Günümüz
"Özür dilerim."diye fısıldadı Thomas."Çok özür dilerim."
O sırada alınları birbirine yapışık olan iki çocukta,geçmişlerinde yaşanmış olayları tekrar yaşatıyorlardı.
"Seni bırakmak istemezdim.Ben...ben sana aşıktım Dylan.Kim sevdiğini bırakır ki?"dedi Thomas.
Dylan iç çekti."Sen."
Thomas'ın gözlerinden tekrar yaşlar süzüldü."Biliyorum.Ama sen orda sıkışınca ben...be-ben."
"Öldüm zanettin.Değil mi?"dedi Dylan.
Thomas başını salladı.
"Ama artık yaşıyorum.Senin yanındayım.Aynı eskisi gibi."dedi Dylan."Ama senden nefret ediyorum."
"O randevuları ben aldırtmadım.Ben geçmişi unutmak istemedim.Belki küçük anılardı ama Dylan,ne olursa olsun,ne kadar küçük olursa olsun,ben seni asla unutmak istemedim."dedi Thomas ve derin bir nefes aldı."Çünkü seni seviyorum."
Dylan 8 yıldır bu 3 kelimeyi bekliyordu.Harekete geçmesi için gereken kelimeleri.
Dylan,hayatı boyunca taşıdığı o kocaman özlemle Thomas'ın dudaklarına yapıştı.Belki aradan 8 yıl geçmişti,belki sevdiği insan onu ölümüne terk etmişti.Ama bu,duygularını değiştirmesine bir gıdım bile etkili olmadı.İlk zamanlarda ki gibi seviyorlardı birbirlerini.
Thomas,sanki Dylan'ı incitecekmiş gibi onu yavaş yavaş öpüyordu.
Sonunda ayrıldıklarında "Tekrar özür dilerim."dedi Thomas."Ama sen ordan nasıl kurtuldun?"
Dylan önce güldü,sonra alnını Thomas'dan ayırdı.Yere oturdu.Thomas'a da karşısına geçmesini işaret etti.
"Biliyorsun,ben apartmanda kaldıktan birkaç saniye sonra deprem zaten bitmişti."Thomas başını salladı.
"Ben uzun bir süre o yıkıntıların içinde kaldım.Ölmek istemiyordum.Yaşamak ve senden intikam almak istiyordum."dedi ve güldü.Kendine güldü.
"Daha sonra beni görevliler buldu.Şanslıydım.Fakat 2 bacağımda kırılmış ve ezilmişlerdi.Ayrıca bağırsaklarımda hasar almıştı.İyileşmek için elimden gelen her şeyi yaptım.1 yıl sürdü ama iyileştim."dedi ve bacaklarını salladı.
"Sonra beni yetimhaneye götürdüler.Orda sana benzeyen birini gördüm Tommy.Hatta o sendin.Ama sen beni tanımadın.Çünkü o aptal doktorlar senin hafızanı silmişlerdi.Her şeyi unutturmuşlardı."
Thomas'ın nefesi kesildi.Bunları duymak istemiyordu.Ama Dylan yardım etti.
"Ama seninle arkadaş olmadım Tommy.Sen artık 13 yaşındaydın.O grupla kalıyordun.Ben 12'ydim.O yüzden seni sadece belli günlerde koridorlarda görüyordum."
"Bu böyle devam ederken bir gün beni çağırdılar.Birileri beni ailesinde istiyordu.Ama ben yeni bir aile istemiyordum.Onlar beni alamadan ben birkaç çocukla kaçtım.Bazıları başaramadı ama ben başardım."
O sırada Thomas,Dylan'ın gözlerinde bir şey gördü.Kısa sürdü,ama bir şey gördüğüne emindi.
"Ama daha küçücüktüm,ne yapabilirdim ki?Zaten sonra beni buldular.Oraya geri götürdüler.O aileye verdiler."
"O aile iyiydi.Beni gerçekten seviyorlardı ama benim aklımda sadece sen vardın.Her zaman ki gibi..."dedi ve kıkırdadı.Ama bu hastalıklı bir kıkırdamaydı.
"17 yaşıma girmeme haftalar kala,Almanya'ya taşınmak istediklerini öğrendim.Buna izin veremezdim.18 ime gelip seni bulucaktım.Sen zaten ben 17 iken 18 olduğun için çoktan ordan ayrılmıştın."
"Kaçtım.Bir kez daha senin yüzünden kendimi sokaklarda buldum.Sana olan sevgim yüzünden kaçtım.Sana olan nefretim yüzünden kaçtım.Buraya seni öldürüceğime yemin ederek geldim."dedi Dylan.
"Beni öldürmek mi?"dedi Thomas.İnanmıyordu.Dylan böyle bir şey yapmazdı.Değil mi?
"Sen,benim hayatımı mahvettin.Benim de senin hayatını mahvetmem gerek."diye yanıtladı soğuk bir şekilde Dylan.
"Bak Dylan.Ben,senin yaşadığını bilmiyordum.O siktiğimin doktorları benden anılarımı alana kadar,ben her ayın 7 si seni andım.Her zaman.Bu kadarla da kalmadı.Annemde öldü.Babam tarafından öldürüldü."Thomas sinirlenmeye başlamıştı.Her şey yavaş yavaş aklına geliyordu.
"Tek kendi hayatının mı mahvolduğunu düşünüyorsun?O zaman bencilin tekisin!Evet,belki seni orda ölümüne terk ettim.Ama seni kurtarma şansım yoktu!ANLIYOR MUSUN?!SÜREKLİ BENİ SUÇLAYACAĞINA BİR DE OLAYA BU YÖNDEN BAKMAYA NE DERSİN?!"diye gürledi Thomas.Farkında olmadan ayağa kalkmıştı.
Dylan ise ifadesiz bir şekilde Thomas'a bakıyordu.Thomas nefes nefese kalmıştı.Sustular.Kimse konuşmuyordu.Odayı sadece nefes sesleri dolduruyordu.
Dylan da yavaş yavaş ayağa kalktı.
"Seni suçladım,çünkü aşık olduğum insanın beni ölümüme terk etmesi,annemin kemer izlerinden bile daha çok canımı yaktı."
