mijn broek opgehesen heb, word de deur geopend. Wow, geluk. Mijn blik vliegt naar het persoon dat er staat. Het is Chams.

Een glimlach vormt zich rondom mijn lippen waarna er ook al snel een lach vormt bij hem. Ik mag hem. "Je zit hier al de hele tijd. Kom je?"

Bij het horen van zijn woorden schud ik vrijwel meteen mijn hoofd. Naoufal gaat het sowieso niet goed vinden, dat één. Twee, is dat het super awkward word, want er zit een derde vriend in de woonkamer, die ik dus helemaal niet ken."Ik moet mijn huiswerk nog maken" lieg ik. Huiswerk, hmm. Nu ik zo denk, vind ik dat ik gewoon mijn hele jaar heb verpest. Ik heb nog één maand, maar of ik het echt ga halen? No. Ik heb het echt verpest.

Zuchtend draai ik me dan om naar het kast waar al mijn spullen in zitten, om vervolgens het kastdeur te sluiten. Ook een teken aan Chams, dat hij kan vertrekken. Hij snapt duidelijk de teken niet. Hij loopt naar binnen, waarna hij plaats neemt op het bed. "Hoe ga je je huiswerk maken? Ik zie niet echt iets"

Met die woorden valt hij ook meteen achterover in het bed. "Mooie uitzicht heb je wel" volgt hij dan meteen. Ik knik, en besef dan ook meteen dat hij het niet heeft gezien, aangezien zijn hoofd de andere kant op is.

Als hij na enkele secondes alles in zich heeft genomen, gaat hij in één keer meteen rechtop zitten. "Huiswerk kan nog altijd wachten. Toch?"

Voordat ik het weet, heeft hij mij al bij mijn arm. Ik schraap mijn keel, om iets te zeggen, maar net op dat moment word ik meegetrokken door Chams, wat een hevige pijnscheut oplevert bij mijn buik.

Kreunend pak ik met mijn andere hand mijn buik vast, en terwijl mijn ogen nog gesloten zijn, voel ik hoe Chams mij loslaat. "Ewa, je moest haar alleen halen!" hoor ik de stem van Naoufal, vervolgd door voetstappen.

"Sorry!" ik knik, dat het al goed is. Dat is duidelijk niet genoeg. Hij plaats zijn hand op mijn schouder, waarna zijn kijkers de mijne ontmoeten. "Wollah, het spijt me. Ik- ik was nogal enthousiast. Sorry -Sorry"

Ik glimlach om zijn soortgelijke bezorgdheid. "Het is goed, echt." "Oké, wil je toch nog wel mee naar de woonkamer, of wil je ter...." "Hayeck broer" zijn stem laat ons beide schrikken. Snel herstel ik mezelf. "Ik ga terug naar binnen"

"Nee, je zit er al de hele dag. Ga er op het minst één uur uit."
Gek genoeg laat zijn stem mij weer schrikken. Mijn blik glijd naar hem, maar ik kan er verder niks vanuit lezen. Snel knik ik. Shok.

"Kan je wel lopen, moet je optillen?"

Zuchtend loopt Naoufal weg, bij het horen van Chams woorden. Ik negeer het, en schud mijn hoofd dan lachend. Hij voelt zich echt schuldig.

Als we dan de woonkamer in zijn, zie ik inderdaad het onbekende. Oké, ik doe net alsof het mijn huis is. Ik ben onbekend voor hem. Zijn blik valt meteen op mij, waarna er bij hem een glimlach vormt. Oké, waarom heeft Naoufal geen vrienden die hetzelfde karakter als hem hebben. Zoiets had ik serieus verwacht. Ik glimlach zwak terug, waarna ik meteen naast Chams op de bank ga zitten. "We gaan verder. Wiens beurt is het?"

"Ouiam' beurt" meteen kijk ik Chams alweer aan. "Ik kan niet spelen. Speel jij maar"

De controller word in mijn hand gedrukt. "Jawel, ik ga je helpen"
Met deze woorden word het spel gestart. Snel kijk ik nog wie de andere controller vast heeft. De onbekende, waarvan ik
onbekend ben. Oké.

"Je gaat wel winnen, hij is slecht" zijn de woorden van hem. Als er groot een '0' tevoorschijn komt op beeld, trekt Chams meteen de controller uit mijn hand. Uit schrik geef ik een gil. Dit had ik dus niet verwacht. Zijn lach vult de ruimte, waarna er ook meteen een lach uit mijn mond komt.
"Chams, wollah. Geef die controller aan haar!" mijn blik vliegt naar hem. Zijn blik staat op het scherm, en ook bij hem zit er een glimlach. "Nee, de hele tijd doe je pussy. Ewa, nu gaan we zien!"

De spel word gespeeld, en terwijl er van alles geschreeuwd word, kan ik maar niet stoppen met lachen. Serieus, hoe lang geleden?

"Chams, mán" "Als je die controller gooit, ik zweer dat ik jou dit keer gooi"
Meteen zet Hicham zijn controller weer laag. "Wie is the king of FIFA? He, zeg mij. Kanker Hicham"

Weer vult zijn lach de ruimte, al snel volgen Hicham en Naoufal. Ja, Naoufal. Hij kan en heeft ook gelachen. Ik zweer dat als ik zeg dat zijn lach gewoon perfect is, dat ik niet lieg. Ik weet het niet, misschien omdat ik hem nooit zie lachen.

"Oké, Naoufal tegen Ouiam, omdat zij beiden slecht zijn" uit Hicham dan als ze dan uitgelachen zijn. "Ik kan helemaal niet spelen" herhaal ik dan. De controller word in mijn handen gedrukt. "Ik help je wel" "Helpen, niet de controller afpakker!" zijn de woorden van Hicham. "Hou je bek en start het spel"

Als er alweer een grote '0' verschijnt op het beeldscherm, voel ik Chams handen op de mijne. Een shok gaat er door mij heen. Oké, focus. Het is maar Chams.

Eigelijk speelt hij. Hij drukt en stuurt steeds, terwijl mijn vingers onder liggen. Ikzweer dat het niet goed voelt, maar ik kan mijn handen ook niet zomaar wegtrekken.

Als laatst heeft Naoufal toch gewonnen. "Wie noem jij slecht- wie?" zijn meteen zijn woorden, wanneer er te zien is dat hij gewonnen heeft. "Kan niet! Wollah, er is iets fouts!"

"Hou je kanker bek vriend. Ikzweer ik heb gewonnen. Of kan je niet tegen je verlies?" Chams haalt zijn schouders op, waarna hij zijn controller wegzet. "Maakt verder niet uit. Naoufal heeft eerste keer gewonnen, ik gun het jou. Laten we gewoon izjen film kijken. Ik heb geen zin meer in FIFA"

-

Ik weet het! De volgende deel zal iets boeiender zijn (denk ik)

Ik wil jullie ook allemaal vragen om aMillionWritings te volgen en haar boek te lezen genaamd: The payback.

https://my.w.tt/UiNb/teNuhjtRYI

Xx