Heartless {voltooid}

Hoofdstuk 29

P.o.v Lexi
Samen met Evan loop ik weer naar het meertje in het bos toe
Zins we elkaar eindelijk kunnen verdragen gaan we een keer in de week picknicken bij het meertje
Mates kan je ons nog niet noemen maar een vriendschap zit er wel aan te komen

Evan loopt voorop met de mand en ik loop achter hem 'schiet is op jij' zegt Evan grinnikend en ik kom naast hem lopen 'moet je iets?' Zeg ik en kijk hem met een opgetilde wenkbrauw aan
Hij begint te lachen en schudt ze hoofd 'nee aan je gezelschap heb ik genoeg'
Even voel ik vlinders in me buik de laatste tijd is Evan echt heel lief en hij laat me me best wel speciaal voelen
Toch moet ik weten of de verhalen van zijn vader waar zijn of dat het maar verzonnen is en ik wil het vandaag aan hem gaan vragen

We zijn er en Evan legt het kleed neer waarop ik ga liggen
Evan pakt een appel en gooit hem in de lucht
Snel pak ik hem en neem er een hap uit terwijl Evan naast me gaat liggen
De lucht is blauw en het is mooi weer
Naast me hoor ik ook Evan een hap van ze appel nemen en dan zie ik zijn hoofd naar de mijne toe draaien 'is er iets?' Vraag ik en hij begint te lachen 'nee niks kijk gewoon graag naar je' ik rol met me ogen en draai me hoofd zijn kant op 'en hoezo dat dan?' Vraag ik hem en hij haalt ze schouders op 'je bent sowieso prachtig Lexi dat kan ik niet verbergen maar ondanks alles blijf je ook zo rustig ik weet dat je hier tegen je wil bent maar toch lijk je er het beste van te maken'
Ik weet niet wat het is maar de laatste tijd voel ik me op me gemak in Evan ze pack ik heb niet het gevoel alsof ik gevangen zit misschien zit ik er niet helemaal tegen me zin in

'Je kan je niet druk maken om dingen die vanzelf wel goed komen' mompel ik en hij kijkt me verbaasd aan 'dus je denkt dat alles goed komt?' Vraagt hij en ik knik 'elke verhaal eindigt met een gelukkig einde en anders is het nog niet het einde of niet?' Dan is Evan even stil en ik zie me kans on mijn vraag te vragen 'Evan is het waar die verhalen die ze vertellen over je vader' ik zie dat ie schrikt van mijn vraag maar dan knikt hij 'ja ze zijn waar ik weet niet wat je precies gehoord heb maar hij was inderdaad gewelddadig'
Even ben ik stil maar dan kruip ik dichter tegen hem aan en leg me hoofd op zijn borst 'het spijt me voor je jeugd' mompel ik 'en het spijt mij om die van jouw' verbaasd kijk ik hem aan en hij kijkt omhoog naar de lucht 'ja ik weet dat je niet rosé en Jax hun echte dochter was en dat je ouders vermoord zijn maar het komt goed ons verleden kan dan slecht zijn maar samen kunnen we de toekomst prachtig maken'