[6 yıl önce,9 Haziran]
"Thomas,bugün baban geliyor."diye bağırdı annesi.
Thomas sonunda örtüsünü kaldırdı.Etrafını korku salmıştı.
"Ba-babam mı?"dedi titrek bir ses ile.
Annesi odasına girdi."Üzgünüm tatlım.Çok üzgünüm.Ama artık seni görmek istiyormuş."dedi annesi.
"Ya tekrar seni döverse anne?Neden ayrıldığınızı unuttun mu?"dedi Thomas.
Annesi iç çekti."Biliyorum tatlım.Ama o olaydan sonra evimiz yıkıldı.Paraya ihtiyacımız var ve baban...Baban bizimle yaşamasına izin verirsek bize maddi yarımda bulunucağını söylüyor."
Annesi ağlamaya başladı.Bunu gören Thomas'da ağlamaya başladı.Hayatından nefret ediyordu.
2 yıl önce yaşanan olaydan sonra hayatında hiç bir şey iyi gitmiyordu.En iyi arkadaşını kaybetmişti.Hatta ona aşıktı.O zamanlar her ne kadar bunu fark etmemiş bile olsa,şimdi bazı şeylerim farkına varmıştı.
Şimdi ise küçükken annesini döven ve sarhoş olup oğlunu döven adam onlarla kalmak istiyordu.
[saat 21:37]
Thomas tekrar yatağında yatıyordu.Korkuyordu.Belki de uzun bir süre sonra gerçekten korkuyordu.
O sırada kapı çalındı.Thomas'ın ağzından küçük bir çığlık kaçtı.
Babası gelmişti.
Thomas annesin "Hoşgeldin..."dediğini duydu.Hızlıca yatağından kalktı.
"Oğlum nerde?!"diye bağıran babasının sesi,onu geçmişe götürdü.
Yavaş adımlarla kapıya doğru yürüdü.Babası hiç değişmemişti.
"Merhaba baba."dedi Thomas elinden geldiği kadar soğuk bir sesle.Ve babası onu şaşırtıcak bir şey yaptı.Kollarını açtı.
"Gel babana."dedi babası.Thomas ürktü.Bu daha önce olmamış bir şeydi.
Babasının önüne geçti.Babası ona kocaman gülümsedi.Thomas bir an gelen özlemle babasına sarıldı.Her ne kadar babası ona sayısız kez ondan nefret ettiğini söylemiş olsa bile sonuçta Thomas henüz 12 yaşındaydı.Sevgiye ihtiyacı vardı.
Babasına sarıldığı an aklına Dylan geldi.Ona sarıldığı zamanlar geldi.Bir çığlık attı ve babasından ayrıldı.
"Sen kimden kaçıyorsun?"dedi babası.Thomas'ı yakasından yakaladı ve zorla sarıldı ona.
Thomas ağlamaya başladı.Ama ses çıkarmadı.
"Lütfen onu bır-"
"Sen karşıma!"diye bağırdı babası annesine.
Adam kocaman cüssesi ile kapıyı yarıp geçti.Salona girdi ve kanepeye yattı.
Annesi adama döndü."Burda ne kadar kalıcaksın?"diye sordu.
"Fikrimi değiştirdim.Burda kalmıyorum."dedi babası.
Thomas'ın içini umut sardı.
Fakat sonra babası."Burda kalmayacağım çünkü Thomas'ı alıp gidiyorum.Ve sen gelmiyorsun."dedi adam eski karısını göstererek.
"Ne?!"diye cırladı annesi."Bunu yapamazsın!Oğlumu benden alamazsın!"
Thomas'ın etrafını bir kez daha korku sardı.
Babasında kalmak mı?Bunu asla istemezdi.Kim bilir babası ona neler yapardı.Belki de Dylan'a davranıldığı gibi davranılardı.
"Ben burda kalmak istiyorum."dedi Thomas.Babası korkunç bir ifade ile ona baktı.
"Sana sorduğumu hatırlamıyorum."dedi.Thomas bir daha gıkını çıkarmamak üzere yemin etti.
Bu adamdan ve yapabiliceklerinden çok korkuyordu.
Ama annesi pes etmişe benzemiyordu."Asla oğlumu alamazsın.Her şeyimi aldın.Her şeyimi mahvettin.Ama sana oğlumu vermeyeceğim.Bunun için beni öldürmen gerek."
"Eğer çok istekliysen,öyle olsun."dedi babası ve kocaman ceketinden bir silah çıkardı.
Hem Thomas hem annesi korku ile bir adım geriye gittiler.
"Bana oğlumu vericeksin kadın!"diye gürledi babası.Thomas'ın gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı.
Annesini de kaybedemezdi.Birini daha kaybetmeye kalbi dayanamazdı.
"Anne."dedi ve annesine baktı."Bırak gidiyim.Lütfen."
Annesi oğluna baktı."Buna izin veremem!Bu adam...Bu adam daha sen bebekken sana vurdu.Kolunu kırdı.Thomas,biliyorum henüz çok küçüksün ama n'olur anlamaya çalış.O adamla gi-"
Thomas'ın annesi daha sözlerini bitiremeden odayı silah sesi doldurdu.Annesi sanki ağır çekimde yere düşüyordu.
Thomas izledi,izledi ve izledi.Annesi yerde yatıyordu.
"Anne?Anne kalk."dedi.Sanki konuşmuyordu.Hiç bir şey hissetmiyordu.Hatta biri onu kolundan tutup çekerken de hiç bir şey hissetmiyordu.
Annesi de ölmüştü.'Artık yaşamanın hiç bir anlamı yok.'diye düşündü.
Şimdi dışardaydı.Babası tarafından sokak ortasında sürükleniyordu.O sırada kulaklarını siren sesleri doldurdu.
Babası hızlandı.Thomas hiç bir tepki göstermiyordu.
"Kalksana çocuk!"diye bağırdı babası.Thomas gene bir şey yapmadı.
Küçücük bir çocuk için 2 kayıp,çok fazlaydı.Thomas'ın kalbi sıkıştı.Çığlık atmaya başladı.
Apartmanlardakiler tek tek dışarı çıkarken polisler etraflarını sarmıştı bile.
Fakat Thomas etrafını bulanık görüyordu.Bazı sesler duydu.Şıngırtılar,kapı çarpma sesleri.
Biri onu kucağına almıştı.Hâlâ çırpınıyordu,ama bir şey hissetmiyordu.Beyni adeta uyuşmuştu.
Sonra kendini yumuşak bir şeyin üzerinde hissetti.Rahatladı.
Ardından bir ses duydu."Her şey geçti evlat.Güvendesin."
Bunlar polislerdi.Thomas'ı kurtarmışlardı.Lâkin acısını dindirememişerdi.Acısını ondan kurtaramamışlardı.
Annesinin ve Dylan'ın acısı,sonsuza dek onun peşini bırakmayacaktı.
