Χάρι Πότερ : Η αγάπη ενός θανατοφάγου

Μάλον ναί

Περίμενε μέχρι να κοιμηθούν οι γονείς του και τότε έστειλε με τον Αντριάν γράμμα στην Ναρκύσσα ότι την περιμένει << κακομοίρη μου έστι και σε καταλάβουν οι δικοί μου κάικες δεν θα σου αφήσω ούτε ένα φτερό >> η κουκουβάγια πέταξε απο το ένα παράθυρο στο άλλο έδωσε το γράμμα στην Ναρκύσσα και αυτή πήγε προσεκτικά στο διπλανό δωμάτιο που ο Λούσιος την περίμενε πίσω απο την πόρτα την άρπαξε στην αγκαλιά του άκι της έκλεισε το στόμα για να μην τσιρίξει << μην φοβάσαι εγώ είμαι >> της είπε και την γύρισε προς αυτόν << με τρόμαξες >> του ψευτο παραπονέθηκε << μου έλειψες >> της είπε και την φίλησε ,το φίλη του ήταν γλυκό, μεθυστικό δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ. Οταν έμειναν χωρίς αναπνοή χωρίστηκαν αυτός μετά απο κάποιες σύντομες αναπνοές την σήκωσε στα χέρια του και την μετέφερε στο κρεβάτι,  της έλυσε την μαύρη σατέν ρόμπα που φορούσε της την έβγαλε και την πέταξε στην άλλη άκρη του δωματίου τον τράβηξε στην αγκαλιά της και τον φίλησε ήθελε να χαθεί και πάλι μαζί του σε άγνωστους ωκεανούς. Κοιμήθηκαν αγκαλιά και ξύπνησαν λίγο πριν της 7 το πρωί εκείνη πήγε στο δωμάτιο της και κανόνισαν να περάσει απο εκεί σε 10 λεπτά για να κατέβουν στην τραπεζαρία για πρωινό. Κατέβηκαν και βρήκαν τον Ντράγκο και την Αδελαΐς να τους περιμένουν << καλημέρα παιδιά πως κοιμηθήκατε?? >> << πολύ καλά πατέρα εσύ >> << και εγώ παιδί μου >> έκλεισαν την καθημερινή τοπική συζήτηση με ένα χαμόγελο στα πρόσωπα και των δύο << εσύ Σίση γλυκιά μου πως κοιμήθηκες >> την ρώτησε η Αδελαΐς << πολύ καλά κυρία Αδελαΐς ευχαριστώ >> της απάντησε χαμογελαστή πράγμα που έδειχνε οτι έλεγε την αλήθεια. Μόλις τελείωσαν το πρωινό τους βγήκαν για μία βόλτα στον πραγματικά τεράστιο κήπο του μεγάρου Μαλφόι κάποια στιγμή έπιασε βροχή αλλά αυτό δεν τους πτόησε καθόλου αντίθετος την κυνήγησε μέσα στην βροχή, έπεσαν και οι δύο στο χώμα δεν τους πήραξε που είχαν γίνει όλο λάσπες αυτοί παρέμεναν εκεί αγκαλιασμένοι << Σ αγαπάω >> της φώναξε τόσο δυνατά που η φωνή του αντήχεισε σε όλο τον κήπο << κι εγώ >> φώναξε και αυτή όσο πιο δυνατά μπορούσε, σηκώθηκαν και πήγαν στο εσωτερικό του μεγάρου ευτυχώς δεν τους είδε κανείς πηγαν στα δωμάτιά τους άλλαξαν και περασαν την υπόλοιπη μέρα αγκαλιά δίπλα στο τζάκι μέχρι που ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στο Χόγκουαρτς

      1 ½ χρόνο αργότερα ( περιπου )

