She Came Back

Hoofdstuk 19: Onbewuste jaloezie

Joris kijkt me vol verwarring aan en ik staar nonchalant terug. "Wat zei je daar..?" Vraagt hij voorzichtig met gefronste wenkbrauwen. "Laat ook maar," Zeg ik. "Blijf hier, ik ga Felice halen." Beveel ik, al bedenk ik me net dat dat nogal een domme uitspraak was... Waar zou hij dan überhaupt naartoe kunnen gaan? Ik loop de tent uit en buiten zit Felice bij het kampvuur samen met Diana en Maan te praten. Ik loop naar haar toe en ze kijkt me met een vragende blik aan, "Is er wat?"

Ik haal mijn schouders op. "Op zich wel ja... Joris is wakker." Zeg ik rustig en ze staat gelijk op. "Echt waar? Hoe gaat het met hem? Wat heb je tegen hem gezegd?" Vraagt ze nieuwsgierig en een beetje bezorgd. "Oh ik heb hem zonnestraal genoemd en hem een goeiemorgen gewenst, hij is verward nu..." Zeg ik en Felice rolt haar ogen voordat ze mij weer de tent in sleept.

Daar zit Joris overeind in het bed, en het lijkt erop uit dat hij al wilde vertrekken, ook al heb ik hem verteld dat hij hier moest blijven. Hij kijkt mij even geïrriteerd aan maar draait dan zijn hoofd naar Felice, die al een kruk heeft gepakt en die naast zijn bed heeft geplaatst en er dan op is gaan zitten. "Hoe gaat het met je? Kan je ons misschien vertellen wat er gebeurd is, als je je dat nog kan herinneren...?" Vraagt ze voorzichtig en ik frons, wat een beleefdheid zeg, voor één of andere hond uit Firjen...

"Eerst wil ik weten waar ik ben." Zegt hij serieus en ik slaak een geïrriteerde zucht. Felice geeft me een waarschuwende blik voordat ze zich weer richt tot Joris, "Je bent nog steeds gewoon in Firjen, we hebben je bewusteloos gevonden in de sneeuw." Legt ze rustig uit, en zo te zien blijkt er een lichtje te branden bij Joris. "Ja, dat kan goed kloppen..." Zegt hij terwijl hij geen oogcontact maakt. "Kan je mij vertellen hoe dat zo gekomen is?" Vraagt Felice vol met medeleven, en ik moet er bijna van kokhalzen. Wat een hoop emotioneel gezeik, zeg...

"Dat..." Joris kijkt weg, het lijkt erop dat 'ie wat te verbergen heeft. "Dat kan ik niet, sorry..." Zegt hij en hij klinkt een beetje verdrietig. Helaas voor hem maakt dat mij geen reet uit. "Niks 'sorry', hou op met die zielige praatjes en vertel gewoon wat er gebeurd is, hond. Ik weet heus wel dat je verjaagd bent van de huidige koning Tom, zo achterlijk ben ik heus niet." Ik loop naar hem toe en grijp hem bij zijn kraag, "Als een arrogant kreng hoef je je niet te gaan gedragen hier, want wij zijn degene die er nu voor gezorgd hebben dat je nog leeft en dus je mag verdomme dankbaar zijn. Je verteld nu hoe je daar in die sneeuw terecht bent gekomen." Dreig ik maar voordat ik nog een reactie kan krijgen trekt Felice me van Joris af en kijkt mij woedend aan, "Bart. Oprotten. Nu." Zegt ze streng.

Ik besluit om gewoon maar te luisteren, vroeg of laat krijg ik toch wel een antwoord, of het nou goedschiks of kwaadschiks is. Buiten zie ik dat Diana opstaat van hoe ze op haar knieën zat en hoe ze haar oor tegen de tentdoek had gedrukt. Blijkbaar zat ze ons af te luisteren. We kijken elkaar beiden aan, "Waarom zat je ons af te luisteren?" Vraag ik terwijl we samen verder van de tent weglopen. "Ik was ontzettend nieuwsgierig over wat Joris te zeggen had, maar nu moet je ook niet gaan vertellen dat het ongelooflijk slecht is dat ik aan het afluisteren was, want jij zou precies hetzelfde gedaan hebben." Zegt ze en ik knik. "Touché."

"Hoe dan ook, ik moet je nog wat uitleggen, het is best belangrijk..." Zegt Diana half-fluisterend. "Waar gaat het dan over?" Vraag ik nieuwsgierig en ze kijkt me aan, "Nou... ik denk dat je vast wel eens wilt weten over hoe ik die krachten bezit, snap je? Over onze ontmoeten weer die dag, en toen we uit de mijn in Malino moesten zien weg te komen, dat ik ons zie wegblies..."