Αιχμάλωτοι στην χρυσή γή #JAWBC18

Πληγωμένα αισθήματα

Ο Ομέρ έψαξε τον γιό του και στο γραφείο και στο σπίτι,αλλά δεν τον βρήκε πουθενά.
Οπότε αποφάσισε να πάει στο μόνο μέρος που ήξερε πως θα τον έβρισκε σίγουρα.
Στο πατρικό τους σπίτι,εκεί που έμεναν πρίν χάσει την γυναίκα του,εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μπαράκ.

Είχε πολλά χρόνια να το επισκεφτεί.
Το απέφευγε,δεν άντεχε,του θύμιζε ενώ σωρό αναμνήσεις.
Είχε σκεφτεί να το πουλήσει μόλις πέθανε η μητέρα του Μπαράκ.
Αλλά ο γιός του δεν τον άφησε.
Αυτό το σπίτι είναι το καταφύγιο μου,το μέρος που μου θυμίζει την παιδική μου αθωότητα, την μητέρα μου,σου απαγορεύω να το πουλήσεις,τα λόγια του Μπαράκ ανεξίτηλα γραμμένα μες στο μυαλό του.
Μέσα σε μια τόσο μικρή φράση είχε κλείσει όλη την ψυχή του.

Μόλις έφτασε είδε το μαύρο τζιπ του γιού σταθμευμένο απ' έξω.
Είχε δίκιο τελικά,ήταν εκεί!
Βγήκε απ' το αυτοκίνητο και προχώρησε με γρήγορα βήματα και την καρδιά του να κτυπά ανεξέλεγκτα προς το σπίτι.
Τον βρήκε στον κήπο,καθόταν στην ξύλινη κούνια που του είχε φτιάξει ο ίδιος όταν ήταν μικρό παιδί.

Μόνο που τότε φάνταζε τεράστια κάτω απ' το αδύνατο σωματάκι του γιού του,ενώ τώρα έδειχνε μικρή σε σχέση με το γεροδεμένο κορμί του.

Μόλις πλησίασε ο Ομέρ, ο γιός του σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε.
Στο μάτια του φαινόταν η οργή και ο πόνος.

"Φύγε απο 'δω,εσύ φταις για όλα" είπε μόλις αντίκρισε τον πατέρα του.

Ο Ομέρ δεν κουνήθηκε απ' την θέση του.
Είχε έρθει αποφασισμένος να ξεκαθαρίσουν τα πάντα.
Ήξερε πως ο Μπαράκ θα τον αντιμετώπιζε εχθρικά.
Ήταν διατεθημένος να το ανεχτεί, θα τον άφηνε να ξεσπάσει πάνω του,να τον κατηγορήσει για το λάθος του.
Άλλωστε πρώτος ο ίδιος είχε παραδεχτεί το σφάλμα του.
Αλλά μετά θα τον άκουγε!

Ο Μπαράκ σηκώθηκε όρθιος και πλησίασε τον πατέρα του.

"Ήρθες να θαυμάσεις το δημιούργημα σου;
Ορίστε δες με!" του είπε με σαρκασμό.

"Αυτός που βλέπω τώρα μπροστά μου δεν είναι ο γιός μου,δεν είναι ο Μπαράκ που ξέρω" του είπε με πόνο στα μάτια.

"Όχι δεν είναι, τον γιό σου τον σκότωσες την στιγμή που αποφάσισες να παίξεις με τα αισθήματα του." του είπε γεμάτος θυμό.

"Δεν ήθελα να σε πληγώσω,ήθελα μόνο να σου ξαναδώσω ζωή, να κάνω την καρδιά σου να κτυπήσει πάλι" του είπε απολογητικά.

Στα χείλη του Μπαράκ χαράκτηκε
ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Ώστε έτσι! Λοιπόν να σε πληροφορήσω οτι πέθανα για δεύτερη φορά,εσύ με σκότωσες."

Ο Ομέρ ξεφύσσηξε,όχι αρκετά τώρα ήταν η σειρά του να μιλήσει.

"Μόνο σου σκότωσες τον εαυτό σου,έβαλα στον δρόμο σου ένα αθώο κορίτσι κι εσύ τι έκανες;
Το κατέστρεψες και μαζί κατέστρεψες κι οτι όμορφο θα μπορούσατε να ζήσετε μαζί.
Γιατί; Μπορείς να μου πεις;
Τι διάολο σκεφτόσουν όταν έκανες αυτό έγκλημα;
Πίστευα οτι ο γιος ήταν ένας τίμιος άντρας με ηθικές αξίες, αλλά εσύ έκανες κάτι τόσο χυδαίο.Πως έκανες κάτι τέτοιο μπορείς να μου πεις;" του φώναζε γεμάτος θυμό.

Ο Μπαράκ τον κοιτούσε γεμάτος ενοχές.
Ναι, ήξερε πολύ καλά πόσο ποταπό ήταν αυτό που είχε κάνει.
Σιχαινόταν τον εαυτό του,ήταν σίγουρος πως η συνείδηση του δεν θ' άντεχε αυτό το βάρος.

"Είχα θολώσει, μόλις είχα μάθει πως η Έιντζελ ήταν μια πόρνη που πουλιόταν σε διάφορους άντρες,ένιωσα εξαπατημένος, προδομένος.Η οργή με τύφλωσε" του είπε με τρεμάμενη φωνή.

"Ποιός σου είπε αυτά τα ψέμματα; Η Έιντζελ ήταν το θύμα σ' αυτή την υπόθεση, την απήγαγαν και την έφεραν εδώ χωρίς την θέληση της.
Καταλαβαίνεις τι σου λέω;
Είχε πέσει θύμα δουλεμπόρων που απαγάγουν μικρά κορίτσια και τα μοσχοπουλάνε σε διάφορα ανθρωπόμορφα κτήνη. Πίστευα πως αγοράζοντας την θα την έσωζα από μια τέτοια μοίρα αλλά..." σταμάτησε την φράση του,δεν άντεχε ούτε να σκέφτεται οτι ο γιός του της είχε φερθεί ακριβώς σαν αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη.

"Δεν τα 'ξερα όλα αυτά" του είπε με φωνή γεμάτη τύψεις.

"Όχι δεν τα 'ξερες,αλλά δεν της έδωσες και καμία ευκαιρία να στα 'πει.Προτίμησες να πιστέψεις τα ψέμματα και να φερθείς μ' αυτόν τον τρόπο."

"Πονούσα,το καταλαβαίνεις;
Η καρδιά μου είχε γίνει χίλια κομμάτια. Ξέρω πως αυτό που έκανα ήταν χυδαίο, ποταπό,η Έιντζελ δεν θα με συγχωρήσει ποτέ της,αλλά ούτε εγώ θα συγχωρήσω τον εαυτό μου" του είπε με σπασμένη φωνή,ενώ τα μάτια του είχαν γίνει υγρά.

Ο Ομέρ τον κοίταξε με θλίψη,ο γιός του πονούσε και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να του πάρει μακριά τον πόνο.
Μόνο να μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω... ευχήθηκε άσκοπα.