Της έμεναν αλλά τρία μαθήματα πριν τελειώσει με τις ΕΔΕΜ (ενα είδος εξετάσεων μαγιάς που το δίνουν οι μαθητές του τελευταίου έτους πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς κάτι σαν της δικές μας πανελλήνιες) και λιγότερο απο 1 μήνας μέχρι τον γάμο της έτσι ζήτησε άδεια απο την καθηγήτρια Μακγκόνακαλ να την αφήσει να πάει για το Σαββατοκύριακο στο Μέγαρο Μαλφόι για την τελική πρόβα του νυφικού της ( δεν τα είχε βρεί ακόμα με τους γονείς τις αλλά μιλούσε και βρισκόταν αρκετά συχνά με τις αδελφές της) η Μινέρβα την άφησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκείνο το Σαββατοκύριακο στο μέγαρο ήταν οτι καλύτερο της είχε συμβεί αν εξετάσεις τις λίγες ώρες που έφαγε με τις πρόβες του νυφικού κατά τα άλλα ήταν όλη την μέρα και την νύχτα μαζί του, την μέρα έκαναν μεγάλους περιπάτους και βόλτες με τις σκούπες και τις νύχτες ταξίδευαν σε άγνωστα μέροι που ανακάλυπταν κάθε φορά απο την αρχή, η στιγμή του αποχωρισμού ήταν αρκετά οδυνηρή και για τους δυο το μόνο που τους παρηγορούσε ήταν ότι θα ήταν για πολύ λίγο.
Αύριο θα έδινε το προτελευταίο μάθημα και σε τρείς μέρες το τελευταίο αυτό ήταν το μόνο που την κρατούσε για να μην πάρει την σκούπα της και πετάξει μέχρι την αγκαλιά του αυτό και το φίλτρο που είχαν πιεί όταν της τραγούδαγε ένα τραγούδι το άκουγε και ας ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου το ίδιο συνέβαινε και με αυτή οταν τραγουδούσε κάτι για αυτόν όταν το δοκίμασαν πρώτη φορά είχε μείνει άφωνη πραγματικά είχε μεγάλο ταλέντο στην αλχημεία.
Προχωρούσε για να πάει στο μάθημα όταν άρχισε να ζαλίζεται και ξαφνικά τα πάντα έσβησαν γύρω της λίγα λεπτά αργότερα ήταν καθισμένη σε μία καρέκλα την ειχε βάλει να καθήσει εκεί η Λίλα μαζί με την Τίνα αφού ήταν οι μοναδικές που ήταν παρούσες στο περιστατικό μετά απο τα τοπικά είσαι καλά κ.τ.λ τις διαβεβαίωσε ότι μπορεί να γράψει και πήγαν στην τάξη, έγραψε πολύ καλά ηταν σίγουρη πως είχε περάσει και αυτό το μάθημα οπως και τα προηγούμενα. Με το που τελείωσε πήγε να βρεί την καθηγήτρια Μακγκόνακαλ για να της αναφέρει το πρωινό περιστατικό και της υποψίες της. Χτύπησε την πόρτα << περάστε >> ακούστηκε απο μέσα η φωνή της Μινέρβα << οοο Ναρκύσσα γλυκιά μου πως και από'δω μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι ?? >> είπε η Μακγκόνακαλ << Βασικά ναι θα μπορούσατε πιστεύω >> είπε κάπως διστακτικά η Ναρκύσσα << λοιπόν τι είναι αυτό που θές πες μου >> την παρότρυνε η Μινέρβα << να το πρωί πρίν την εξέταση στα φίλτρα είχα μια έντονη ζαλάδα και μια λιποθυμία >> είπε και κατέβασε το κεφάλι << και να μαντέψω πως μάλλον δεν ήταν απο το άνχος >> είπε βλέποντάς τη να σκύβει το κεφάλι << Ναρκύσσα θα σου κάνω μία ερώτηση και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά - κούνησε το κεφαλή της καταφατικά - είσαι έγκυος ?? >> ρώτησε με ανεξιχνίαστο βλέμμα << μάλον ναί >> είπε και ξέσπασε σε κλάματα << έλα κοριτσάκι μου μην κλαίς ένα παιδί είναι ευτυχία και πόσο μάλλον στην δικιά σας περίπτωση που αγαπάτε τόσο πόλη ο ένας τον άλλο >> την παρηγόρησε ενώ την κρατούσε στην αγκαλιά της << έλα τώρα σκούπισε τα ματάκια σου και πάμε >> << που να πάμε >> ρώτησε  << σε έναν γιατρό φίλο μου θα τηλεμεταφερθούμε μέχρι εκεί και με τον ίδιο τρόπο θα γυρίσουμε πίσω >> η Ναρκύσσα ακολούθησε την Μινέρβα στον γιατρό ο οποίος της ανακοίνωσε ότι είναι μόνο δύο εβδομάδων έγκυος τις είπε κάποια πράγματα που πρέπει να προσέχει και της συνέστησε να ξαναπάει για να ελέγχουν αν όλα πάνε καλά αφού είναι η πρώτη της εγκυμοσύνη μετά γύρισαν στο Χόγκουαρτς έφαγαν οι δύο τους βραδυνό στο γραφείο της Μινέρβα και μετά πήγαν για ύπνο. Δύο μέρες μετά έδωσε και το τελευταίο μάθημα ενώ το επόμενο βράδυ μετά το τέλος τον εξετάσεων έληξε και η σχολική χρονιά,  είχε πάρει σε όλα τα μαθήματα εξωτερικούς βαθμούς και τώρα κρατούσε στο χέρι της το απολυτήριο της και προχωρούσε προς τον κοιτώνα της μάζεψε και τα τελευταία πράγματα και με λιγα δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησε το δωμάτιο που τα τελευταία 7 χρόνια είχε γίνει το δωμάτιό της πέρασε και κοντοστάθηκε και λίγο στο εντευκτήριο του Σλίδεριν στο μέρος που για 7 χρόνια είχε γίνει το μικρό τους σαλονάκι κι άλλα δάκρυα πήγε και αποχαιρέτησε τους καθηγητές και μετά πήγε στο γραφείο της Μακγκόνακαλ για να αποχαιρετήσει την γυναίκα που τα τελευταία 7 χρόνια είχε γίνει μάνα της την αγκάλιασε και την κάλεσε την Κυριακή το βράδυ στο μέγαρο Μαλφόι για να δειπνήσουν όλοι μαζί τέλος πήρε την σκούπα της και όταν απομακρύνθηκε λίγο σταμάτησε για να δεί το μέρος που για 7 χρόνια έγινε το σπίτι της.
Εφτασε το ίδιο βράδυ στο μέγαρο στην πύλη την περίμενε ο Λούσιους, η Αδελαΐς και ο Ντράγκο προσγήωσε την σκούπα της και έτρεξε στην αγκαλιά του Λούσιου << μου έλειψες >> της ψιθύρισε στο αυτί << και μένα >> του είπε στον ίδιο τόνο μετά αγκάλιασε την Αδελαΐς και τον Ντράγκο που της έδωσαν τα συγχαρητήριά τους για τους εξωτερικούς βαθμούς της. Πέρασαν στο εσωτερικό του σπιτιού και πήγαν στην τραπεζαρία έφαγαν ένα πλουσιοπάροχο γεύμα και ήπιαν κόκκινο κρασί κάποια στιγμή στην διάρκεια της νύχτας η Ναρκύσσα κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να τους αποκαλύψει την εγκυμοσύνη της έτσι σηκώθηκε όρθια και είπε << θα ήθελα λίγο την προσοχή σας παρακαλώ - είπε και όλοι κάρφωσαν τα βλέμματά τους πάνω της - πρίν 4 μέρες έμαθα...>> σταμάτησε εκεί δεν ένοιωθε ακόμα έτοιμη να πεί παρακάτω << τι έμαθες αγάπη μου ?? >> ρώτησε με εμφανή περιέργεια ο Λούσιους << έμαθα - ήπιε μια γουλιά απο το κρασί της - έμαθα οτι... ειμαι έγκυος >> είπε τελικά και όλοι σάστισαν πρώτος ο Λούσιους κατάλαβε τι είχε πεί << τι εννοείς είσαι έγκυος >> την ρώτησε << αυτό που κατάλαβες οτι σε περίπου 9 μήνες θα αποκτήσουμε ένα μωρό >> την άρπαξε στην αγκαλιά του και άρχισε να την στροβιλίζει το γέλιο της ακούστηκε γάργαρο και δυνατό η Αδελαΐς σηκώθηκε και πλησίασε την κοπέλα που σε λίγους μήνες θα έφερνε στον κόσμο το εγγόνι της την αγκάλιασε δακρυσμένη και της ευχήθηκε το ίδιο έκανε και ο Ντράγκο Μαλφόι αγκάλιασε την νύφη του και τον γιό του και τους ευχήθηκε να ζήσουν ευτυχισμένοι και να γεμίσουν αυτό το σπίτι με παιδιά.

