Wiosna Królów

Bratislav II

Bratislav śnił.

Wrócił do dnia swych trzynastych urodzin, kiedy to osiągnął wiek męski. Przez gęsty las nieopodal Orlego Grodu prowadził go ojciec, Wielki Książę Miladin, człowiek o surowym charakterze i wyglądzie, rządzący Sklavinią żelazną ręką. Za nimi szli jego drużynowi, Vukasim, Ravimur, Dirko i Mikker, choć tych trzech ostatnich Bratislav ledwo pamiętał, jedynie z imion.

Jednak do dziś pamiętał jak łomotało mu serce, chcąc wyrwać się z piersi. W końcu kobieta z pobliskiej wsi, jedna z Rady Starszych, zetnie mu włosy i wprowadzi w dorosły świat przepowiadając przyszłość z ognia. To był jeden z najważniejszych dni dla Sklavińskiego chłopca, a Bratislav czekał na niego od wielu miesięcy. Zazdrościła mu tego nawet jego siostra, Slevena, która nie mogła przyjść razem z nimi.

Mimo iż tradycja była bardzo stara i sprzeczna z nowym prawem Herosów, na wydarzenie zaproszono również młodego Akkura, Naydena, który przybył do Sklavinii kilka miesięcy temu. Bratislav od początku go polubił, tak jak większość Orlego Grodu, która nie przepadała za poprzednim, radykalnym i surowym Welinarem z Galonii.

W końcu dotarli do ogromnego kamiennego kręgu porośniętego trawą i mchem z dwunastoma marmurowymi siedzeniami, które ostały po jakiejś starożytnej budowli Roemczyków. Stały tu również popękane posągi lordów i królów, które od setek lat przyglądały się im w milczeniu, z roku na rok niszczejąc coraz bardziej. Sklavinii zwykle zbierali się tu, by mianować księcia, przeprowadzić Radę Starszych oraz bardziej pospolitsze ceremonie, takie jak ta. 

Kobiety już na nich czekały, Starsza Erina, oraz jej cztery córki, każda ubrana w białą suknię. Starsza nosiła również drewniane amulety zawieszone na szyi, a do tego miała wplecione kolorowe koraliki we włosach. Bratislav nie rozumiał czemu miały służyć, jednak wiedział, że im więcej Starsza ich ma, tym większym cieszy się szacunkiem. Wkrótce wszyscy ustawili się w okręgu, a Bratislav miał wystąpić na środek, jednak zatrzymał go ojciec.

— Na pewno wiesz co się teraz stanie, Bratislavie? — Miladin wyszeptał mu do ucha. — Jakie to niesie za sobą konsekwencje?

— Będę już dorosły i taki jak ty! — powiedział Bratislav, który starał się opanować lekki strach. — I usłyszę to, co Starsza ujrzy w ogniu.

— Dopiero staniesz się mężczyzną, a cała twoja droga rozpocznie się od nowa — rzekł Miladin. — Zaczniesz uczyć się nowych rzeczy, dzięki którym staniesz się moim godnym następcą. Przed tobą jeszcze długa droga, by mi dorównać. Jesteś moim jedynym synem, więc ciąży na tobie wielka odpowiedzialność, pamiętaj o tym. Musisz być silny, stanowczy i bezkompromisowy. Musisz utrzymać kraj w jedności, Bratislavie. Nie pozwolić na żaden rozłam. Tylko zjednoczeni Sklavini mogą dojść do prawdziwej potęgi.

— Rozumiem, ojcze — odrzekł Bratislav i powoli ruszył w stronę kobiety. Usiadł na drewnianym stołku, a kobieta zmoczyła jego długie włosy zimną wodą, podczas gdy jej córki paliły ogień na pobliskim stosie. Gdy Starsza zaczęła je powoli ścinać, z jej ust zaczęła wydobywać się hipnotyzująca melodia, a po chwili jej córki i drużynowi ojca dołączyli do pieśni. Bratislav starał się za wszelką cenę wyglądać jak najbardziej dorośle, a melodia powoli zakorzeniała się w jego umyśle.

W końcu na jego głowie został jedynie krótki meszek brązowych włosów. Starsza trzymała w dłoniach jego wszystkie włosy wciąż nucąc pieśń, po czym wrzuciła ja do ognia, momentalnie milknąć. Stała samotnie przy stosie i patrzyła w płonący ogień. Bratislav czuł, że jego serce zaraz wyskoczy z piersi. Nie mógł się doczekać, by dowiedzieć się co go może spotkać w przyszłości.

— Trzech potężnych synów mieć będziesz — zaczęła dziwnym, niższym głosem. — I wielka szkoda każdemu się stanie.

Bratislav nie był pewien, czy ma wierzyć jej słowom. Słyszał plotki, że takie wróżenie jest jedynie symboliczne, a Starsze tak na prawdę nic tam nie widzą, jedynie podają każdemu dobrą nowinę, by zbudować pewność siebie. Z drugiej strony, jego ojciec był święcie przekonany, że ogień potrafi przewidzieć czyjąś przyszłość.