Hopelessly Devoted (Under Revision)

CHAPTER 10

Anya's POV

Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko at nasabi ko ang bagay na iyon kay Xavier, ngunit bago ko pa man pagsisihan ang lahat ay pinadama na kaagad nito ang bagay na matagal na panahon ko na rin gustong maramdaman... Ang sumaya.

"Ang bilis naman lumipas ng oras... May gusto ka pa ba'ng puntahan, Anya?"

Tanong nito habang sabay ang aming mga paa sa bawat paghakbang sa gilid ng basang kalsada, isang matamis na ngiti ang ibinigay ko dito saka ako huminto at hinarap siya ng tuluyan

" Wala... Wala na... "

Halos pabulong kong sabi dahil unti-unti'y nararamdaman ko nanaman ang pagsikip ng aking dibdib, gamit ang nanginginig kong mga kamay ay kinuha ko ang palad nito at marahang piniga

"Xavier, thank you, ha?"

Nanginginig ang boses kong sabi rito, he also smiled at me

"Walang anuman, Anya. Sure ka ba na nabusog ka sa kinain natin ngayong gabi?"

He asked and I nodded my head

"Sobra."

Sambit ko saka mariing itinikom ang aking mga labi

"Sobra-sobra Xavier"

Sobrang saya ko.

Dugtong ng aking isipan dahil tuluyan nang nabuwal ang luha sa aking mga mata, agad ako nitong ikinulong sa mga bisig niyan habang parehong nasa tapat ng puso ko namang ang mga palad ko, it's being painful as time pass by

"Uwi na tayo..."

Bulong ko dito dahil halos hindi na ako makahinga sa sobrang sikip ng dibdib ko

"Tara na, kailangan mo ng magpahinga"

Xavier held my right hand, nagpatiuna ito ng lakas habang hila lamang ako sa kaniyang likurang, nakaka-ilang hakbang pa lamang ang nagagawa naming dalawa nang tuluyan ng hindi kinaya ng katawan ko ang sakit, napaluhod na lamang ako sa gilid ng kalsada, tulad ng dati ay parang nabibingi nanaman ako at ang sunod-sunod ko lamang na paghinga ng malalim ang naririnig ko

Xavier is panicking infront of me until he carry me in bridal way, he is running.

"Anya, don't close your eyes ok? I'll get you to the hospital"

I heard him say in an echo way, I just nod in response habang namimilipit sa sakit ang buo kong pagkatao

Xavier is just running and running when he suddenly stop, a loud screeching noise engulfed the surroundings

"Fuck what did you do to her?!"

That familiar voice.

"Omg! Is that Anya?"

With Chella, of course.

Mabilis na naagaw ako ni Drew mula sa pagkaka-karga sa akin ni Xavier, he, then enter me to his car for the first time of our married life

Narinig kong muli ng sumakay sa loob si Drew at Chella, I am waiting for Xavier but Drew started to drive without him

" X-Xavier... "

Paos kong wika but no one answered me, ilang segundo akong namilipit sa sakit at pilit itong ininda hanggang sa huminto ang sasakyan

"Si... X-Xavier... "

Muling tanong ko

"Stop asking Anya!"

"What the hell Drew? Bakit mo ako bumaba sa bus station? We're supposed to spend this night on baguio together!"

I heard Chella cried na lalong nagpahirap sa'kin huminga

" Go there first."

Drew answered and started to drive away as fast as he can

Pinilit kong umupo mula sa passengers' seat

"Si Xavier Drew, w-why d-did you--"

"He fucking deserve it Anya! After what he did to you! So shut up and I'll drive you to the nearest hospital!"

Hindi na ako naka-angal pa lalo't mabilis kaming nakapasok sa gate ng hospital, mabilis ang mga kilos ni Drew at masyadong marahas ang paraan nito ng pagkakabuhat sa'kin

He shouldn't know that I have this disease.

Nang maihiga na ako sa naka-abang na patient's bed ay agad ko itong itinulak palayo

"Go. I don't need you h-here"

And it's a lie, Drew. I will always need you in everything but you should not know what I'm suffering.

Hindi ko alam kung guni-guni lamang ba ang sakit na dumaloy sa mga mata nito habang hila ako na mga nurse palayo dito ngunit hindi ko na inintindi pa, agad kong itinakip ang parehong palad ko sa aking mga mata saka hinayaang dumaloy ang luha ko.

A minute passed I don't know what happened to me, nagising na lamang ako sa loob ng isang kwarto, then a doctor came in, he smiled at me so do I.

"Don't you have any guardian?"

He asked na ikina-iling ng ulo ko

"Ok...Is it alright for you to know your situation now?"

" Yes. I already know but now I don't know how severe it is"

" It's more than that severe thing Miss, 20% of your heart is only fighting"

He paused for a moment and stare at me

"Two weeks, that's your left days before that please submit this form agreeing to conduct a surgery"

Sambit nito saka iniabot sa'kin ang kapiraso ng papel, a door suddenly open and there's Xavier, hinihingal ito halatang tinakbo lamang ang distansya mula sa pinanggalingan niyan hanggang hospital, agad itong lumapit sa'kin at ikinulong ako sa kaniyang mga bisig

"I'm sorry I let that fucking monster to take you here Anya"

Tanging tango lamang ang naisagot ko dito, hindi pa rin niya ako binitiwan, Xavier softly patted my head

"Andito na ako, I'm here Anya, I won't leave you"

With those gesture and words I melted. Ginatihan ko rin ito ng yakap, I cried on his chest, I cried so hard, I cried in pain.

"I only have two weeks Xavier...two weeks to live"

I suddenly said. Bumitaw ito at hinarap ako

"Do the surgery Anya, you can do it."

Then what? Live on this miserable life again?

Umiling ako duro

"I can't, I just can't Xavier."

I said in tears, he firmly held my hand

"You can. I know you can Anya!"

"Maiwan ko muna kayo upang mapagusapan niyo ng maayos iyan"

The doctor said

" I know I may sound unfair to you, to Eshell and Gaze but I don't want to live again Xavier."

Kita ko ang gulat sa mga mata nito

"I don't want to open my eyes again loving the same person, I don't want to breath again going crazy about the same person because I know, I will never forget him until my breath lasts again...I love Drew but now, if I'm going to live my new life...I'll wish to heaven na sana hindi ko maalala kung paano ko siya mahalin. Kasi mahal ko din ang sarili ko, at ayoko na ulit masaktan ng ganito."