                                                                       

Και αυτο το κεφάλαιο έφτασε στο τέλος του

Ερώτηση : με ποιό χαρακτήρα του Χάρι Πότερ πιστεύετε ότι ταιριάζετε περισσότερο και γιατί όχι ποιός σας αρέσει με ποιόν έχετε περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά

Εγώ με την Ερμιόνη έχουμε και οι δύο ενα θεματάκι με τα μαλλιά μας ενώ αυτά καταβάθος θέλουν να στρώσουν εάν δεν τα δέσουμε κάπου σταθερά το βράδυ ( κομοδίνο π.χ)  κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αν μας ρωτούσες που θα θέλαμε να ήμαστε αυτή την στιγμή η απάντηση θα ήταν σε μία βιβλιοθήκη, για κανένα λόγο δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως γίνετε κάποιος να μην αγαπάει τα βιβλία,  καμία φορά παραπέμπουμε το λεκτικό στάδιο και περνάμε απευθείας στην πράξη ( βλέπε στην ταινία ο αιχμάλωτος του Αζγκαμπαν μπουνιά στον Μαλφόι πριν τον αποκεφαλισμό του ωραιόραμφου),  δεν διστάζουμε ποτέ να συν εφεύρουμε τους φίλους μας οταν λένε παράλογα πράγματα ,συχνά μας κατηγορούν ότι έχουμε ξινό ύφος αλλά τι φταίμε εμείς αν κανείς γύρω μας δεν βάζει το μυαλό του να δουλέψει ?, μετά θυμόμαστε όλα όσα έχουμε κάνει και γελάμε με την ψυχή μας.

Αυτό το κεφάλαιο είναι μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο γιατί εχει 1570 λέξεις. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο φιλιά.

                                         Χαρούλα Τσόλη

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