She Came Back

Hoofdstuk 23: De reddingsactie

Ook al heeft Diana een nogal ongemakkelijk onderwerp naar boven gebracht, denk ik niet echt daarover na. Daar heb ik geen tijd voor. Ik maak me veel meer zorgen om Maan op dit moment. Ik heb valse hoop dat het goed met hem gaat...

Aan de andere kant weet ik het ook niet zeker; Jenava heeft een alliantie met Ljord op dit moment, en aangezien Maan uit Jenava komt en er Jenavaans uitziet omdat hij getransformeerd is en daardoor half-Empire is, zou Ljord hem ook als vriendschappelijk in plaats van vijandelijk kunnen zien. Maar nee dat klopt niet, waarom zou zijn dolk dan anders zo onder het bloed zitten? Of was dat omdat hij daarmee gewoon een dier mee had afgemaakt? Ik weet het ook allemaal niet meer.

Ik wordt uit mijn gedachten gehaald wanneer Diana me opeens aan de kant trekt en ik daardoor bijna mijn evenwicht verlies. "Je bent er niet bij met je hoofd. Je moet beter opletten. Je knalde zonet bijna tegen een boom aan, Bart." Zegt Diana serieus en ze kijkt me strak aan. Ik kijk ongemakkelijk terug, "Oh..." Mompel ik en kijk weg.

Na een lange tijd lopen door het volgen van het spoor zien we in de verte iets wat lijkt op een hele grote muur. We zijn allebei nu meer alert en proberen weinig geluid te maken. Naarmate we dichterbij komen, zien we dat de muren van een gigantisch kasteel zijn. Wanneer we er pal voor staan schat ik dat de hoogste, middelste toren, minstens zo'n dertig meter hoog is.

Diana wijst naar een hoge spar een eindje verderop. "Zie je die boom daar?" Vraagt ze, "We kunnen via die spar omhoog klimmen en zo binnenkomen via dat open raam dat vlak voor de boom is." Legt ze uit en ik kijk haar onzeker aan, "Weet je wel zeker dat dat zo'n goed idee is?" Ze schud haar hoofd. "Nee. Maar zie jij een betere optie?" Ik slaak een diepe zucht, "Ik ben bang voor niet, nee... laten we maar snel beginnen dan." Zeg ik we komen beiden gelijk in actie.

Oké dan. We zijn binnen. Nu moeten we opzoek naar Maan. "Zullen we eerst maar de kerkers proberen te vinden?" Fluister ik en Diana steekt een duim omhoog om aan te geven dat ze het een strak plan vindt.

Onderweg horen we opeens iemand aankomen. We hebben weinig tijd om na te denken en sprinten zo de dichtstbijzijnde kamer in. Diana en ik kijken elkaar geschrokken aan en dan kijken we om ons heen. We zijn in een slaapkamer, maar van wie? Dan horen we hetzelfde geluid wat we in de gangen hoorde dichterbij komen. Weer hebben we amper de tijd om na te denken en liggen we nu onder het bed waar we razendsnel ondergekropen zijn.

Blijkbaar was het een dienstmeisje die door de gangen deze kant op kwam, aangezien ze een karretje met dienblad hier de kamer in rolt. Mijn maag knort een beetje en Diana slaat bijna op tilt. Omdat Maan het ontbijt zou regelen, wat uiteindelijk door de huidige omstandigheden er niet aan toe gekomen is, heb ik nu honger. Gelukkig lijkt het of als niemand behalve wij het hebben opgemerkt.

"Koning Tom, wakker worden, uw ontbijt staat klaar!" Zegt het dienstmeisje opgewekt.

Dit ga je niet menen.