Αιχμάλωτοι στην χρυσή γή #JAWBC18

Ο έρωτας με έρωτα περνάει

Ο Μάικλ βγήκε απ' το νοσοκομείο  γεμάτος εκνευρισμό.
Δεν μπορούσε να κατανοήσει πως  η Έιντζελ είχε διαλέξει τον Μπαράκ!
Τι έβρισκε σ' αυτόν τον αγριάνθρωπο;

Απ' τον θυμό του δεν έβλεπε μπροστά του.
Το μυαλό του ήταν τόσο προσηλωμένο στις σκέψεις του που δεν άκουσε τα βήματα που τον πλησίαζαν από πίσω.

"Μάικλ" άκουσε μια γνώριμη φωνή και γύρισε έκπληκτος προς το μέρος της.

"Αμάντα" αναφώνησε ενώ ένα εγκάρδιο χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο του.

"Σου  φώναξα και δεν μ' άκουσες" του είπε με παραπονιάρικη φωνή.

Ο Μάικλ την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, λες και δεν την είχε ξαναδεί.
Κι αυτό δεν ήταν ψέμματα, ήταν τόσο κολλημένος με την Έιντζελ που την Αμάντα την έβλεπε σαν μικρό παιδί, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα,που η εφηβεία την είχε μεταμορφώσει σε μια ελκυστική δεσποινίδα.
Παρατήρησε μικρές λεπτομέρειες όπως οτι δαγκώνει το κάτω χείλος της όταν νιώθει αμήχανα όπως τώρα που ένιωθε νευρικότητα με τον τρόπο που την κοιτούσε ο Μάικλ,που δεν είχε προσέξει πρίν.

"Πας στην Έιντζελ;" την ρώτησε με ένα επιτηδευμένο λάγνο τρόπο που έκανε την Αμάντα να λιώνει στο άκουσμα του.

"Όχι πάω σπίτι" είπε σχεδόν τρεκλίζοντας.

Ηρέμησε χαζή θα σε καταλάβει, μάλωσε άηχα τον εαυτό της.
Η αλήθεια ήταν πως οπότε τον έβλεπε η καρδιά της κτυπούσε διαφορετικά, πιο γρήγορα.
Αλλά αυτό ήταν κάτι που το είχε κρατήσει για τον εαυτό της,βαθιά μέσα της,αφού ήξερε ότι ο Μάικλ ήταν ερωτευμένος με την Έιντζελ.
Από τις πρώτες φορές που είχαν συναντηθεί και οι τρείς μαζί,είχε καταλάβει πως έτρεφε αισθήματα για την φίλη της,δεν είπε βέβαια ποτέ τίποτα στην Έιντζελ γι' αυτό.
Όχι, γιατί ζήλευε... εντάξει ίσως να ζήλευε και λίγο, αλλά γιατί δεν ήθελε να φορτώσει την Έιντζελ και με άλλα προβλήματα.
Ας της το έλεγε ο Μάικλ αν ήθελε.
Όσο γι' αυτήν είχε πιστέψει πως ο έρωτας που ένιωθε θα έμενε μόνο στην φαντασία της.

"Θες να σε κεράσω καφέ και να σε γυρίσω εγώ σπίτι;"τον άκουσε να την ρωτάει.

Για λίγο έμεινε να τον κοιτάει σαν χαμένη.
Αλήθεια της είχε προτείνει κάτι τέτοιο;
Δεν το είχε φανταστεί, έτσι;

"Αμε,γιατί όχι" του απάντησε δειλά.

Ο Μάικλ την πήγε σ' ένα πολύ ωραίο καφέ με μοντερνα διακόσμηση.
Κάθισαν σ' ένα γωνιακό τραπέζι και μετά από λίγο είδαν μια κοπέλα να τους πλησιάζει.

"Καλησπέρα, τι θα πιείτε" τους ρώτησε χαμογελώντας τους.

"Εγώ έναν freddo espesso μέτριο" της είπε ο Μάικλ.

Η κοπέλα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και ύστερα γύρισε προς την Αμάντα.

"Και η κοπέλα σας;"

"Δεν είμαι κοπέλα του" πετάχτηκε αμέσως να διορθώσει λες και την είχε κτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα.

"Το ίδιο" είπε μετά από λίγο πιο ήρεμα.

Όταν απομακρύνθηκε η σερβιτόρα ο Μάικλ την κοίταξε διερευνητικά,ενώ ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο του.

"Σε πείραξε τόσο πολύ που σε νόμιζε κοπέλα μου;Δεν είμαι και ο Κουασιμόδος" της είπε με προσποιητά θιγμένη φωνή.

Η Αμάντα ένιωσε να κοκκινίζει σε όλο της το πρόσωπο.

"Δεν είναι έτσι" διαμαρτυρήθηκε "απλώς δεν ήθελα να έχει λάθος εντύπωση" του είπε αργά λες και μετρούσε προσεχτικά την κάθε λέξη που έβγαινε απ' το στόμα της.

Ο Μάικλ έγυρε προς το μέρος της πλησιάζοντας τα χείλη του κοντά στ' αυτί της.

"Δηλαδή δεν σου αρέσω καθόλου;" της ψιθύρισε λες και της έλεγε κάποιο μυστικό.

Η Αμάντα τον κοίταξε έκπληκτη.
Το πρόσωπο του ηταν γελαστό, διασκέδαζε πολύ που την έφερνε σε δύσκολη θέση.

"Όχι" του απάντησε μονολεκτικά, με θυμωμένο βλέμμα.

Εκείνος δεν πτοήθηκε απ' την απάντηση της,κάτι μέσα του του έλεγε πως ήταν ένα μεγάλο ψέμα.

Πλησίασε την καρέκλα του πιο κοντά της,τόσο ώστε τα σώματα τους ήταν σχεδόν κολλητά το ένα στο άλλο.

"Κρίμα..." της είπε με παιχνιδιάρικο τρόπο "...γιατί εσύ μόλις άρχισες να μου αρέσεις."

Το στόμα της στέγνωσε,με αποτέλεσμα να μην μπορεί ν' αρθρώσει ούτε μια λέξη.
Το κεφάλι της βούιζε,ενώ η καρδιά της άρχισε να σφυροκοπά σαν τρελλή.
Ήταν δυνατόν να γίνει τ' όνειρο της πραγματικότητα, αναρωτήθηκε με μια κρυφή ελπίδα να φωλιάζει για πρώτη φορά στην ψυχή της.

ΥΓ:Το βιβλίο τελειώνει στο επόμενο κεφάλαιο και δεν μου πήγαινε η καρδιά ν' αφήσω αυτούς τους δυο μόνους. Ελπίζω να σας άρεσε η εξέλιξη!