Bu iki ay içinde,Dylan'ın ailesi Thomas'la olan geçmişini öğrenmişti.
Tabii aralarındaki sevgiyide.
Şimdi ise ailesinden tamamiyle nefret ediyor,onları görmek bile istemiyordu.Geçmişindeki ailesi yetmezmiş gibi bir de şimdiki ailesi tarafından dışlanmak,iğrenir biri olmak onun kalbini kırmaya fazlasıyla yetmişti.
Ne yani,bir erkek bir erkeği sevemez miydi?
"Selam."dedi babası.Dylan adamın yüzünde herhangi bir duygu görmedi.
"Selam."diye cevap verdi yine de.
Bu sefer konuşan annesi oldu."Çıkmana 1 ay kaldı.."dedi.
"Ee,yani?"dedi Dylan fakat içten içe çok heyecanlı ve bir o kadar da panik olmuş durumdaydı.
"Eesi,çıktığında o çocukla görüşmemenden emin olmak istiyoruz."dedi sert bir şekilde babası.
Duydukları karşısında tırnaklarını avcunun içine batırdı Dylan.Ailesinden ve onların pis zihniyetlerinden gerçekten nefret ediyordu.
"Bundan size ne?"dedi sinirle.
"Bize mi ne?Sen bizim çocuğumuzsun Dylan ve biliyor musun?Sırf seni düşündüğümüz ve sevdiğimiz için Almanya'ya gidişimizi erteliyoruz."dedi annesi.
Dylan önce derin bir nefes aldı,arından alayla güldü."Gerçekten sizinle gelmemi hâlâ bekliyorsunuz yani?"
"Beklemiyoruz.Çünkü zaten geliyorsun."
"Bak sen."
Babasının sinirle bakan gözleri ile karşı karşıya gelen Dylan,aniden sustu.Bu adamı sinirlendirmeyi sevmiyordu.
"Bu arada sana bir haber vermem gerek."dedi Dylan'ın annesi.
Önce babası baktı annesine,sonra başını olumsuz bir şekilde salladı."Sakın yapma."
Dylan ailesine anlamsız anlamsız bakarken annesi tekrar konuştu.
"Sır saklamak istemiyorum.Söyleyeceğim"dedi annesi ve Dylan'a baktı bir süre.
"Şu Thomas,çıkmış hastahaneden."dedi bir çırpıda.
O an,Dylan sadece mutluydu ve babasının tiksinti dolu bakışları umrunda bile değildi.
O sırada koridordan gür bir ses duyuldu."A2,süren doldu."
Bunu duyar duymaz Dylan ailesine baktı ve yapmacık bir şekilde gülümseyip arkasını döndü ailesine.
Hücresine doğru yola çıkmışken aklında tekrar Thomas vardı.
